Εκείνοι που ‘καναν την αγάπη να μοιάζει εύκολη

Αγάπη∙ ένα συναίσθημα μεγαλειώδες, ικανό να προκαλέσει τα πιο πλατιά χαμόγελα ή τα πιο βροντερά ξεσπάσματα. Μία λέξη που έχει εμπνεύσει συνθέτες, συγγραφείς κι αγνώστους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν για χάρη της ασυναγώνιστα καλλιτεχνήματα, που συγκινούν χιλιάδες ανήσυχους αναγνώστες, ακροατές ή απλούς θεατές.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ή θα υπάρξει, αν δε το ‘χουμε ανακαλύψει ως άνθρωποι ακόμη, κάποιο πιο έντονο συναίσθημα απ’ την αγάπη, που όταν συσσωρεύεται σε μεγάλο βαθμό οδηγεί το θύματά του στην τρέλα, όπως το πιο γνωστό αρχέτυπο νέων εραστών, δηλαδή τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, που τους οδήγησε στην αυτοκτονία, τον έναν με μαχαίρι και το ταίρι του με δηλητήριο.

Προς αντίθεση με τα παραπάνω, στη σημερινή εποχή η φράση «σ’ αγαπώ» έχει κανονικοποιηθεί σε έσχατο βαθμό, καθώς γλιστράει απ’ τα στόματα των εραστών με απεριόριστη ευκολία, χάνοντας στην ουσία το μεγαλειώδες νόημά της, δηλαδή την υπόσχεση αυτού που το λέει για συμπαράσταση στις δύσκολες στιγμές, για καθημερινή φροντίδα, για απεριόριστο ενδιαφέρον και φυσικά για δύο ορθάνοιχτα χέρια για τρυφερές αγκαλιές τα βράδια -κι όχι μόνο.

Δεν είναι δυνατόν κάποιος να ξεστομίζει τις δύο αυτές λέξεις, όταν επανειλημμένα έχει πληγώσει τα συναισθήματα του συντρόφου του κι απλά παίζει το «σ’ αγαπώ» σαν το τελευταίο του χαρτί, πιστεύοντας ότι ο απέναντί του στο άκουσμά του θα τον συγχωρέσει, ξεχνώντας αστραπιαία κάθε παράπτωμά του. Η αγάπη δεν είναι χώρος εναπόθεσης των τελευταίων μας ελπίδων αλλά πηγή δυνατών συναισθημάτων, τα οποία συμβάλλουν στον σεβασμό και τη φροντίδα του άλλου κι όχι στη χειραγώγησή του στο όνομά της.

Η πραγματική αγάπη αποτελεί βατό κι εύκολο μονοπάτι, όταν συνοδεύεται απ’ την ύπαρξη ενός συντρόφου που σέβεται κι εκτιμά την προσωπικότητα και την ψυχή του απέναντι, δίχως να επιθυμεί την καταπίεσή του, αποσκοπώντας μόνο στο να ‘ναι ευτυχισμένος. Ο ενθουσιασμός του πρώτου φιλιού δεν ξεθωριάζει και κάθε φιλί γίνεται όλο και καλύτερο, ανυπομονώντας για την επόμενη επαφή των κορμιών περισσότερο απ’ την προηγούμενη φορά. Τα λουλούδια δίπλα απ’ το κρεβάτι δε σταματάνε να εμφανίζονται, γιατί είναι η αιτία για να σχηματίζεται το πρώτο χαμόγελο της ημέρας για τον εραστή σου κι ούτε σταματάει ποτέ η ερώτηση «Θες να σου κάνω καφέ ή κάτι να φας;», γιατί η αγάπη είναι συνώνυμη με το νοιάξιμο και το δόσιμο. Η αγάπη κατά το συγκεκριμένο –κι αυθεντικό της, δηλαδή– μοτίβο δεν πονάει, ούτε φαίνεται δύσκολη. Κι ακόμη κι αν προκύψει κάτι σοβαρό, δε θα αποτελέσει απροσπέλαστο εμπόδιο, γιατί οι δύο σύντροφοι θα βοηθήσουν και θα συμπαρασταθούν ο ένας τον άλλον.

Αυτού του είδους η αγάπη είναι που διαχωρίζει τους εφήμερους εραστές απ’ τους μόνιμους συντρόφους, μεταβάλλοντας τους τελευταίους σε συντρόφους ζωής, χωρίς να ‘χεις καλά-καλά αντιληφθεί πώς ο άνθρωπος, που τον γνώρισες σαν χτες, είναι στο πλάι σου πέντε χρόνια τώρα ή δέκα χρόνια ή και μια ολόκληρη ζωή.

Δεν κατάλαβες πώς πέρασε ο καιρός, γιατί το να αγαπάς τον σύντροφό σου ήταν λες κι έκανες το πιο φυσιολογικό και καθημερινό πράγμα στον κόσμο. Δηλαδή; Τον αγάπησες αληθινά, μακριά από δράματα, εγωισμούς και συμφέροντα.