Να σας ξεκαθαρίσω από την αρχή πως δεν πρόκειται για ένα προπαγανδιστικό άρθρο υπέρ των λατρεμένων αιλουροειδών. Άλλωστε, αν ήταν στο χέρι μου, θα είχα μετατρέψει το διαμέρισμα που κατοικώ σε φάρμα με κάθε λογής ζώο – χωρίς διακρίσεις.
Θέλω, όμως, να σας μιλήσω γι’ αυτά τα μοναδικά πλάσματα γιατί έχω την τύχη να τα γνωρίζω καλά αφού ζω μαζί τους τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Πρώτα απ’ όλα οι γάτες έχουν πέρα για πέρα ανθρώπινη συμπεριφορά κι αυτό εξηγεί την αποστροφή πολλών ανθρώπων προς το πρόσωπό τους αφού όντες μαθημένοι στη μόνιμη χαρά και δοτικότητα των σκύλων, αρνούνται να δεχτούν πως ένα άλλο τετράποδο τολμάει να τους πάει κόντρα και να γυρίσει με τουπέ την πλάτη του στα χαδάκια της στιγμής.
Είναι πολύ δύσκολο να κατακτήσεις μια γάτα. Καχύποπτες, πονηρές, πανέξυπνες και πεισματάρες. Θα περάσει το δικό τους στο τέλος, το ξέρουν και το ξέρεις. Θα σου κάνει το χατίρι όποτε θέλει, όπως θέλει, για όσο θέλει κι αν θέλει!
Αν τα καταφέρεις όμως και την κάνεις δική σου ετοιμάσου για ένα μεγαλείο αγάπης κι αφοσίωσης. Όχι με τον σκυλίσιο τρόπο που ξέρουμε αλλά με το δικό τους, το μοναδικό.
Να κλείσω τον πρόλογο με το μεγαλύτερο προνόμιό τους: οι γάτες είναι φυσικά αγχολυτικά κι αντικαταθλιπτικά σε τετράποδη συσκευασία. Πέταξε τα xanax, υιοθέτησε μια γάτα. Το γουργουρητό και το ζύμωμα με τα πατουσάκια θα σε απαλλάξουν κι από την τελευταία αρνητική σκέψη που σφηνώθηκε στο μυαλό σου.
Η συγγραφέας Alison Nastasi έχει πει: «Πιστεύω πως οι καλλιτέχνες κι οι γάτες είναι συγγενή πνεύματα, επειδή μυθοποιούνται συχνά. Αντιμετωπίζονται κι οι δύο συχνά ως στερεότυπα λόγω της υποτιθέμενης φήμης τους ως απόμακροι ή ακόμα και εγωκεντρικοί» κι ίσως όχι άδικα.
Οι άνθρωποι που προτιμούν τις γάτες είναι συνήθως καλλιτεχνικές φλέβες κι ένα τσικ πιο μοναχικοί, εσωστρεφείς, αντισυμβατικοί κι ανεξάρτητοι απ’ τους υπόλοιπους. Κλισέ, το ξέρω, αλλά ακόμα κι η ιστορία το αποδεικνύει. Σας έχω και παραδείγματα, Picasso, Klimt, Dali, Cocteau, Kandinsky, Warhol, Hemingway και πολλοί άλλοι υποθέτω που απλώς δε μάθαμε ποτέ.
Η ζωή με μια γάτα είναι αυτό που λέμε χαρισάμενη. Μας κάνουν να γελάμε πολύ (μεταξύ μας, εγώ πιστεύω ότι έχουν έντονη την αίσθηση του χιούμορ, αλλά δεν το λέω παραέξω), μας μαθαίνουν τι θα πει στρατηγική αφού για να πιάσουν το μπαλάκι που τους πέταξες θα στήσουν ολόκληρη ενέδρα και δε θα πέσουν με τα μούτρα στο παιχνίδι.
Λόγω της αγάπης τους για τον ύπνο, μπορείς να τις χαρακτηρίσεις και πολύ διακριτικές. Κοιμούνται περίπου δεκαπέντε ώρες την ημέρα.
Η γάτα είναι μαγικό, μυθικό πλάσμα. Λατρεύτηκε σαν Θεά, αγαπήθηκε από μάγους και μάγισσες, διώχθηκε σαν «όργανο του σατανά» και χαρακτηρίστηκε γρουσούζα.
Σαν γατομάνα που είμαι να σας πω πως η Κοκό μου είναι πάντα ήσυχη όποτε γράφω κι όταν το βράδυ γυρίζω σπίτι ακούω τη φωνούλα της απ’ την είσοδο της πολυκατοικίας κι όταν ανοίγω την πόρτα, με υποδέχεται με μια τούμπα κι ένα ατελείωτο τρίψιμο στα πόδια.
Απάντηση σε όσους νομίζουν ότι οι γάτες δε δένονται, δεν αγαπούν κι απλώς είναι εγωιστικά, μάλλινα τυπάκια.
Και για το τέλος αυτό μαζί με σατανικό γέλιο: «Οι γυναίκες κι οι γάτες θα κάνουν ό,τι τους αρέσει κι οι άντρες κι οι σκύλοι θα πρέπει να χαλαρώσουν και να συνηθίσουν σ’ αυτήν την ιδέα», Robert Heinlein.
Αφιερωμένο στον Λουδοβίκο, τον Πέτρο, τη Νίνα, το Μπουμπούσι, τον Κουραμπιέ, τη Μπιρμπίλω και την Κοκό.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
