Κλασικό μαγαζί ψωνιστήρι στα νότια προάστια. Σαραντάρης με ακριβό ρολόι, μπλούζα με λογότυπο μεγαλύτερο κι από παράσημο και παπούτσι που κράζει τη μάρκα του, κερνάει σφηνάκια κοπέλα που δεν υπερβαίνει τα είκοσι πέντε έτη. Φυσικά και τα αποδέχεται. Και φυσικά δεν περιορίζεται σε αυτό. Η ψιλή κουβεντούλα και η ανταλλαγή τηλεφώνων είναι δεδομένη.
Τι νομίζατε; Οτι θα το έπαιζε ψηλά και κουτουρού, χαμηλά και μπερδεμένα; Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια άλλη εποχή ή ένα ροζ συννεφάκι. Σημείο των καιρών ή μαλακία που δέρνει κόσμο και κοσμάκη; Ας δούμε λοιπόν.
Φραγκάτοι τύποι στήνονται σε μαγαζιά, μοστράρωντας απ’ έξω το τελευταίο τετράτροχο απόκτημά τους, που καθηλώνει τα μάτια πολλών. Γύρω τους φίλοι-κόλακες που τρέφονται από το πρεστίζ του διπλανού τους. Γυναίκες που κάνουν ουρά πιο πίσω υιοθετούν τα πιο μυστηριώδες υφάκι για να τους προσελκύσουν. Ναι, είναι γεγονός, δε σας το είπανε; Οι λεφτάδες τα ‘χουν όλα, σεξ, φίλους, κύρος, πρόσωπο.
Ακούγεται αηδιαστικό, αλλά ισχύει. Αν είσαι ματσωμένος μετράς και μάλιστα πολύ. Η αξία του ατόμου καθορίζεται από το αντίστοιχο ποσό που κουβαλάει το πορτοφόλι του. Η ποιότητα του χαρακτήρα σε καμία περίπτωση δε λαμβάνεται υπόψιν. Είμαστε άλλωστε σε εποχή για τέτοιες βαθύτερες αναζητήσεις;
Διαθέτουν τα πάντα και δεν ανησυχούν για τίποτα. Με όλα τα προβλήματά τους λυμένα, επιδίδονται μόνο στο αγαπημένο τους άθλημα, τη λεζάντα. Μια ζωή με βιτρίνα ακριβά αντικείμενα και δήθεν ανθρώπους. Κενοί τις περισσότερες φορές από συναίσθημα και ικανοποίηση, αφού δε χρειάζεται να προσπαθήσουν για κάτι. Όλα έτοιμα και όλοι έτοιμοι να υποκλιθούν μπροστά στην άτυπη εξουσία του χρήματος.
Το χρήμα πάντα τραβάει. είναι στη νοοτροπία του νεοέλληνα. Εκείνου που θέλει το ματσωμένο φίλο για να τον κερνάει, στη νοοτροπίας της γκόμενας που θα βολευτεί μαζί του και σε πολλούς που πιστεύουν ότι τα λεφτά ισούνται με την ευτυχία. Τρέχουν λοιπόν, πίσω από πλούσιους μπας κι αρπάξουν κι αυτοί το κατιτίς τους, μήπως και ζήσουν κι αυτή λίγη από την αίγλη και την αποδοχή που λαμβάνουν.
Είναι το σύνδρομο κατωτερότητας που κατακλύζει τους μη έχοντες. Βαφτίζουν κουλ τους ματσωμένους και προσπαθούν να τους μιμηθούν, γιατί όπως και να έχει έχουν τύπο οι άτιμοι. Αγοράζουν κι εκείνοι ακριβά ρούχα, ανοίγουν μπουκάλι και τρώνε σούσι κι ας τα κάνουν όλα αυτά με τα λεφτά του ενοικίου. Αρκεί να μπουν λίγο στο θαυμαστό αυτόν κόσμο.
Είναι όμως ευτυχισμένοι εκείνοι τους οποίους προσπαθούν να αντιγράψουν; Αυτό λέγεται ευτυχία κι επιτυχία; Ή μήπως κυνηγάνε επίπλαστες καταστάσεις που φέρνουν μια πρόσκαιρη χαρά;
Ωραία η χλίδα, αλλά η ικανοποίηση ευτυχώς βρίσκεται αλλού. Σε πράγματα που δεν αγοράζονται και ταυτόχρονα έχουν αξία ανεκτίμητη. Σε φίλους που σε αγαπάνε γι’ αυτό που είσαι, σε μια παραλία με μπίρες, σε διακοπές σε κάμπινγκ ακούγοντας τζιτζίκια, σ’ ένα ωραίο φαγητό που έφτιαξες για το έτερον ήμισυ.
Γαματοσύνη δε σημαίνει να είσαι στο πιο ιν μαγαζί Σάββατο βράδυ κι ας μην περνάς καλά, ούτε να περιτριγυρίζεσαι από άτομα που στην ουσία απλ;vw σε γλύφουν. Γαμάτο δε σε κάνουν τα λεφτά, αλλά η προσωπικότητα, το πνεύμα και το χιούμορ.
Σημασία στον άνθρωπο δεν έχει το μέγεθος της τσέπης, αλλά το μέγεθος της ψυχής.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
