Τι πλάσματα υπεράνθρωπα οι γονείς! Αναλογίζεσαι καμιά φορά τα βάρη που σηκώνουν στις πλάτες τους και πιο πολύ για βυτιοφόρα ή τριαξονικά σου κάνουν, παρά για γήινα όντα!
Καθώς σκεφτόμουν λοιπόν επ’ αυτού, μου έρχεται στο μυαλό η μάνα μου πάνω από την κατσαρόλα να με κατσαδιάζει για τα καμώματά μου και ο πατέρας μου που μόλις γύρισε κατάκοπος απ’ τη δουλειά να ακούει τη γκρίνια της, αφού φταίει αυτός που του έμοιασα. Δεν ήξερα αν ήθελα να γελάσω ή να κλάψω με τον αριθμό παρόμοιων περιστατικών. Δε θα μπορούσα να σκεφτώ πιο τρανταχτό καθημερινό παράδειγμα για να υπολογίσω τα βάσανα που φόρτωσα στους γονείς μου και την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σε ανθρώπους που τους χωρίζουν κάμποσα χρόνια. Κατάρα κουβαλούν αυτοί οι γονείς. Μια κατάρα που την επεδίωξαν, τη δέχτηκαν και την αγαπούν.
Τεράστιο το χάσμα ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Όσο «προχώ» κι αν είναι ο γονέας πάντα θα υπάρχει πρόβλημα. Πόσο μάλλον αν είναι συντηρητικός, «παλαιών αρχών», εκεί να δεις παντόφλα που πέφτει! Σε πράγματα απλά και καθημερινά βρίσκεις τις επιθυμίες και τις απαιτήσεις τους τόσο παράλογα, ειδικά όταν είσαι σε μικρή ηλικία.
Λες βαριέμαι να διαβάσω και σου απαντούν πως μια ζωή ανεπρόκοπος θα μείνεις, θα ψωμολυσσάς και θα δουλεύεις στα κάτεργα. Λες θα βγω το βράδυ, σου επιβάλλουν να φορέσεις ό,τι ζακέτα και μπουφάν υπάρχει μην τυχόν και πουντιάσεις, το βυζανιάρικο, ενώ ταυτόχρονα φαντάζονται ότι θα πιεις ό,τι πίνεται και το πρωί θα σε βρει τύφλα στα σκαλιά της πολυκατοικίας. Επιλέγεις να πας σε άλλη πόλη για σπουδές κι είναι σίγουροι ότι πας να ξεσαλώσεις, να καταντήσεις λεχρίτης της νύχτας και τελικά θα τους αφήσεις για τον άλλον κόσμο από τις καταχρήσεις. Σε παίρνουν τηλέφωνο, δεν το σηκώνεις, θα σε πάρουν άλλες 1.827 φορές κι έχουν μιλήσει ήδη με τη θεία της ξαδέρφης της μάνας του κολλητού σου, μήπως κι έχει νέα σου.
Κάνουν σενάρια αμέσως μόλις τους είπες για το καινούριο αίσθημα και τους πιθανούς τρόπους με τους οποίους θα σε εξαπατήσει. Σε βλέπουν στις μαύρες σου γιατί κάποιος σε απογοήτευσε και ακούς το καταραμένο «Στα ‘λεγα εγώ, δεν ήταν για’ σένα!» με το δαιμονικό μειδίαμα στα χείλη, ενώ ο δείκτης ακουμπάει πλάι στο μέτωπο κι υποδεικνύει τη φοβερή τους διορατικότητα. Λες και που στα είπαν δεν την πάτησες ή τώρα που σου επισήμαναν τη χαζομάρα που σε διακρίνει ένιωσες καλύτερα! Όλο το σύμπαν μια συνωμοσία εναντίον σου κατ’ εκείνους. Οι δολοπλόκοι καραδοκούν παντού για χάρη σου και οι σκευωρίες στήθηκαν για πάρτη σου όλες!
Έλα, παραδέξου το, τους έχεις ταλαιπωρήσει πολύ! Πόσες φορές τους ανησύχησες με τις τρέλες σου, τους κράταγες ξάγρυπνους ως τα χαράματα όταν αποφάσιζες να κρατήσουν μέχρι πρωίας οι κραιπάλες σου, τους πλήγωνες με τις βαριές σου κουβέντες, δεν αναγνώριζες όσα σου προσέφεραν, αδιαφορούσες. Όλα ξεκίνησαν από τότε που σταμάτησες να ρωτάς από πού ήρθες και αρνιόσουν να δηλώσεις πού πηγαίνεις. Οι λογομαχίες με συντονιστή εσένα πήγαιναν σύννεφο, για απλά πράγματα όπως το μεσημεριανό φαγητό, μέχρι σοβαρά όπως το τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις. Τότε που πίστευες πως σε ριάλιτι σόου τύπου «World’s worst mom» η δική σου θα έπαιρνε την πρωτιά με διαφορά.
Μεγάλωσες όμως και κάποια πράγματα άλλαξαν. Δε σε χαίρονται πλέον οι γονείς σου όπως θα ήθελαν. Σου λείπουν κι εσένα. Δεν κανονίζεις πια μαζί τους τις διακοπές σου. Ίσως τα πράγματά σου να μη γεμίζουν το χώρο τους. Τους ξεχνάς, ή τουλάχιστον αυτό δείχνεις. Δε θα τους πάρεις τόσο συχνά τηλέφωνο, δε θα εμφανιστείς ξαφνικά μπροστά τους, ούτε θα πιείτε μαζί τον πρωινό καφέ σας. Δε θα μιλήσεις για τα προβλήματα σου, παρόλο που το λαχταρούν κι ενώ ξέρεις πως ουσιαστική βοήθεια μόνο αυτοί θα σου προσφέρουν. Έγινες πολλάκις η αιτία των ρυτίδων και των άσπρων τριχών που τους χαρακτηρίζουν από τα άγχη και τις ανησυχίες που τους κέρασες. Μεγάλωσες και καταλαβαίνεις τι φορτίο σηκώνουν.
Ό,τι και αν έγινε όμως αυτοί εκεί θα είναι για σένα, το ξέρεις. Γι’ αυτούς μια ζωή παιδί θα είσαι. Πάντα θα ανησυχούν στην ιδέα να σου συμβεί το οτιδήποτε, θα διασχίζουν χιλιόμετρα και μίλια στην ανάγκη σου, θα λιώνουν να σε δουν να προοδεύεις και θα «μπαλώνουν» αβίαστα τις κουταμάρες σου. Θα σε ξελασπώνουν και θα διαχειρίζονται αυτοί τα προβλήματά σου όταν εσύ δεν το αντέχεις.
Γιατί; Γιατί είναι γονείς! Υπάρχει πιο δυνατή και ανιδιοτελής αγάπη απ’ τη δική τους; Αμ δε! Όση αγάπη κι αν νομίζεις ότι παίρνεις απ’ τους φίλους σου, απ’ όσους συντρόφους κι αν θεωρείς ότι αγαπήθηκες, δε θα μπορέσεις ποτέ να συγκρίνεις την ποσότητα και κυρίως την ποιότητα της αγάπης τους με αυτή που σου χαρίζουν απλόχερα οι γονείς σου!
Τους πληγώνει, αλλά το ξέρουν πως θα έρθει η ώρα που θα ανοίξεις τα φτερά σου και θα πετάξεις μόνος, αν δεν έχει έρθει ήδη, κι αυτοί θα παρακολουθούν το πέταγμά σου σαν θεατές στην πιο ωραία παράσταση της ζωής τους. Η γκρίνια τους πάντα θα ‘ναι μες στο πρόγραμμα, συνήθισέ την, αλλά θα παίρνουν ζωή απ’ την εξέλιξή σου, θ’ ανακουφίζονται που θα έχεις καταφέρει να είσαι καλά και δε θα τους χρειάζεσαι πια. Θα έχουν πετύχει το σκοπό τους.
Να τους δικαιολογείς λοιπόν, η ίδια η φύση τους έχει κάνει τρελούς και παλαβούς για τα παιδιά τους, προστατευτικούς μέχρι αηδίας. Μόνο έτσι θα καταφέρουν να τα μεγαλώσουν σωστά και να είναι έτοιμα όταν έρθει η ώρα να κοπεί μια για πάντα ο ομφάλιος λώρος. Κι αν μετανιώνεις γι’ αυτά που τράβηξαν εξαιτίας σου -δεν είναι και λίγα εδώ που τα λέμε- σήκω! Τράβα δώσε ένα φιλί, πάρε ένα τηλέφωνο αν δεν είσαι πλάι τους και πες ένα «σ’αγαπώ». Μιάμιση λέξη είναι ρε τσιγκούνη! Μα κουβαλάει συναίσθημα απερίγραπτης βαρύτητας. Πες ένα «ευχαριστώ», μια «συγγνώμη» κι ό,τι άλλο τραβάει η καρδιά σου. Κάν’ το για όλα αυτά που έχεις πάρει. Όχι για τα υλικά, για τ’ άλλα τ’ άυλα μιλάμε, αυτά που έχουν την πραγματική αξία.
Χρόνος υπάρχει ακόμα. Πες όσα θες να πεις και δώσε όσα δεν έδωσες πριν να είναι αργά.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Σουργιά: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Σουργιά
