Εκείνοι που πάντα θα έχουν το «Παρίσι» τους

Εντάξει, μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως τα παραμύθια κι οι ρομαντικές ταινίες μας έχουν καταστρέψει. Έτσι θα πουν οι κυνικοί κι οι ρεαλιστές. Το θέμα είναι όμως το εξής: Στον έρωτα υπάρχει ρεαλισμός; Αν δεν έχεις απαντήσει αρνητικά μέχρι τώρα, δεν έχεις ζήσει ακόμη έναν έρωτα τρελό, παράλογο και τυφλό που η λογική σου φωνάζει, αλλά η ανυπάκουη καρδιά σου της φιμώνει το στόμα χωρίς πολλά μα και μου.

Το καλύτερο της υπόθεσης, ξέρεις ποιο είναι; Είναι πως η καρδιά σου γνωρίζει εξαρχής πως υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες όλο αυτό το απαράμιλλο να τελειώσει ξαφνικά, μόλις ανοίξει τα μάτια της.

Στην προκείμενη περίπτωση, αναφερόμαστε σ’ έναν έρωτα Καζαμπλάνκα. Έναν έρωτα που πάντα θα έχει το «Παρίσι» του κι αυτό θα είναι το σημείο αναφοράς του.

Έναν έρωτα που ζει τόσο έντονα την κάθε στιγμή, νιώθει τόση ευτυχία μέσα στον μικρόκοσμό της, που θα τολμήσει να πει: «Έχω ζήσει την απόλυτη ευτυχία, ξέρω πως είναι πια αυτό το συναίσθημα της πληρότητας και δε με νοιάζει, αν αύριο δεν την έχω πια. Είμαι ευτυχής που την έζησα, έστω κι αν ήταν μόνο για λίγες μέρες στο Παρίσι σου».

Έπειτα ανοίγεις τα μάτια σου διάπλατα και συνειδητοποιείς πόσα ρίσκαρες σε μία πιθανότητα που δεν ήξερες απ’ την αρχή το ποσοστό επιτυχίας της. Ήσουν τυφλός. Ο έρωτάς σου ήταν τυφλός και δεν έβαλες στιγμή τη λογική σου μπροστά. Την αρνήθηκες για να το ζήσεις. Πόσο πολύ χαίρομαι για σένα, που έχεις επίγνωση πως δε γνωρίζεις διόλου, κι όμως ακολουθείς το τρελό σου ένστικτο που σου φωνάζει «ΖΗΣΕ το ΤΩΡΑ», το μετά το συζητάμε αύριο.

Ένα τραγούδι λέει «Η ζωή συγχωρεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες». Διάβασε ξανά το στίχο και συλλογίσου. Δε θα σου πω τίποτα άλλο γι’ αυτό. Όποιος κατάλαβε, ξέρει τα λόγια αυτά τι σημαίνουν.

Κι αν το «Παρίσι» σου υπήρξε, το ‘ζησες και σου μοιάζει πλέον μακρινό, δεν πειράζει, μάτια μου. Οι στιγμές που έζησες, θα σ’ ορίζουν πάντα, θα σ’ έχουν πλάσει και μυήσει στον κόσμο των δυνατών συναισθημάτων, τα οποία ένιωσες στο πετσί σου και μετά απλώς παραχώρησαν τη θέση στη λογική σου, που περίμενε καρτερικά δίπλα σου, ώσπου να ζήσει η καρδιά σου την απροσδόκητη Καζαμπλάνκα της.

Η καρδιά πάντα θ’ αγαπάει τη λογική της και τούμπαλιν, όσο κι αν δεν τα βρίσκουν συχνά-πυκνά. Είναι συμπορευτές της ζωής που έχουν μάθει πως ότι «χαλάει» δεν το πετάμε, αλλά το «φτιάχνουμε». Μαλώνουν και ξαναφιλιώνουν, γιατί έχουν έναν κοινό σκοπό κι οι δυο, την ευτυχία σου.

Κι αν πολλές φορές δε συμφωνούν, τι είναι σωστό ή λάθος για σένα, δε θα σταματήσουν ποτέ να προσπαθούν για να μπορείς εσύ να χαμογελάς! Και να θυμάσαι πάντα πως η ζωή είναι άδικη, έχει πολλές στροφές ο δρόμος της και μπορεί ν’αλλάξει ρότα στο επόμενο λεπτό.

Μη μασάς. Όλες οι δυσκολίες με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι, απαιτούν δύναμη ψυχής, αισιοδοξία κι ένα φωτεινό χαμόγελο που θα μας υπενθυμίζει φωνάζοντας δυνατά ότι στο τέλος, όλα θα πάνε καλά.  Κι αν δεν πάνε, τότε αυτό που διακρίνεις, δεν είναι το τέλος.