Είστε πολλοί. Αναπαράγεστε δυστυχώς κι επιβιώνετε. Δεν έχετε φύλο. Δεν έχουμε ούτε κι εμείς. Άντρες ή γυναίκες, δεν έχει σημασία. Είστε εκείνοι που μας πλήγωσαν. Είμαστε εκείνοι που πικραθήκαμε. Πολύ. Ούτε ιδιότητα έχετε. Μπορεί να ήσασταν φίλοι για ένα διάστημα, μπορεί φλερτάκια με προσδοκίες για παραπάνω. Μπορεί να υπήρξατε εραστές ή σύζυγοι. Κολλητοί και αδέλφια. Είστε εκείνοι που μας πλήγωσαν και είμαστε αυτοί που έκαναν καιρό να συνέλθουν απ’ το σοκ.
Να ξέρετε. Να το θυμάστε αυτό. Χωρίς εμάς δεν υπάρχετε. Χωρίς τη δική μας παραχώρηση δικαιωμάτων στα χέρια σας, δε θα είχατε κάνει το ντεμπούτο σας στο χώρο των σχέσεων. Κομπάρσοι είστε. Κάποιες ατάλαντες δευτεράντζες που δοκίμασαν τα πάντα για να προβληθούν μα δεν τα κατάφεραν. Κι έτσι μείνατε στο περιθώριο κακιασμένοι και κομπλεξικοί. Μέχρι που βρεθήκαμε εμείς, χαϊβανάκια περιωπής, σας πονέσαμε, σας λυπηθήκαμε. Είπαμε να σας δώσουμε κάποιο ρόλο στη ζωή μας.
Μας άγγιξε, βλέπεις, το «περιθώριο» στα μάτια σας. Τρομάρα μας κι εμάς! Σαν να το σκάσαμε από ασπρόμαυρη ταινία της Κλακ Φιλμς. Ψυχοπονιάρηδες εκ γενετής, μάλλον με «πρεσβυωπία» στην κάθε μας επιλογή. Αυτό που βλέπεις μακριά μα από κοντά είσαι γκαβάδι. Σας ξεχωρίσαμε και είπαμε να σας δώσουμε λίγη από την αίγλη των ουσιαστικών και των ωραίων. Μερακλήδες καθώς είμαστε με τη ζωή, είπαμε να το γλεντήσουμε μη πατώντας στα σίγουρα.
Τζογαδόροι καθώς αισθανόμαστε, ποντάραμε «οικονομίες» χρόνων σε σας. Χαλάλι η χασούρα, χαλάλι και η μελαγχολία από την έκπληξη. Κι ούτε θέμα θα το κάναμε γιατί όπως ξέρουμε να δίνουμε, ξέρουμε και να χάνουμε. Μα μια ειδική μνεία δε θα ‘πρεπε να σας κάνουμε; Ένα ειδικό μίνι αφιέρωμα; Να σας «τιμήσουμε», βρε αδελφέ, που μας τη «φέρατε»! Που προς στιγμήν αισθανθήκατε μάγκες και ξεφτέρια. Που νομίζετε ότι θα πάτε παρακάτω και δε θα μας ξανασυναντήσετε.
Θα σας το χαλάσουμε όμως. Η μόνη σας ευκαιρία να βρεθείτε πρωταγωνιστές σε σκηνή, η μόνη σας πιθανότητα να έχετε σοβαρό ρόλο στη ζωή κάποιου ήταν από τη δική μας μεγαλοκαρδία. Αν δεν ήμασταν εμείς να σας δώσουμε μια ευκαιρία να δείξετε ότι είστε κάποιοι, ότι έχετε κάτι μέσα σας, θα παραμένατε στην αφάνεια. Στα αζήτητα. Θα λιώνατε παπούτσια σε ανέλπιδες οντισιόν και δοκιμαστικά χωρίς ποτέ ανταπόκριση. Σας τη δώσαμε την ευκαιρία και τα σκατώσατε μεγαλοπρεπώς. Δεν ξέρετε πώς να κάνετε αλλιώς. Δεν έχετε τα προσόντα. Μας πήρε χρόνο μα το διαπιστώσαμε.
Γρήγορα συνήλθαμε από την ταλαιπωρία στην οποία μας υποβάλλατε. Καριολάκια στο δρόμο μας θα βρεθούν πολλά, μα τώρα θα είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι. Πού και πού, όμως, σας θυμόμαστε. Έτσι όπως σας γνωρίσαμε, έτσι όπως σας αγαπήσαμε. Με στρώσεις μακιγιάζ στην πριν άχρωμη μούρη σας. Αποστάτες κλόουν από θιάσους υπερπαραγωγής που ξέχασαν στην πορεία να βγάλουν τη μάσκα τους. Μ’ αυτή τη μάσκα θα περιφέρεστε μονίμως κι έτσι πάντα θα σας θυμόμαστε.
Μα δε θα μας ξεχάσετε κι εσείς ποτέ. Θα μας βρίσκετε πάντα μπροστά στα πρόσωπα όλων όσων θα λαχταράτε να σας πάρουν στα σοβαρά μα θ’ αποτυγχάνετε. Θα μας συναντάτε συνέχεια όταν θα γνωρίζεστε με όμοιούς σας και δε θα μπορείτε ν’ αναπνεύσετε από τη δυσφορία. Θα μας συναντάτε κάθε φορά που οι ενοχές σας θα ξυπνούν. Κάθε που θα ψάχνετε για λίγη υγεία, για λίγο φως. Θα θυμάστε το διάλειμμα της ζωής σας κατά το οποίο βρεθήκατε στη δική μας παράσταση και θ’ αποζητάτε το χειροκρότημα που δε θα ‘ρχεται ποτέ ξανά. Θα μας θυμάστε κάθε που θα κοιτιέστε στον καθρέφτη και το μακιγιάζ σας θα μένει πάντα εκεί.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
