Γράφει η Έλσα.
Το κεφάλι ψηλά δεν είναι εγωισμός, είναι αξιοπρέπεια. Κι αυτό το ψηλά το πλήρωνα κάθε φορά σε ένα κλειστό δωμάτιο μόνη. Παρέα με μουσικές που σε έφερναν κοντά όταν σε χρειαζόμουν και κάτι κόλλες χαρτί που γέμιζαν για να πουν όσα δεν έδωσες την ευκαιρία να ξεστομίσω. Κι εφόσον δεν μου έδωσες αυτή την ευκαιρία δεν θα έχεις ούτε εσύ την ευκαιρία να μάθεις.
Εξαιτίας σου έχουν γεμίσει αποτσίγαρα τα τασάκια τόσες φορές. Έχω γίνει λιώμα άλλες τόσες κι έχω σκίσει φωτογραφίες που μας ήθελαν μαζί. Αν δε μας ήθελες εσύ μαζί τότε δε θα έπρεπε να μας θέλω ούτε ‘γω. Το ξεχασμένο σου μπλουζάκι το έπλυνα και το κράτησα σε ένα πατάρι ψηλά. Την κολόνια την πέταξα γιατί μύριζε το σπίτι από σένα και κοιτούσα την πόρτα ασυναίσθητα. Ξυπνούσα κάτι βράδια και σε ζητούσα κάπου δίπλα μα δεν ήσουν πουθενά. Με χαλάει που ήσουν απών από μεγάλες χαρές και μεγάλες λύπες της ζωής μου. Σε σκέφτομαι ακόμα και πονάει το ίδιο. Είναι λες και δεν έφυγες ποτέ κι ας πάνε μήνες. Κοιτούσα τα ζευγάρια στο δρόμο και ζήλευα. Είναι όμορφο να βλέπεις την αγάπη, μα όσο πιο μεγάλη είναι τόσο μεγαλώνει η δική σου δυστυχία. Περπατούσα ώρες ατέλειωτες πολλές φορές έχοντας την ψευδαίσθηση πως έφευγα από σένα.
Μη μου μιλάς όταν με βλέπεις για χάρη της ανωτερότητας και του κοινωνικού σου καθωσπρεπισμού. Μη μου μιλάς καθόλου. Και μη ρωτάς για μένα. Μοιάζει τουλάχιστον γελοίο, φτηνό και στολισμένο υποκρισία. Αν είχες κότσια θα ‘σουν εδώ να ξέρεις κάθε λεπτό τι κάνω και να φροντίζεις να το κάνεις καλύτερο.Θα συνέχιζες να φτιάχνεις όνειρα μαζί μου και θα γελούσες που κατέβαζα το βλέμμα όταν ήθελα να περάσει το δικό μου. Θα άφηνες να σε ερωτεύομαι πιο πολύ και δεν θα έβαζες τοίχο στην αγάπη μας.
Μη με κρίνεις για το βλέμμα που αποστρέφω όταν σε συναντώ. Δεν έχεις λόγο να το κρίνεις αυτό το βλέμμα, δε σου επιτρέπεται. Γιατί τότε φεύγοντας δεν σκέφτηκες λεπτό πως θα ήταν το μετά. Το «μετά» που βλέπεις είναι το «μετά» που επέλεξες. Επιλογή δική σου το τέλος, επιλογή δική μου το αν θα μάθεις τι αισθάνομαι.
Να μην τολμάς να με κοιτάς, να μου μιλάς, να με κρίνεις, να με θυμάσαι. Να μην τολμάς να κάνεις τίποτα απ’ όσα θα έπρεπε να κάνεις στο παρελθόν. Έφυγες. Μείνε στο μακριά και μη ζητάς δικαιώματα που έχασες από δική σου επιλογή.
Προσπάθησα αρκετές φορές να γυρίσω τη σελίδα μας. Έβγαινα έξω με χαμόγελο φορεμένο και ένα πρόσωπο λαμπερό. Έδωσα ευκαιρίες και γνώρισα πολύ κόσμο. Επέστρεφα ύστερα σπίτι πιο πληγωμένη από ποτέ γιατί ήξερα πως ήταν δύσκολο να βγεις από εκεί που άφησα να κολλήσεις.
Δεν έχεις όμως το δικαίωμα να τα μάθεις αυτά. Δε σου δίνω πια αυτό το δικαίωμα. Αν σε ξεπέρασα, αν όχι ή αν θα σε ξεπεράσω ποτέ, είναι πλέον δικός μου λογαριασμός.
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
