Με εμένα, μη φοβάσαι. Σου το είπα χθες που ένιωσα ότι έρχεσαι λίγο πιο κοντά, που ξεκλείδωσες ακόμη ένα κομμάτι της ζωής σου, του μυαλού σου και με άφησες να κοιτάξω. Απ’ την αρχή ήξερα ότι δεν είσαι «ανοιχτό βιβλίο», ότι θέλεις χρόνο για να εμπιστευθείς τους ανθρώπους. Μέτρησα τις δυνάμεις μου κι αναλογίστηκα πόσο πολύ σε θέλω στη ζωή μου. Και είμαι εδώ, με όσο απ’ τον χρόνο μου χρειάζεσαι, στη διάθεσή σου. Είμαι εδώ για να ξορκίσουμε όλα αυτά που μας έχουν πληγώσει, αυτά που μας έχουν φοβίσει, αυτά που μας έχουν απογοητεύσει.
Λες ότι ζυγίζεις πια τα πράγματα, ότι δεν χρειάζεται να τρώμε τα μούτρα μας όταν μπορούμε να το προλάβουμε. Εγώ, στον αντίποδα, κλαίω αφού τα έχω φάει αλλά κανένα κλάμα δεν αποτέλεσε εμπόδιο στο να ξαναπέσω με αυτά. Έλα να βρεθούμε κάπου στη μέση. Ή άφησέ με να διασχίσω περισσότερη απόσταση προς εσένα. Δε με πειράζει. Εδώ δε χωράνε εγωισμοί και περηφάνιες, είμαστε μόνο εγώ, εσύ κι ο έρωτας.
Με εμένα, μη φοβάσαι. Μην τρομάζεις με τον ενθουσιασμό μου, είναι γνήσιος και θέλει να σε παρασύρει. Όχι για να φας τα μούτρα σου, είναι πολύ όμορφα άλλωστε! Ξέρω, είμαστε μεγάλα παιδιά. Έχουμε ζήσει ενθουσιασμούς, πολλάκις, ως τώρα. Και κάποιοι από αυτούς μας γάμησαν. Το καταλαβαίνω όταν διστάζεις να αφεθείς, όταν μερικές φορές κόβεις το γέλιο σου απότομα και «χάνεσαι» για λίγο. Το καταλαβαίνεις όταν ακούω κάποιο τραγούδι κι ανάβω τσιγάρο ενώ το προηγούμενο καίει ακόμη στο τασάκι.
Όσα έχουμε ζήσει ως τώρα ήταν κάποτε τα αγαπημένα μας ρούχα, που όταν τα βγάζαμε τα πετούσαμε σε μια βαλίτσα ανακατεμένα. Καταλάβαμε το βάρος της, μόνο αφού ξεχείλισε. Είμαστε οι ιστορίες μας. Δε χρειάζεται να ξεπερνάμε το παρελθόν μας. Η ζωή που έχουμε ζήσει δεν ξεχνιέται άλλωστε, απλώς προχωράμε. Δείξε μου την μπλούζα που σε στένευε, κοίτα το φόρεμα που σκίστηκε. Κι έλα να διπλώσουμε μαζί προσεκτικά τα παλιά μας ρούχα και να πάμε για άλλα, καινούργια. Θα βρω το μέγεθός σου, μην ανησυχείς.
Με εμένα, μη φοβάσαι. Έχω πληγώσει κι έχω πληγωθεί. Όπως κι εσύ. Έχω απογοητεύσει κι έχω απογοητευθεί. Όπως κι εσύ. Στο βιογραφικό μας υπάρχουν σχέσεις εξουσίας, παιχνίδια, ανωριμότητες κι εγωισμοί. Ελπίδες φρούδες, άδοξα τέλη, ψέματα κι αντιδραστικότητα. Μέσα στη ζωή δεν είναι όλα; Κάθε φορά, όμως, ένιωθα πως ανεβαίνω ένα σκαλοπάτι πάνω από αυτά που δε θέλω. Δε θέλω πια να πληγώνω, ούτε να απογοητεύω. Δε θέλω να είμαι με κάποιον απλώς για να μην είμαι μόνη μου. Όχι πια.
Θέλω εσένα. Η επιθυμία μου να ξυπνάω δίπλα σου ξεπερνά την επιθυμία μου να κοιμάμαι μαζί σου. Είσαι όμορφος και με κάνεις να νιώθω ασφαλής. Δεν είμαι «ο άντρας της σχέσης», έχω σχέση με έναν άνδρα· με άλφα κεφαλαίο. Θέλω εσένα. Σε ερωτεύομαι για όλα σου. Για τον τρόπο που καπνίζεις και τον τρόπο που με ηρεμείς. Για τις φορές που μου ανοίγεσαι και για τις άλλες που γίνεσαι στρείδι. Για τις πρώτες και τις δεύτερες σκέψεις σου. Δε φοβάμαι τα σκοτάδια σου· άναψε το φως, όποτε θέλεις εσύ.
Θέλεις να πάμε μια εκδρομή το σαββατοκύριακο; Να πάμε αύριο σινεμά; Τα βράδια πριν κοιμηθώ, μας φαντάζομαι να πηγαίνουμε διακοπές, να μεθάμε, να μαλώνουμε. Να συζητάμε τα προβλήματα της δουλειάς, να κάνουμε λίστα για το σουπερ μάρκετ, να ανάβεις το τζάκι. Ξέρω πως είναι Ιούνιος, αλλά μου φαίνεται αυτονόητο ότι θα είμαστε μαζί το χειμώνα. Θέλω το μέλλον μας, μωρό μου. Ένα μέλλον που μαζί θα φτιάξουμε, χωρίς φόβο, με πολύ πάθος.
Με εμένα, μη φοβάσαι. Μου ξύπνησες έναν έρωτα αυθεντικό· έλα να βάλουμε για ύπνο τα δαιμόνια. Θα τα βρουν μεταξύ τους και θα μας αφήσουν ήσυχους. Δεν σκοπεύω να γαμήσω την ιστορία μας, ούτε κι εσένα.
Συντάκτης: Νανά Πολίτη
