Την γκαντεμιά ξορκίζουμε με χαμόγελο!

Μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας και στους κύκλους που κάνει «αυτό τ’ ανηφόρι που λένε ζωή», ανήκουν κι εκείνες οι εποχές όπου κυριολεκτικά συνουσιάζεται ο αρχηγός των δώδεκα θεών του ψηλότερου βουνού της χώρας κι ό,τι μα ό,τι μπορεί να πάει στραβά πηγαίνει, σε στροφή φιδωτή και κάτι παραπάνω.

Θα ψεύδεται όποιος πει πώς δεν έχει περάσει γκαντέμικες περιόδους στη ζωή του. Δε θα είναι αλήθεια αν δεν παραδεχτούμε ό,τι σε κάποιες περιπτώσεις μας έχει πιάσει πανικός, τρόμος και νευρικός κλονισμός ταυτόχρονα. Συνήθως «ενός κακού, μύρια έπονται» και παρατηρείται το φαινόμενο όπου εκεί κοντά στις μέρες που έχει χαλάσει ο υπολογιστής στο καπάκι να χαλάει η καφετέρια, να μη στύβει το πλυντήριο, να μένει από μπαταρία το αμάξι, να χρειάζεται αλλαγή ιμάντα η μηχανή, να μας πέφτει γλάστρα στο κεφάλι, να ξεκολλάει το σφράγισμα κι εμείς μέσα στα νεύρα να σιχτιρίζουμε την τύχη μας, το μαύρο ριζικό μας κι όποιον βρεθεί μπροστά μας.

Εκείνες τις στιγμές που ξεχειλίζει το ποτήρι και δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε τη διαδοχή της μίας στραβής από την αμέσως επόμενη, χωρίς να έχουμε προλάβει να πάρουμε ανάσα, συνήθως αρχίζουμε το κλαψούρισμα, το μοιρολόι και μας φταίνε όλοι και όλα. Μπορούμε να κατηγορήσουμε ακόμη και το καναρίνι στο κλουβί γιατί τρακάραμε, αλλά σίγουρα δε θα φταίμε εμείς. Το καναρίνι κι η κακή μας τύχη. Και του μπογιατζή ο κόπανος.

Και μέχρι τώρα έχουμε αναφερθεί μόνο στα υλικά αγαθά που μπορεί να βγουν εκτός παιχνιδιού. Αν αρχίσουμε να μιλάμε για σχέσεις, πάσης φύσεως, θα είναι ζήτημα αν βρούμε πέντε-δέκα ανθρώπους, ανάμεσα σε εκατό, να παραδεχτούν με την πρώτη ότι έφταιξαν. Συνήθως αν το παραδεχτεί κάποιος –δείχνοντας φυσικά πως το εννοεί– γουρλώνουμε τα μάτια και ζητάμε επανάληψη φάσης γιατί, μάλλον, δεν ακούσαμε καλά ή ψάχνουμε να βρούμε την παγίδα.

Μιλώντας για τον κανόνα, όμως, κι όχι για τις εξαιρέσεις, θα ήταν πιο ανακουφιστικό για μας να μην κοπανάμε, σαν κακομαθημένοι, τα πόδια στο πάτωμα για τις κακοτυχίες που μας βρίσκουν, αλλά να πάρουμε μερικές βαθιές ανάσες, να βγούμε μια βόλτα –έστω και μικρή περιπατητή–, ν’ αλλάξουμε για λίγο παραστάσεις αναπνέοντας καθαρό αέρα και να δούμε τις καταστάσεις λίγο πιο ψύχραιμα. Μπορούμε και να μονολογούμε βρίζοντας αν αυτό μας εκτονώνει, να βάζουμε και μια τσιρίδα πάνω σε καμιά κορφή βουνού, αλλά ας μην το κάνουμε συνήθεια.

Εννοείται ότι το συναίσθημα είναι εκείνο που μας κάνει ν’ αγανακτούμε, αλλά η λογική κι η πρακτικότητα είναι αυτές που θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε οποιαδήποτε αναποδιά. Λίγη υπομονή, μεθοδικότητα και το να μη δίνουμε στην κάθε αναποδιά τη δύναμη να μας σπάει τον τσαμπουκά είναι ό,τι χρειαζόμαστε για να διορθώσουμε σιγά-σιγά τα στραβά. Δηλαδή ο Φοίνιξ –που είναι και πτηνό– είναι μαλάκας που ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι; Μυθολογικό πτηνό θα πουν κάποιοι…αλλά κι εμείς μυθικοί, έτσι δεν είναι;

Σαφώς και δε θα τα καταφέρνουμε πάντα, αλλά εφόσον η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως μπορούμε να προσπαθούμε κάθε φορά από λίγο μέχρι να γίνει δεύτερη φύση μας. Κι είναι αποδεδειγμένο πως ακόμη και σκράπες μαθητές να είμαστε, κάποια στιγμή –έστω και με ταχύτητα χελώνας– θα καταφέρουμε να εξασκήσουμε τον εαυτό μας στην άμεση ανάκτηση της ψυχραιμίας μας.

Φυσικά, κανείς δε λέει πως είναι εύκολη υπόθεση να κρατηθούμε και να μην αρχίσουμε τα «γαλλικά» ακόμη κι αν τα λέμε για να τ’ ακούσουμε εμείς και μόνο. Υπάρχει όμως στον καθένα από εμάς ένα μικρό εσωτερικό εγκεφαλικό κουμπάκι –που το γνωρίζουμε πολύ καλά και δεν το προδίδουμε εύκολα καθότι είναι το πολύτιμό μας μυστικό–, το οποίο έστω και με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση θα μας δώσει το έναυσμα να κάτσουμε κάτω και να σκεφτούμε λογικά!

Στην τελική –αν το σκόρδο μας βρωμάει– ας κρεμάσουμε και καμιά χάντρα θαλασσιά για το κακό το μάτι. Τουλάχιστον, αν δεν πιάσει, θα έχουμε κάτι να κατηγορήσουμε, το οποίο αποδεδειγμένα δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Να ‘χαμε να λέγαμε δηλαδή.

Από λόγια είμαστε όλοι χορτάτοι. Στις πράξεις λιμοκτονούμε.