Ενίοτε, λέγεται ότι ο έρωτας, πολλές φορές, αποβλακώνει τους ανθρώπους. Τους αναγκάζει να φορέσουν εκείνες τις παρωπίδες, που κάποτε χλεύαζαν, βλέποντας τις φορεμένες στα πρόσωπα άλλων και να προχωρήσουν σε μία διαδικασία ηθελημένης καταπάτησης των αναγκών και επιθυμιών τους.
Τι γίνεται, όμως, όταν η διαδικασία αυτή, παύει να αποτελεί προσωπική επιλογή του ατόμου; Όταν το άτομο, υπόδουλο σε συναισθηματικούς εκβιασμούς, αναγκάζεται να εγκαταλείψει οτιδήποτε το ευχαριστούσε προηγουμένως και να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του, με βάση τα θέλω ενός άλλου ανθρώπου;
Αναμφίβολα, οι συγκεκριμένοι επαναπροσδιορισμοί αποτελούν τους χειρότερους του είδους τους, καθώς διαταράσσουν ολόκληρη τη ζωή κάποιου. Ανεξαρτήτως του αν αφορούν πράγματα μικρής η μεγάλης σημασίας, έχουν τόση δύναμη, ώστε να τοποθετήσουν τον καθένα από εμάς σε μία κατάσταση αέναης θλίψης και μοναξιάς.
Και όσο και αν η θλίψη είναι εκείνο το συναίσθημα, που γίνεται άμεσα αντιληπτό, η μοναξιά είναι εκείνη που πονά περισσότερο. Ένας πόνος τόσο έντονος και δυνατός, καθώς το άτομο νιώθει σαν να υφίσταται μερικό ακρωτηριασμό του εαυτού του. Αναμενόμενο βέβαια, από τη στιγμή που αναγκάζεται να αποκοπεί από πράγματα που έτερπαν την ψυχή του και το έκαναν να νιώθει ολοκληρωμένο.
Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, δε θα ήταν, ωστόσο, λογικό να μην αναφερθούμε σε εκείνους τους ανθρώπους, που ισχυριζόμενοι ότι μας αγαπάνε, μας ζητάνε να θυσιάσουμε τα πάντα, ως απόδειξη της δική μας αγάπης. Κάποιοι από αυτούς έχουν το θάρρος, ίσως και θράσος, να σου ζητήσουν να θυσιαστείς στο βωμό της αγάπης, από την πρώτη, κιόλας, στιγμή της γνωριμίας σας.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, οι άλλοι, που έχουν μάθει να κινούν τα νήματα, κάπως, πιο ύπουλα. Φροντίζουν να δημιουργήσουν εξ’ αρχής το απαραίτητο συναισθηματικό δέσιμο, έτσι ώστε η θυσία που θα απαιτηθεί στη συνέχεια, να φανεί λιγότερο επώδυνη.
Δύσκολο να πει κάποιος, ποιος από τους δύο τύπους ανθρώπων θεωρείται ο χειρότερος, καθώς και οι δύο χρησιμοποιούν την αγάπη, ως μέσο χειραγώγησης του άλλου. Προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να καταπνίξουν δικά τους αρνητικά συναισθήματα αναξιότητας, ζήλιας ή φόβου, ενώ αδιαφορούν για τον αρνητικό αντίκτυπο, που όλο αυτό θα έχει στο άτομο που ζητείται να θυσιαστεί.
Πολλοί από αυτούς, ίσως, φροντίσουν να σε καθησυχάσουν, υποσχόμενοι ότι θα σταθούν δίπλα σου σε κάθε δυσκολία που θα προκύψει. Παρ’όλα αυτά, με το πρώτο κύμα δυσκολιών, ετοιμάζονται να το βάλουν στα πόδια, δηλώνοντας πως έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σε κρατήσουν ευχαριστημένο. Στην ουσία, όμως, προσπάθησαν από ελάχιστα έως και καθόλου.
Κανένα είδος αγάπης, είτε φιλική είτε ερωτική, δεν απαιτεί θυσίες. Όταν αγαπάς, μαθαίνεις να σέβεσαι και να εκτιμάς, κάθε ανάγκη, κάθε επιθυμία και κάθε όνειρο του άλλου, όσο τρελό κι αν αυτό σου ακούγεται. Προσπαθείς, μάλιστα, να γίνεις και εσύ μέρος όλων αυτών και να τον βοηθήσεις να τα πετύχει. Στην αγάπη, γενικότερα, μαθαίνεις να δίνεις, χωρίς να απαιτείς από τον άλλον να σου δώσει, μιας και η ανιδιοτέλεια και η δοτικότητα αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Τσαμπίκας Ρόγγα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Κατερίνα Τσαμπίκα
