Πόσες φορές έχεις σκεφτεί αν μια απόφασή σου είναι σωστή; Αν δικαιωθείς και σε βγάλει ασπροπρόσωπο; Αν επιτέλους για μια φορά οι προβλέψεις σου αποδειχθούν σωστές;
Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί πώς θα ήταν η ζωή σου τώρα, αν τότε είχες κάνει μια διαφορετική επιλογή; Αν είχες συνεχίσει ευθεία, παρόλο που όλες οι ταμπέλες έδειχναν μονόδρομο με επικίνδυνες στροφές; Αν είχες ακούσει εκείνη την ενοχλητική φωνή μέσα σου κι όχι όλους εκείνους, τους δήθεν καλοθελητές γύρω σου;
Σταμάτα να τις μετράς. Είναι σίγουρα αμέτρητες. Είναι στη φύση του ανθρώπου ν’ αμφισβητεί. Όλους κι όλα, μα πάνω απ’ όλα τον ίδιο του τον εαυτό με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Η αμφισβήτηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κάθε ατόμου. Όσο και να πολεμάς να την κρύψεις, αυτή πάντα θα βρίσκει μια χαραμάδα να βγει στην επιφάνεια και να γκρεμίσει όλα αυτά που με τόσο κόπο και σιγουριά δημιούργησες.
Και σίγουρα δε χρειάζεται ιδιαίτερες τιμές για να κάνει την εμφάνισή της. Αρκεί μια λανθασμένη επιλογή, δύο απρόσμενες αποτυχίες ή τρεις προβλέψεις που έπεσαν παταγωδώς έξω.
Σκέψου μόνο την αντίδρασή σου όταν άτομα για τα οποία έβαζες, όχι απλά το χέρι σου, αλλά όλο σου το σώμα μέσα στη φωτιά, αποδεικνύονται σκάρτα. Αρχίζεις να αμφισβητείς τις πράξεις και τις επιλογές σου. Όμως, μόνο τις δικές σου.
Αυτό δεν πρέπει να σε κάνει να αμφισβητείς τις δικές σου αποφάσεις και ιδίως αυτές τις οποίες πήρες μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, χωρίς δεύτερες σκέψεις και αναπάντητα «αν». Αρκούσε ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα ή μια αγκαλιά για να πάρεις τις απαντήσεις που ήθελες.
Οι αποφάσεις της στιγμής είναι οι σημαντικότερες της ζωής σου. Ίσως σε καθορίζουν κιόλας μερικές φορές. Είναι αυτές που πήρες κάτω από την πίεση του χρόνου και των συναισθημάτων. Μπορεί να είναι ένα «ναι» ανάμεσα σε λυγμούς, ένα βιαστικό «όχι» πριν το ξέσπασμα ή μια φυγή λίγο πριν το τέλος.
Όμως, πάνω απ’ όλα είναι μέρος της ζωής σου. Ακόμη κι αν τις απαρνηθείς, οι συνέπειές τους δε θα πάψουν να υπάρχουν. Γι’ αυτό πρέπει να τις εμπιστεύεσαι. Μπορεί το τότε σωστό να είναι τώρα λάθος, αλλά για να το διάλεξες σημαίνει ότι το ήθελες. Τότε, όχι τώρα.
Ακόμη κι οι λάθος αποφάσεις μας διδάσκουν κάτι. Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε απευθείας, αλλά μόλις τα δάκρυα στεγνώσουν κι η πληγή κλείσει συνειδητοποιείς κάποια πράγματα. Κάτι αλλάζει μέσα σου. Δεν ξέρω αν γίνεσαι πιο δυνατός, αλλά σίγουρα δεν είσαι ο ίδιος με πριν.
Γι’ αυτό κι οι αυθόρμητοι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί. Πολλοί τους χαρακτηρίζουν ως επιπόλαιους. Εγώ πάλι, θεωρώ ότι απλά συνεχίζουν να πιστεύουν στην καλή, στην καθαρή πλευρά των ανθρώπων. Στην ντόμπρα, χωρίς πισώπλατα μαχαιρώματα και μάσκες που πέφτουν στην πρώτη δυσκολία.
Είναι παρεξηγημένοι τύποι οι αυθόρμητοι. Πολύ απλά πιστεύουν ότι η υπερανάλυση δε βοηθά ποτέ και μεταξύ μας δεν έχουν άδικο. Το μόνο που καταφέρνει είναι να σε αγχώνει και να σε μπερδεύει. Να σε γεμίζει ερωτήματα που κατά πάσα πιθανότητα θα μείνουν για πάντα αναπάντητα. Σε φθείρει κι ας μην το καταλαβαίνεις. Σε καταβάλλει αργά, μα σταθερά.
Για να μην παρεξηγηθώ, υπερανάλυση δεν εννοώ τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεσαι, όταν όλα μέσα σου έχουν διαλυθεί ή όταν τα νεύρα σου έχουν γίνει σαν ξασμένο κανταΐφι. Δε χωράει καμιά αμφιβολία ότι τότε δεν είσαι σε θέση να πάρεις καμιά απόφαση. Κι αν το κάνεις, θα πληγωθείς κι εσύ κι οι γύρω σου.
Μη φοβάσαι τις αποφάσεις της στιγμής, λοιπόν. Το ήθελες. Το αποφάσισες. Τέλος. Με μια προϋπόθεση. Να είσαι σε θέση να υποστείς τις συνέπειες.
Εξάλλου, αν αμφιβάλλεις για μια απόφασή σου το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην την πάρεις ποτέ.
Επιμέλεια Κειμένου Χάρη Παυλίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
