Όλοι έχουμε βρεθεί ή σε φιλικές συναθροίσεις ή μπροστά σε μελέτες, όπου «ειδικοί», προσδιορίζουν το «άλλο μας μισό» ως το άτομο του αντίθετου φύλου με το οποίο θα έχουμε την τέλεια ένωση.
Που μετά από τη συνάντηση δύο αποχωρισμένων ψυχών, θα σχηματίσουμε τη χαμένη ολότητα.
Τον άνθρωπο με τον οποίο θα περπατάμε χέρι-χέρι σε μια παραλία, ως άλλοι Έλενα Ναθαναήλ και Λάκης Κομνηνός, ατενίζοντας το πέλαγος, όπως στις ταινίες του παλιού ένδοξου ελληνικού κινηματογράφου.
Όλα καλά ως εδώ; Αμ δε!
Γιατί σ’αυτό το σημείο, αρχίζουν ήδη και μπαίνουν ερωτηματικά ζιζάνια στο μυαλό μου.
οιος καθορίζει ότι θα πρέπει να είναι άτομο του αντίθετου φίλου;
Τόσοι ομοφυλόφιλοι εκεί έξω που βρήκαν το ιδανικό στο πρόσωπο κάποιου ομόφυλου, έκαναν λάθος;
Κι επίσης, γιατί το άλλο μας μισό θα πρέπει να είναι απαραιτήτως κάποιος με τον οποίο συνδεόμαστε αποκλειστικά ερωτικά;
Έχω κάνει ακλόνητες φιλίες στη ζωή μου με άντρες και γυναίκες, έχοντας απόλυτη ταύτιση απόψεων, σε όλα.
Δεν ήταν του ίδιου φύλου λοιπόν, και δεν ήταν ένας.
Οπότε, με την αφέλεια μιας ταπεινής κορασίδας, τα ζιζάνια εξακολουθούν ν’αναρωτιούνται.
Γιατί θα πρέπει να είναι αποκλειστικά ένας άνθρωπος, και όχι περισσότεροι;
«Τι εννοείτε μαντάμ; Ακόμα δεν βρήκαμε τον «έναν» και ψάχνουμε και γι’ άλλους;»
Όχι, απλά είναι εξαιρετικά αγχωτικό να ξέρεις ότι σ’έναν πλανήτη επτά δισεκατομμυρίων κατοίκων, μόνο ένας είναι ο καταλληλότερος για σένα.
Πού να πρωτοψάξω η γυναίκα;
Και με το συμπάθιο δηλαδή, αν κατοικεί στις στέπες της Μαντζουρίας, θα τρέξω να τον βρω;
Όχι, λυπάμαι. Δεν αντέχω τη ζέστη, χειμωνιάτικος τύπος γαρ. Επίσης, η βουκόλα δεν είναι του στυλ μου ώστε να συνυπάρχω με αντιλόπες και βίσονες σε βοσκοτόπια.
Αν είναι κάτοικος Λονδίνου, το διαπραγματεύομαι.
Και πες ότι πήγα και τον συνάντησα.
Παραβλέπω τον τρόπο που θα συνεννοηθούμε βέβαια, επαναπαυμένη στο γεγονός ότι θα μιλήσουμε τη γλώσσα της αγάπης.
Κι έστω πως είναι πράγματι αυτός που περίμενα πάντα.
Ποιος μου λέει εμένα ότι αντικρίζει στο πρόσωπό μου, το άλλο του μισό;
Συνεπώς, τζάμπα τα αεροπορικά και τα αέρινα συνολάκια για να τον εντυπωσιάσω.
Πάμε παρακάτω.
Η αλήθεια είναι, πως δε φημίζομαι για τον ρομαντισμό μου.
Δεν έχω να χωρίσω τίποτα με τους αιθεροβάμονες, παρόλα αυτά δεν θα ήταν πιο θεμιτό να είμαστε λιγάκι ρεαλιστές;
Σκέψου το.
Πόσο μυστηριώδης και παθιασμένη θα ήταν η σχέση μ’έναν άνθρωπο, με τον οποίο μοιάζετε σαν μονοζυγωτικά δίδυμα;
Πόσες εκπλήξεις να σου επιφυλάσσει ένας τέτοιος σύντροφος ζωής;
Γιατί περί αυτού πρόκειται, εφόσον φαγώθηκες σώνει και ντε να τον βρεις.
Μπορείς να φανταστείς να περνάς το υπόλοιπο του βίου σου, μ’έναν «καθρέφτη»;
Στην αρχή, θα φαντάζει εξωπραγματικά υπέροχο το να προλαβαίνει να ολοκληρώσει τα λεγόμενά σου, πριν από σένα.
Όπως και το να έχετε τις ίδιες συνήθειες, την ίδια κοσμοθεωρία, και απόψεις.
Για πόσο όμως θα σε γοητεύει αυτό;
«Που θες να καταλήξεις φιλενάδα;»
Άκου λοιπόν.
Δεν πιστεύω σε θεωρίες και εικασίες επιστημόνων και μη, για το αν εκεί έξω υπάρχει ο «ένας» που θα με συμπληρώσει.
Ενδεχομένως να σου καταρρίπτω, τη μεταφυσική πίστη που είναι βαθιά ριζωμένη στο υποσυνείδητό σου.
Εμένα πάντως δε μου αρκούν οι «μισές» καταστάσεις. Ποτέ δεν μου αρκούσαν.
Γι’αυτό και δε θα πάψω ν’αναρωτιέμαι.
Γιατί να μην προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον ολόκληρο, αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό;
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
