Είμαστε όλοι εμμονικοί κύριοι, άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, το ζήτημα είναι ότι βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
Παραδεχτείτε το και αμαρτία εξομολογημένη ούκ έστιν αμαρτία.
Μη βιαστείς να αποστασιοποιηθείς ή να με κατακρίνεις, άκουσον μεν πάταξον δε.
Διότι μπορεί να είσαι εμμονικός τόσο, όσο αλλά μπορεί να έχεις περάσει και στην άλλη πλευρά και να είσαι εμμονικός τόσο όσο «δεν πάει άλλο».
Κάποτε, είχα γνωρίσει κάποιαν που άνηκε στη δεύτερη κατηγορία την «δεν πάει άλλο».
Στην πρώτη βόλτα που πήγαμε με το αυτοκίνητο, απλώς έκανε κύκλους γύρω από κάθε οικοδομικό τετράγωνο του δρόμου, χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο. Πολύ αργότερα πληροφορήθηκα ότι είχε τον φόβο πώς οδηγώντας θα σκότωνε κάποιον άνθρωπο ή θα προκαλούσε ατύχημα.
Οι εμμονές είναι συνήθειες που οδηγούν σε ψυχαναγκασμούς και δημιουργούνται ύστερα από μία μεγάλη ψυχολογική πίεση ή κάποιο αρνητικό γεγονός που θα δεχτούμε. Αυτή η ψυχολογική πίεση είναι τόσο δυνατή ώστε μας αναγκάζει να υιοθετούμε συνήθειες και συμπεριφορές που κατά την πληγωμένη μας προσωπικότητα θα μας κάνουν να αποτρέψουμε αντίστοιχα περιστατικά.
Αυτές είναι το το πρώτο σκέλος το πιο βαρύ και επιστημονικό.
Το δεύτερο είναι το δικό μας των μικρών καθημερινών συνηθισμένων ανθρώπων.
Πρόσφατα μία συντάκτρια, μας εκμυστηρεύτηκε πως της είναι αδύνατον να γράψει άρθρο όταν το σπίτι της είναι ακατάστατο, αυτή η εμμονή προφανώς και ανήκει στην πρώτη κατηγορία, την τόσο όσο. Η ακαταστασία του σπιτιού σε αυτήν την περίπτωση φαίνεται ότι δημιουργεί μία στρεσιογόνο κατάσταση ώστε εμποδίζει το μυαλό και την έμπνευση να λειτουργήσουν.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και όσοι ηρεμούν για παράδειγμα αναβοσβήνοντας το φως οκτώ φορές ή τραγουδώντας κάθε πρωί τον ίδιο στίχο από ένα τραγούδι ή αγοράζοντας ζυγό αριθμό πραγμάτων από το σούπερμάρκετ.
Υπάρχει και άλλη μία παράμετρος των εμμονών που την αγαπώ λίγο περισσότερο. Η παράμετρος της τύχης.
Λένε ότι την τύχη σου πρέπει να την προκαλείς και να την προστατεύεις, θα προσθέσω.
Επειδή όμως η τύχη δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια ούτε να την προστατεύσεις αλλά ούτε και να την προκαλέσεις ο άνθρωπος,ο πολυδύναμος, εφευρίσκει τις δικές του μεθόδους για να καταφέρει έστω και νοητά το παραπάνω.
Έτσι λοιπόν χτυπάμε ξύλα, φτύνουμε κόρφους, τρέμουμε τις μαύρες γάτες, φοράμε φυλακτά και κομποσκοίνια.
Όλα αυτά, όμως last year!
Γιατί όπως ο κόσμος προχωράει έτσι προχωράμε και εμείς και εφευρίσκουμε άλλα πιο σύγχρονα γούρια για να ενισχύσουμε τις εμμονές μας. Άλλωστε και σε αυτό είμαστε μοδάτοι και τολμηροί.
Το κινητό μας τηλέφωνο,για παράδειγμα, έχει γίνει ένα σύγχρονο γούρι. Οι περισσότεροι από εμάς δεν βγαίνουμε έξω ποτέ χωρίς αυτό, θεωρώντας πως την ημέρα που θα το αφήσουμε στο σπίτι όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει εναντίον του και θα καταστραφεί ο κόσμος, χωρίς να έχουμε την δυνατότητα να λάβουμε ούτε ένα προειδοποιητικό sms.
Το πιο αστείο που έχω ακούσει ήταν από κάποιον ο οποίος διαλαλούσε στην παρέα ότι δεν κάνει ποτέ σεξ τις Δευτέρες, επειδή η μητέρα του τον είχε διδάξει ότι κάτι τέτοιο θα μείωνε τις αποδόσεις του. (Καταλαβαίνετε ποια ήταν η φοβία του συγκεκριμένου ατόμου, φαντάζομαι η οποία προκαλούσε αυτή την θέση.)
Εγώ από την άλλη, -γιατί άνθρωπος είμαι κι εγώ και δικαιούμαι τους ψυχαναγασμούς μου- δεν μπορώ να φάω από κουτάλι με μυτερή μύτη. Τη θέλω στρογγυλεμένη.
Επίσης απεχθάνομαι να κάθομαι σε στρογγυλά τραπέζια. Γενικά μάλλον έχω ένα θεματάκι με τα γεωμετρικά σχέδια, το οποίο δεν ξέρω που οφείλεται.
Ο άνθρωπος εμπλέκεται μέσα στις συνήθειες του τόσο έντονα με αποτέλεσμα να εξαρτάται από αυτές. Έτσι λοιπόν γίνεται προληπτικός και εμμονικός. Μέσα από αυτές του τις εμμονές προσπαθεί να κερδίσει όσα με την λογική δεν μπορεί. Όπως το να διώξει το άγχος ή την πίεση και να προσκαλέσει την καλοτυχία.
Τώρα το πώς μία ανοιχτή ομπρέλα ή ένας σπασμένος καθρέφτης θα μας οδηγήσουν σε κακοτυχία ποτέ δεν κατάφερα να το εξηγήσω.
Επειδή όμως οι εμμονές πολλές φορές οδηγούν και στην τελειομανία, δεν πρέπει να παραλείψω να αναφέρω ότι πολλά έργα τέχνης ή επιστήμες αναπτύχθηκαν ακριβώς από ανθρώπους με ψυχαναγκασμούς. Ανθρώπους που είχαν καλά κλειδώσει το μυαλό τους σε συγκεκριμένες αναφορές και με αυτές άγονταν για την υπόλοιπη ζωή τους, τόσο όσο τις εξέλιξαν σε προτερήματα.
Μετά από όλα αυτά, καταλήγω λέγοντας «εμμονική και προληπτική εγώ; Άντε καλέ, χτύπα ξύλο». Γιατί και το να κρύβεις τις εμμονές σου, είναι μιά εμμονή!
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
