Δεν είναι δειλία η έκτρωση

Γενικά, με λες αρκετά ευερέθιστη. Με εξοργίζουν πολλά πράγματα στην ηλίθια μικροπρεπή σκέψη της κοινωνίας μας.

Με εξοργίζουν οι «καλοί» χριστιανοί  που ρίχνουν γαμωσταυρίδια στα φανάρια, τα μαγαζιά της παραλιακής που έχουν 15 ευρώ το ποτό, η Μύκονος και οι κατά συνθήκη σχέσεις.

Με θυμώνει απίστευτα αυτό το «πρέπει» που βυζαίνουμε από την στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας. Πρέπει να συμμετέχεις στην παρέλαση, τι σόι Ελληνίδα είσαι, πρέπει να γίνεις γιατρός, τι σόι καλή μαθήτρια είσαι.

Πρέπει να γίνεις μάνα, να κάνεις οικογένεια.

Κι αν εγώ δεν τα γουστάρω τα παιδιά; Είμαι με κάποιον άγραφο νόμο υποχρεωμένη να τα αγαπώ, επειδή είναι μικρά τρυφερά και ροζ;

Κι αν τ’ αγαπώ, είμαι υποχρεωμένη με κάποιον κώδικα που αποφασίστηκε προ αιώνων, να τα αγαπώ πιο πολύ από μένα, ή τον άνθρωπό μου;

Γιατί;

Με εξοργίζουν οι καθώς πρέπει απόψεις. Αυτές της βίβλου που είναι υπέρ του γάμου, της παρθενιάς και κατά των εκτρώσεων. Είναι παρωχημένα κατακάθια από την ηθική κάποιου άλλου κόσμου, αρχαιότερου και λιγότερο μορφωμένου.

Τότε που αδερφός πήγαινε με ξαδέρφη και πατέρας τα ‘φτιαχνε με την κόρη. Κάπως έπρεπε να μπει ένα όριο. Ήρθε λοιπόν η Θρησκεία και λέει εδώ είμαστε. Αφού δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος το σωστό από το λάθος, θα το φοβάται.

Με μεγάλες ποσότητες φόβου και άγνοιας λοιπόν, πορευτήκαμε ανά τους αιώνες και φτιάξαμε άγραφους νόμους σχετικά με το τι πρέπει να αγαπάμε και τι όχι. Τι πρέπει να κρύβουμε και τι επιτρέπεται να δείχνουμε δημόσια με μια δόση περηφάνιας.

Και μεγαλύτερη απάτη της ιστορίας, από αυτή της γέννησης και των παιδιών δεν υπάρχει.

Είμαι απόλυτα αντίθετη με το να κάνεις παιδί, αν δεν αποφασίσεις να του αφιερωθείς ολοκληρωτικά, σε αυτό θέλω να είμαι ξεκάθαρη.

Αλλά είμαι επίσης απόλυτη και στην άποψη του ότι, αν εσύ πρώτα δεν τα βρεις με σένα, αν εσύ δεν είσαι σίγουρη για την επιλογή σου, αν η ευτυχία σου ακούγεται ουτοπία και η ζωή σου είναι ένα χάος, ναι μην κάνεις παιδί.

Κι αν το παιδί προκύψει, είτε από ατύχημα είτε από δική σου ανευθυνότητα και ηλιθιότητα, ριξ’ το.

Τόσο απλά. Γιατί απλά είναι τα πράγματα.

«Είναι φόνος, δεν έχεις το δικαίωμα να στερήσεις μια ανθρώπινη ζωή.»

Όχι. Δεν έχω το δικαίωμα να καταστρέψω μια ανθρώπινη ζωή, όταν αυτή γεννηθεί κι εγώ είμαι ανίκανη να την αναθρέψω σωστά. Δεν κάνω φόνο αν σκοτώσω ένα ζυγωτό.

Δεν κάνω φόνο όταν προστατεύω τον εαυτό μου, το σώμα μου, τη ζωή μου από λάθη που αργότερα δε θα μπορώ να διορθώσω.

Θα μου πεις, όταν έσπασε το προφυλακτικό και δεν πήρες το χαπάκι δεν έκανες λάθος; Έκανα και μάλιστα μεγάλο. Δικιά μου η μαλακία, δικός μου και ο τρόπος αντιμετώπισης.

Υπάρχει δηλαδή οδηγός λαθών; Έμεινες έγκυος στα δεκαοχτώ, ο μόνος τρόπος να το διορθώσεις, είναι να το κρατήσεις.

Το αν είσαι με τα μυαλά στα κάγκελα, αν δεν έχεις σπουδάσει τίποτα, αν δεν έχεις δικό σου σπίτι ή μισθό κι ο «πατέρας» είναι ένα επίσης δεκαοχτάχρονο, λίγο μας νοιάζει. Θα γίνεις μάνα για να μη σκοτώσεις μια ανθρώπινη ύπαρξη.

Κι αν γίνεις μάνα και σκοτώσεις τρεις; Τρεις ζωές εκ των οποίων και οι τρεις θα έχουν υπόσταση, μνήμες, συναισθήματα, όνειρα που έμειναν μισά.

Δεν είναι δειλία η έκτρωση, ούτε φυγοπονία. Είναι συνειδητή απόφαση, που ορίζει ότι δεν μπορείς ή δε θέλεις στην τελική, να γίνεις μάνα. Δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες, δεν είναι αυτός ο κατάλληλος, δεν είσαι έτοιμη.

Δεν έχεις βιολογικό ρολόι. Αγαπάς εσένα πιο πολύ από μια άλλη ύπαρξη και δεν πρέπει να είσαι υπόλογη γι’ αυτό.  Να το το πρέπει πάλι.

Παντού υπάρχει τελικά. Όλοι βάζουμε τους κανόνες μας, φτιάχνουμε την ηθική μας και κολλάμε πάνω της τα κομμάτια που πιστεύουμε ότι μας ταιριάζουν ορθότερα.

Μα αν θέλουμε κάποια στιγμή να λέμε πως αφήσαμε κι εμείς το στίγμα μας στον κόσμο αυτό, αξίζει να προσπαθήσουμε να πετάξουμε τον παραμορφωτικό μας φακό και να τον αντικρίσουμε έτσι ακριβώς όπως είναι.

Σκληρό και όμορφο, γεμάτο αντιθέσεις.

Κι αν γυρίσουν οι πολλοί την πλάτη στις επιλογές μας, θα αξίζουν δυο φορές περισσότερο γιατί θα είναι μόνο δικές μας.

Και θα κρατάμε μια περηφάνια γι’ αυτό.