Ο έρωτας, λένε, είναι τυφλός. Μήπως, όμως, έχει και την ιδιότητα να τυφλώνει, όταν εμείς του το επιτρέπουμε; Αδιαμφισβήτητα, αυτό το μεγαλειώδες συναίσθημα έχει πολλές ιδιότητες και μεγάλη δύναμη, αλλά τι γίνεται όταν το αφήσουμε να πνίξει τη λογική και να μας κάνει να ξεχάσουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό;
Γίνεται απόλυτα κατανοητή η ανάγκη για συνύπαρξη και συντροφικότητα. Έτσι, είναι επόμενο όταν θεωρείς ότι ο έρωτας σου έχει χτυπήσει την πόρτα, εσύ να φοράς τα καλά σου, να τα καλοσιδερώνεις και να χαμογελάς πλατιά για να τον υποδεχτείς. Μπορεί απ’ την αρχή να διακρίνεις κάποιες διαφορές ανάμεσά σας, κάποια διάσταση χαρακτήρων κι αισθητικής, αλλά φαντάζουν στα μάτια σου όλα τόσο ασήμαντα μπροστά σε όλο αυτό που ζεις και νιώθεις. Άλλωστε, το είδες πρόσφατα και σε κάποια ταινία πως οι μεγάλοι έρωτες στο τέλος επιβιώνουν παρά τις αντιθέσεις ή μήπως αποτελεί μονάχα χολιγουντιανό σενάριο όλο αυτό και πέφτουμε στην πλάνη του;
Φυσικά, δεν μπαίνεις στη διαδικασία να το σκεφτείς και προσπαθείς να δεχτείς το ταίρι σου όπως είναι. Ταυτόχρονα, όμως δικαιολογείς και τον άλλον όταν με τον τρόπο του σου δείχνει τη δυσαρέσκειά του για όσα βλέπετε κι αντιμετωπίζετε διαφορετικά. Έτσι, –αφού, σίγουρα, δε θες να χαλάσεις το παραμύθι σου– αποφασίζεις να αλλάξεις εσύ κάποια πράγματα πάνω σου, στη σκέψη σου και στο φέρσιμό σου, για να ‘ναι πιο ομαλή η συμπόρευσή σας και πιο εύκολη η αποδοχή απ’ το έτερον ήμισυ.
«Έλα, μωρέ, δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό, κι εγώ σκεφτόμουν τόσο καιρό να το αλλάξω αυτό.», «Οι σχέσεις απαιτούν κι υποχωρήσεις για να δουλέψουν, αλίμονο!», « Σίγουρα, για να μου το λέει είναι για το καλό μου!»∙ είναι κάποιες απ’ τις πιο συχνές εκφράσεις που χρησιμοποιείς για να δικαιολογηθείς τόσο στον εαυτό σου όσο και στους γύρω σου για την επιλογή σου κι όλη αυτή την αλλοίωση του ποιος ήσουν μέχρι σήμερα.
Όσο οι αλλαγές είναι όντως μικρές, δε δημιουργούν και τόσο μεγάλα προβλήματα. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτές οι μεταστροφές είναι τόσο μεγάλες που στο τέλος κοιτάμε τον καθρέφτη και χρειάζεται να συστηθούμε απ’ την αρχή; Πολλές φορές η ανασφάλεια κι η ανάγκη να γίνουμε αποδεχτοί απ’ τους άλλους μας οδηγεί σε λανθασμένες κινήσεις, κάνοντάς μας να συμβιβαζόμαστε με καταστάσεις που δεν αρμόζουν στην προσωπικότητά μας. Προσπαθούμε να αρέσουμε στους άλλους και ξεχνάμε τι πραγματικά θέλουμε κι αναζητάμε εμείς. Αλλάζουμε απ’ τον τρόπο που πίνουμε τον καφέ μας μέχρι και τον τρόπο που διασκεδάζουμε, διαφοροποιούμε τις ιδέες και τις αντιλήψεις μας, χάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι όλα αυτά, φυσικά, στο όνομα της αγάπης για να φανούν πιο ανώδυνα, για να μας πείσουμε πως έχουν νόημα κι αξίζουν τον κόπο. Τον αξίζουν όμως;
Τις περισσότερες φορές, βρισκόμενοι με τα μούτρα μέσα σε όλο αυτό μας παίρνει πολύ χρόνο για να μπορέσουμε να το αντιληφθούμε. Μάλιστα φτάνουμε στο σημείο να κατηγορούμε κι όποιον τολμήσει να μας πει κάποια κουβέντα για να μας αφυπνίσει, γιατί θεωρούμε ότι δε χαίρεται με τη σχέση μας, ότι ίσως ζηλεύει και δε θέλει το καλό μας. Δεν μπορούμε, όμως, εύκολα να γίνουμε αντικειμενικοί κριτές του εαυτού μας και, στην τελική, το πιο δύσκολο πράγμα είναι να πιστέψουμε σε εμάς, να μας δεχτούμε όπως ακριβώς είμαστε, να μας αγαπήσουμε και να μας σεβαστούμε κι αν χρειαστεί να μας αλλάξουμε, να το κάνουμε για τους σωστούς λόγους.
Αν καταφέρουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δε θα δεχτούμε να αλλάξουμε για κανέναν. Οι αλλαγές δεν είναι καταδικαστέες, ίσα-ίσα που πρέπει να γίνονται για να μας εξελίσσουν, όταν όμως θεωρούμε εμείς οι ίδιοι ότι συμβαίνουν για να βελτιωθούμε, όταν είναι προς όφελός μας κι όχι για να χωρέσουμε στα κουτάκια άλλων, όχι για να κάνουμε τη ζωή τους πιο εύκολη εις βάρος της δικής μας.
Ας μη χάνουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να πείσουμε κάποιον ότι είμαστε κατάλληλοι για αυτόν. Ας προσπαθήσουμε να βρούμε τον άνθρωπο που θα αγαπήσει τις διαφορές μας.
Άλλωστε, αξίζει να αλλάξουμε μόνο για αυτούς που μας θέλουν ακριβώς όπως είμαστε.
Συντάκτης: Μαρία Βίγλα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
