Η Madeleine Beth McCann σήμερα είναι (ή θα ήταν) έντεκα ετών.
Εξαφανίστηκε τον Μάιο του 2007 στην Πορτογαλία, όπου βρισκόταν σε διακοπές με την οικογένειά της. Μέχρι σήμερα δεν έχει δώσει κανένα στίγμα ζωής.
Τα δεδομένα είναι ότι αφέθηκε μόνη από το απόγευμα σε ένα ισόγειο δωμάτιο, κοιμισμένη, μαζί με τα άλλα της αδέρφια, ενώ οι γονείς της έτρωγαν κι έπιναν ανέμελοι πενήντα μέτρα μακριά.
Ένα κορίτσι τεσσάρων ετών, μόνο, σε ξένο μέρος.
Έχετε δει την αντίδραση ενός νηπίου όταν ξυπνά μόνο του και δε βρίσκει τη μαμά του στο δωμάτιο; Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να βάλει τα κλάματα.
Έχετε δει την αντίδρασή του πέντε λεπτά αφ’ ότου η μαμά το πάρει αγκαλιά; Συνεχίζει να κλαίει ασταμάτητα.
Κι εσύ βρε ζώο θα μου πεις ότι έτρωγες κι έπινες πενήντα μέτρα μακριά, τσέκαρες ανά μισάωρο, τελικά σου έκλεψαν το παιδί, δεν έχεις νέα του για εφτά ολόκληρα χρόνια και μπορείς και κοιμάσαι τα βράδια;
Συγγνώμη μα εγώ δε θα μπορούσα ούτε να κοιμηθώ, ούτε να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Βεβαίως, όλοι οι γονείς ανησυχούν ως ένα βαθμό για την ασφάλεια των παιδιών τους.
Δεν αναφέρομαι φυσικά στη σπαστική ατάκα «βάλε τη ζακέτα σου την πλεχτή γιατί έξω κάνει κρύο». Αναφέρομαι στην ενστικτώδη αντίδραση κάθε μέλους του ζωικού βασιλείου να φροντίζει και να προστατεύει τα μικρά του από τον κίνδυνο.
Μεταξύ των ανθρώπινων γονέων ωστόσο υπεισέρχεται, εκτός από το ένστικτο, και η λογική, ο φόβος, η απόγνωση, ανεβάζοντας την ένταση της ανησυχίας σε υψηλότερα επίπεδα.
«Να με πάρεις τηλέφωνο αμέσως μόλις φτάσεις. Μην πιεις πολύ. Μην τρέχεις με το αυτοκίνητο. Να τρως καλά».
Αν προσπαθήσουμε να δώσουμε το περίγραμμα των υπερπροστατευτικών γονέων, θα συναντήσουμε αρχικά κάποιους που μεγάλωσαν σε ένα πειθαρχημένο κι αυταρχικό περιβάλλον, γεγονός που διαπότισε και τη μελλοντική οικογενειακή τους ζωή.
Σε άλλες περιπτώσεις, θα παρατηρήσουμε τέτοια συμπεριφορά σε ζευγάρια που δυσκολεύτηκαν να αποκτήσουν παιδί λόγω κάποιας διαταραχής στην υγεία.
Άλλοι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί επειδή είναι ψυχαναγκαστικοί με την ασφάλεια, κι άλλοι το κάνουν επειδή έχουν δεχθεί αφορμές από τα ίδια τα παιδιά.
Εδώ που τα λέμε, αν κάνει απόπειρα το παιδί σου, ή αν έχει υποστεί επιληπτική κρίση μπροστά στα μάτια σου, μάλλον σε καταλαβαίνω αγαπητέ γονέα.
Αντιθέτως, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι η απαθής στάση μερικών γονέων ως προς την ασφάλεια των παιδιών τους.
Σε ένα πάρτι τα Χριστούγεννα στην πλατεία της πόλης, ακούστηκε από μικροφώνου η ανακοίνωση: «Ελένη, κάπου ξεχάστηκες και παίζεις με τα άλλα παιδάκια, αλλά η μαμά σου ανησυχεί λιγάκι. Έλα εδώ μπροστά στον μεγάλο Άη-Βασίλη που έχω να σου δώσω ένα δωράκι».
Προσωπικά, αυτές οι ανακοινώσεις με πανικοβάλλουν.
Αν ήταν το δικό μου παιδί, τα λίγα δευτερόλεπτα που θα περνούσαν μέχρι να νιώσω ότι είναι ξανά ασφαλές θα με τεμάχιζαν λίγο λίγο, κι ο τρόπος με τον οποίο θα αγκάλιαζα το παιδί μου θα το τρόμαζε μάλλον παρά θα το καθησύχαζε.
Ίσως αγαπητέ αναγνώστη να με χαρακτηρίσεις υπερπροστατευτικό ή ψυχαναγκαστικό τύπο, μα το γεγονός είναι ότι δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα υπάρχουν στιγμές που η ασφάλεια του παιδιού μου δε θα βρίσκεται ολοκληρωτικά υπ’ ευθύνη μου.
Έτσι λοιπόν, το έχω πάρει πια απόφαση. Δεν πρόκειται να κάνω παιδιά κυρίως επειδή δεν μπορώ να δω τα ζητήματα της ασφάλειάς τους με ηρεμία.
Και φυσικά, θα έρθεις εσύ και θα μου πεις ότι είμαι ανώριμος, ανεύθυνος, ευθυνόφοβος κι άλλα τέτοια όμορφα που ίσως έχουν τη φάτσα μου δίπλα στο λήμμα του λεξικού. Όχι αγαπητέ, δεν είναι έτσι.
Απλώς δε θα μπορώ να είμαι σε έναν χώρο γεμάτο κόσμο και να σκέφτομαι ότι πρέπει να αφήσω το παιδί μου από το χέρι· δε θα μπορώ να το αφήσω να γυρίσει σπίτι με τα πόδια ξημερώματα.
Κι επειδή όλα αυτά θα τα κάνω κατά γράμμα, ξέρω ότι θα κάνω τη ζωή του παιδιού μου κόλαση χωρίς να το θέλω.
Αγαπημένο μελλοντικό μου παιδί, συγγνώμη μα δε θα γίνω ο πατέρας που ονειρεύεσαι.
Άλλωστε, ξέρω καλά ότι κανένα παιδί δε θα ήθελε έναν πατέρα εκ γενετής απεγνωσμένο.
Για την ώρα, μου αρκεί να έχω την πεντάχρονη Ελπίδα αγκαλιά, που πρόσφατα έκοψε τα μαλλιά της κι έγινε κυρία, να μου διαβάζει το καινούριο της παραμύθι, ένα παραμύθι στο οποίο η Madeleine δεν απήχθη ούτε σκοτώθηκε από τους γονείς της, αλλά είναι κάπου καλά, έντεκα χρονών πια και παίζει ανέμελη με τις κούκλες της. .
Για τον Τ. και την Ε. που είδαν πολλά, ανέχονται κι αντέχουν ακόμη.
Συντάκτης: Βασίλης Γιαννούλης
