Μου πήρε χρόνια για να το παραδεχθώ, αλλά προσωπικά έχω πολύ στενές σχέσεις με τους πρώην μου. Όχι με όλους, αλλά με τους περισσότερους. Υπάρχουν πάντα και οι περιπτώσεις που δε θέλεις να ξανά ζήσεις ίδιες εμπειρίες με ίδια άτομα. Υποθέτω δεν είμαι η μόνη που οι πρώην μου κρατούν ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας μου, και της ίδιας μου της ζωής ακόμα.
Όπως και να το κάνουμε, από όποια πλευρά και να το δει κανείς, πάντα νοσταλγούμε καταστάσεις του παρελθόντος. Όχι απαραίτητα άτομα, αλλά καταστάσεις που ζήσαμε με συγκεκριμένα πρόσωπα και αυτό αμέσως μας συνδέει μαζί τους. Καλώς ή κακώς, μάθαμε πολλά από τις παλιές μας ιστορίες. Εξελιχθήκαμε μέσα από δυσλειτουργικές σχέσεις ή από σχέσεις πολλά υποσχόμενες που τελικά σβήσανε απλά στο χρόνο. Συνηθίζω συχνά να λέω πως όποιος ξεχνάει την ιστορία του, χάνεται. Και κάθε πρώην είναι μια ιστορία, μικρή ή μεγάλη, έντονη ή απλή, σημαντική ή ανούσια.
Και για να μην γενικολογώ, λατρεύω να βλέπω το κινητό μου να χτυπάει και να αναγνωρίζω το νούμερο που δεν είναι αποθηκευμένο και να χαμογελάω, λατρεύω να διαβάζω πρόστυχα μηνύματα στις 4 το ξημέρωμα από κάποιον που δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου εδώ και καιρό, αλλά κάθε φορά που πίνει με σκέφτεται και θυμάται πόσο ωραίο σεξ κάναμε. Μου αρέσει πολύ να ακούω εκείνη που πλέον βρίσκεται σε μια σχέση που βαριέται και μου αναλύει όλα τα παράπονά της, αναπολώντας μαζί μου πόσο όμορφα περνούσαμε χωρίς να μαλώνουμε για μικροπράγματα.
Και αν τύχει και συναντήσω κάποιον στο δρόμο, με μερικούς από αυτούς θα νιώσω ξανά αυτό το άγχος που ένιωθα τότε, το τρέμουλο στα χέρια μου, το τεράστιο σπαστικό χαμόγελο στα χείλη μου. Με κάποιους άλλους πάλι, αν καθίσεις μαζί μας για ένα ποτό, θα νιώσεις αυτή την ένταση στον αέρα μας, αυτή τη σπίθα στα μάτια μας, την έλξη στα κορμιά μας. Και πάντα σκέφτομαι “Αχ αυτοί οι πρώην μου…”. Ασυναίσθητα τελείως, κάθε φορά που κάποιος από αυτούς εμφανίζεται μπροστά μου ή στο τηλέφωνό μου, ένα μικρό “αχ” και μια βαθιά ανάσα βγαίνουν από το στόμα μου.
Δεν είναι πως δεν τους έχω ξεπεράσει. Προχωράω πάντα στη ζωή μου χωρίς να με βασανίζουν οι χωρισμοί όσο μεγάλοι και αν είναι. Επιλέγω πάντα να κρατάω τις όμορφες στιγμές από τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου. Αλλά να, είναι που άλλαξα και μου λείπει μωρέ το πώς ήμουν τότε μαζί τους. Με τον καθένα σε διαφορετική χρονική στιγμή και με διαφορετικά μυαλά. Είναι που τους αφήνω να με στοιχειώνουν για να μου θυμίζουν πως δεν πρέπει να ξεχνάω τον εαυτό μου.
Δεν θα πω ψέματα, ποτέ δεν είναι εύκολο να κρατήσεις τόσους ανθρώπους από το παρελθόν σου σε μια καινούργια σχέση. Και δεν είναι και πιο συνηθισμένο πράγμα, δεν αντιλέγω. Όσοι από αυτούς βρίσκονται ακόμη εδώ μαζί μου, είναι σημαντικοί και αυτό δε θα αλλάξει. Άντεξαν στο χρόνο, στις αλλαγές μου, στην κάθε επιλογή μου. Είναι η οικογένεια που έφτιαξα εγώ για μένα, είναι οι φίλοι μου και οι εραστές μου και ας είναι παράδοξο αυτό! Και τώρα που τα εξομολογήθηκα όλα αυτά, μπορώ χωρίς ντροπή να ψιθυρίσω. Αχ αυτοί οι πρώην μου!
Συντάκτης: Πένη Σίμου
