Πάρτι χωρισμού∙ γιατί όχι;

Κάποια (σχεδόν προβλέψιμη κι αναπόφευκτη) στιγμή, έρχεται η ώρα του χωρισμού για ένα ζευγάρι. Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση τουλάχιστον μία φορά (και πιθανότατα πολλές παραπάνω) στη ζωή μας, όσο άχαρη και δύσκολη κι αν είναι.

Το ζήτημα είναι πως κάποια ζευγάρια αντιμετωπίζουν το φινάλε τους με έναν τελείως διαφορετικό απ’ τον συνηθισμένο τρόπο, κάπως παράδοξο, αλλόκοτο, για κάποιους επιτηδευμένο, για άλλους αξιοζήλευτο. Γι’ αυτούς, ωστόσο, το επίσημο τέλος τους αποτελεί το βήμα προς μια καλύτερη νέα αρχή κι έτσι γιορτάζουν την ελευθερία τους πολιτισμένα κι ανακουφισμένα, χωρίς καβγάδες. Το βασικότερο αλλά και πιο παράξενο; Το πέσιμο της αυλαίας τους γιορτάζεται από κοινού.

Κι όταν λέμε ότι γιορτάζουν τον χωρισμό τους, το εννοούμε στην κυριολεξία. Τα ζευγάρια αυτά είναι τόσο συνειδητοποιημένα για το τέλος τους που αποφασίζουν να το λήξουν ήρεμα και χωρίς περιττές υστερίες. Χωρίζουν τα πράγματά τους, αλλάζουν σπίτια, αν συγκατοικούσαν, και πριν πουν το τελικό αντίο διοργανώνουν ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι.

Έχουν ήδη καλέσει όλους τους κοινούς τους φίλους προκειμένου να ανακοινώσουν τον χωρισμό τους, έχουν γεμίσει την κάβα τους κι έχουν ίσως παραγγείλει μια τούρτα με κάποια καυστική λεζάντα επάνω σχετική με το θέμα του χωρισμού τους. Ένα κανονικότατο θεματικό και χαβαλετζίδικο πάρτι, που θα σπάσει τη μαυρίλα και θα δώσει ώθηση κι αισιοδοξία για το καινούργιο ξεκίνημα.  Μπορεί να μη διακοσμήσουν καθόλου το σπίτι, μπορεί να επιλέξουν να στήσουν μια υπερπαραγωγή. Στολισμένος ο χώρος με καρδούλες που ράγισαν, κορδέλες και καρτελάκια με έξυπνες κι αστείες ατάκες αναφορικά με το ότι γλύτωσαν, έστω και την τελευταία στιγμή.

Κάπως σοκαριστική αυτή η ιδέα για τους πιο παλιομοδίτες, που έχουμε μάθει να χωρίζουμε και να μας ακούει όλο το τετράγωνο, όχι απ’ το γλέντι αλλά απ’ την καψούρα, τις φωνές και τα κλάματα. Που ναι, μεν, πίνουμε αλλά μόνοι, άντε, βαριά και με το κολλητάρι σε ρόλο παρηγορήτρας. Που δε γελάμε με τα χάλια μας αλλά βρίζουμε το πρώην ταίρι μας κι επιζητούμε εκδίκηση, για όσο ακόμα πονάει. Ωστόσο, απόλυτα σεβαστή κι η τελείως ανάποδη αντιμετώπιση του θέματος.

Βέβαια, υπάρχει και μία μερίδα ανθρώπων που κοιτάζει με καχυποψία όλες αυτές τις τόσο άνετες αντιδράσεις, που τις θεωρεί σκέτο θέατρο και μάλιστα κακοπαιγμένο, καθώς όλο αυτό μοιάζει πολύ καλό για να ‘ναι αληθινό και συνάμα πολύ δήθεν ανώτερο, πνίγοντας –ανεπιτυχώς– απογοητεύσεις. Πιστεύουν πως εδώ είναι Βαλκάνια κι ο νταλκάς στο αίμα μας βράζει. Ίσως αυτές οι τόσο προχωρημένες αντιλήψεις να ταιριάζουν σε ανθρώπους λιγότερο συναισθηματικούς, πιο ψυχρά λογικούς.

Εδώ χωρίζουμε και κλαίμε, ξεκατινιαζόμαστε, σκίζουμε φωτογραφίες, ανεβάζουμε ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμάτα υπονοούμενα. Αντικρίζουμε το πρώην αμόρε στον δρόμο κι αλλάζουμε πεζοδρόμιο, ενώ παράλληλα σκορπάμε μονόπλευρα «κατηγορώ» σε όποιον κακόμοιρο κάνει το λάθος να μας ρωτήσει γιατί χωρίσαμε.

Έτσι, λοιπόν, σε κάποιους ανθρώπους όλο αυτό θα φαίνεται υπερβολικό και ψεύτικο, μια παράσταση μονάχα για το φαίνεσθαι ή μια απελπισμένη προσπάθεια επανασύνδεσης. Θεωρούν πως, στην πραγματικότητα, κανένα ζευγάρι που χωρίζει δεν μπορεί να χαίρεται, ακόμα κι αν έστω ανακουφίζεται, κι ούτε γίνεται να διατηρήσει τόσο καλές σχέσεις ώστε να θέλει να γιορτάσει μαζί. Θυμίζει μια προσπάθεια να κρύψουν τον πόνο τους και να το παίξουν τάχα κουλ κι άνετοι.

Ο καθένας αποφασίζει πώς θα διαχειριστείτε τον χωρισμό του και πώς θα αποχαιρετήσει την παλιά του αγάπη. Άλλοι επιλέγουν τον παραδοσιακό τρόπο κι άλλοι στέλνουν προσκλήσεις σε φίλους γράφοντας “I do, I did, I am done”. Δεν ξέρω αν είναι, τελικά, θέμα πολιτισμού, ένας ανώδυνος τρόπος να ξεπεράσεις το τέλος ή μία προσπάθεια να παραστήσεις τον άνετο –ενώ δεν είσαι–, αλλά σίγουρα ένα τέτοιο πάρτι αποτελεί μία ξεχωριστή εμπειρία κι αρκετοί από εμάς θα θέλαμε να το ζήσουμε έστω μία φορά στη ζωή μας.