Όλοι έχουν κάτι να πουν για τον έρωτα

Έρωτας. Μία λέξη, εκατομμύρια ιστορίες. Όλοι παλεύουμε για τουλάχιστον μία τέτοια στη ζωή μας. Μια ιστορία για έναν έρωτα κεραυνοβόλο, «της μίας ματιάς» που λένε. Ένας από ‘κείνους που μπαίνεις μέσα σε έναν χώρο και νιώθεις την ανατριχίλα απ’ την είσοδο. Δεν ξέρεις τον λόγο που αισθάνεσαι έτσι, μέχρι να συναντηθούν τα βλέμματά σας. Και τότε καταλαβαίνεις ποια είναι η αιτία του «κακού». Μπορείς, εν μέρει, να εξηγήσεις γιατί αισθάνεσαι έτσι.

Απ’ την άλλη, είναι κι εκείνοι οι έρωτες που ξεκινούν με ένα «Εμείς οι δύο αποκλείεται να είμαστε μαζί», μα τελικά –μάντεψε– κατέληξαν μαζί. Μπορεί να έχτισαν μια ζωή που θα την περάσουν παρέα, μπορεί κι όχι.

Ο καθένας τον έρωτα τον βιώνει διαφορετικά και τον εκφράζει με τον δικό του τρόπο. Δεν υπάρχει σωστός έρωτας, λάθος έρωτας, λίγος ή πολύς έρωτας. Υπάρχει αυτό που νιώθουν δύο άνθρωποι, αυτό που τους ενώνει. Ανεξάρτητα απ’ την ηλικία τους, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους, ανεξάρτητα απ’ τη χώρα στην οποία ζουν.

Σαφώς, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που δεν κατάφεραν να ερωτευτούν. Οι συγκυρίες ή οι φοβίες τους δεν τους επέτρεψαν να γνωρίσουν εκείνον τον άνθρωπο που θα τους οδηγούσε σ’ αυτό το μονοπάτι. Ίσως να παντρεύτηκαν από προξενιό, ίσως να μην παντρεύτηκαν ποτέ, ίσως ο έρωτάς τους να ήταν απαγορευμένος και να μην πήραν ούτε μια τζούρα του, ίσως να τον φοβήθηκαν και να τον απέφυγαν ή να ασχολήθηκαν με την καριέρα τους. Ποιος ξέρει; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, σε κάθε περίπτωση, δεν έζησαν τον έρωτα.

Κι όμως, πολλές φορές θα τους ακούσεις να ψιθυρίζουν γι’ αυτόν. Ακόμα και να σε συμβουλεύουν μπορεί, γιατί εκείνοι γνωρίζουν ένα σωρό ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστεί ο έρωτας κι ας μην υπήρξαν ποτέ οι ίδιοι πρωταγωνιστές, ούτε σε μία απ’ αυτές. Έπαιξαν πολλές φορές τον ρόλο του κριτή κι ίσως να θεωρούν πως τους αξίζει κι ένα βραβείο γιατί έχουν την ικανότητα να ‘ναι αντικειμενικοί.

Μπορούν να δώσουν την κατάλληλη συμβουλή καθώς αποστασιοποιημένοι απ’ το συναίσθημα, εστιάζουν ανενόχλητα στη λογική. Ίσως ο έρωτας, αυτό το τόσο δυνατό και περίπλοκο που αισθάνεσαι, να σε κάνει να χάνεις τον έλεγχο, γι’ αυτό μπορεί όντως να χρειάζεσαι κάποιον πιο ψύχραιμο να σε βοηθήσει να βγεις από ένα πιθανό αδιέξοδο. Να σε κάνει να κοιτάξεις λίγο πιο μακριά. Να σου καθαρίσει λίγο τα μάτια, γιατί σίγουρα θα βλέπεις θολά.

Κάποιοι θα αντιδράσουν. «Τι ξέρεις εσύ από έρωτα; Είσαι ικανός να μου πεις τι θα κάνω; Αφού δεν τον έζησες ποτέ.» Σκορπούν λέξεις-καρφιά –που ίσως και να πονούν, ίσως και να περνούν απλά αδιάφορες– προς υπεράσπισή τους. Είναι απαραίτητο, όμως, κάποιος να ‘χει βιώσει ένα συμβάν για να ‘χει γνώμη γι’ αυτό; Κι ο νους μας τι ρόλο παίζει στη ζωή μας; Σίγουρα, όσες περισσότερες εμπειρίες έχεις, τόσο πιο ολοκληρωμένη η εικόνα σου για τη ζωή, αλλά και το να μην έχεις ερωτευτεί είναι μία εμπειρία -μία εμπειρία σκληρή, απ′ αυτές που γίνονται καλοί δάσκαλοι. Έχεις βιώσει το ακριβώς αντίθετο κι άρα ξέρεις τι μπορεί να σου δώσει, γιατί είναι όλα όσα σου έλειψαν.

Απ’ την άλλη, είναι κι εκείνοι οι έφηβοι που πέφτουν με τα μούτρα στον πρώτο ενθουσιασμό, που μεγεθύνουν τα πάντα, που ζουν στα άκρα το παραμύθι και τον εφιάλτη κι ύστερα μιλούν για έρωτες. Ποιος, όμως, είναι ικανός να απαγορεύσει σε αυτά τα παιδιά να μιλήσουν για το απόλυτο συναίσθημα; Εμείς; Οι γονείς τους; Γιατί; Λες κι η εμπειρία μας ορίζεται μονάχα απ’ την ηλικία. Ίσα-ίσα που από μία τόσο αθώα πλευρά μαθαίνεις πολλά. Μαθαίνεις πράγματα που, μες στη δήθεν ωριμότητά σου, τώρα ούτε καν τα φαντάζεσαι. Θυμάσαι όσα μέσα στις απογοητεύσεις ξέχασες∙ να αφήνεσαι, να ζεις πραγματικά κι όχι να επιβιώνεις απλά. Εκείνοι είναι που το ζουν στο έπακρο. Όλοι οι υπόλοιποι νομίζουμε ότι ερωτευόμαστε, γιατί πάντα βάζουμε στοπ. Επειδή μπορεί να έχουμε πληγωθεί, να την έχουμε πατήσει, γινόμαστε επιφυλακτικοί. Κι εκεί είναι που πραγματικά την πατάμε.

Όλοι έχουμε να μάθουμε από όλους. Ακόμα κι από τους πιο μικρούς ή από εκείνους που δεν τον βίωσαν ποτέ -ίσως ειδικά από εκείνους. Αν όλες αυτές τις σκέψεις μάθουμε να τις φιλτράρουμε, θα έχουμε μια εικόνα πολύ καλύτερη απ’ αυτή που μας προσφέρει το να ακούμε μόνο τον εαυτό μας ή μόνο εκείνους που έζησαν κάτι παρόμοιο με εμάς.