Μανώλης Πετούνιας: Καλό παιδί, μορφωμένος. Πάρα πολύ αυστηρός στη δουλειά του. Τη λατρεύει.
Και τη γυναίκα του λατρεύει.
Οι φίλοι τον φωνάζουν «Μάνο» και τον καλούν πάντα στα πάρτι τους. Είναι η ψυχή της παρέας.
Οι υπάλληλοί του τον φωνάζουν «Χιτλερ» πίσω από την πλάτη του. Δεν τον καλούν ποτέ σε πάρτι, ούτε καν στο τηλέφωνο. Είναι το αφεντικό.
Η γυναίκα του τον φωνάζει «μπακλαβαδάκι μου».
«Δεν έχει πρόβλημα» να τον αφησει να πάει σε πάρτι με τους φίλους του, αλλά τελικά έχει. Άρα ο Μάνος μας δεν πάει σε πάρτι.
Ο «Μάνος» ή «Χίτλερ» ή «μπακλαβαδάκι», είναι ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος. Σε καμία περίπτωση δεν πάσχει από διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας και δε λέει ποτέ «όχι» στη γυναίκα του. Κάτι ξέρει.
Ένας άνθρωπος, δέκα διαφορετικές προσωπικότητες. Και λίγες λέω.
Και καλός και αυστηρός. Και κακός και γατάκι. Και μουνόδουλος και μαλάκας. Ειδικά για την πρώην του τη Σούλα που τον είχε ερωτευτεί σφόδρα και την παράτησε για τη γυναίκα του.
Δεν υποκρίνεται. Είναι όντως όλοι αυτοί οι «Μάνοι» μαζί.
Κι εσύ είσαι. Κι εγώ είμαι.
Ένα νόμισμα έχει δύο όψεις, αλλά πολλές οπτικές γωνίες. Πόσες λες να ‘χει ένας άνθρωπος;
Το ποιοι είμαστε ή πώς είμαστε εξαρτάται όπως όλα, απ’ αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Τον παρατηρητή.
Είναι πολύ εύκολο να κρίνεις έναν άνθρωπο.
Μάλλον, είναι πολύ εύκολο να κρίνεις έναν άλλο άνθρωπο. Έχεις μία οπτική γωνία να εξετάσεις. Τη δική σου. Μόνο μία συμπεριφορά να εξηγήσεις και να καταδικάσεις. Αυτή που εσύ του γέννησες.
Ξεχνάς πάντα να βάζεις τον εαυτό σου στην εξίσωση κι όταν το κάνεις, του δίνεις ελαφρυντικά.
Εδώ όμως σε θέλω κάβουρα.
Δεν υπάρχει γνώθι σαυτόν. Όχι απόλυτο τουλάχιστον. Υπάρχει όσο όσο. Κι αυτό υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Σα να βρίσκεσαι σ’ ένα δωμάτιο, χωρίς πόρτες και παράθυρα και να προσπαθείς να περιγράψεις πώς είναι το κτίριο απ’έξω.
Μπορεί να αντιληφθείς μερικά χαρακτηριστικά, το μέγεθος, το σχήμα, το ύψος αλλά όχι τις λεπτομέρειες. Κι αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά.
Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές σχέσεις με το χρόνο βελτιώνονται. Παραμερίζεται ο εγωισμός και συμπεριλαμβάνεις τον εαυτούλη σου στην εξίσωση.
Εξετάζεις την κατάσταση με άλλο μάτι κι ως δια μαγείας η εξίσωση λύνεται από μόνη της.
Αυτός είναι ο λόγος που θα σε αλλάξει. Για άλλη μια φορά.
Από μαλάκας θα γίνεις γατάκι, από καλός θα γίνεις κακός. Όχι για όλους. Εκεί που αναπόφευκτα σε οδηγούν οι περιστάσεις.
Δοκιμάζεις, αναθεωρείς και προσαρμόζεσαι σε ανθρώπους και καταστάσεις.
Μία διαδικασία εσωτερική, αυθόρμητη και κυρίως ανεπαίσθητη.
Με το «καλημέρα» δημιουργείς μία εντύπωση στον άλλο, είτε επειδή το ‘πες είτε επειδή δεν το ‘πες.
Δεν φταίει ο άλλος αν δε σε συμπαθεί ή αν σε ερωτεύτηκε παράφορα. Κάπου, κάπως του το ενέπνευσες. Ούτε κι εσύ φταις όμως. Κι εσύ μαθαίνεις.
Είναι ένα «πάρε-δώσε» όπου ο καθένας μας πρέπει να εξετάσει πρώτα μέσα του και μετά τριγύρω. Να δει τη θέση και το ρόλο που υποσυνείδητα έχει πάρει σε κάθε υποσύνολο που βρίσκεται. Δουλειά, οικογένεια, σχέση, φιλίες και έχθρες.
Είναι μια εξέλιξη καλή ή κακή που κάνει τους γύρω σου να σε δουν με άλλο μάτι. Να μη σε αναγνωρίζουν. Να σε αγαπούν περισσότερο ή να σε χωρίζουν σα να μην υπήρξες ποτέ γι’ αυτούς. Να σε ξεχνούν και να σε θυμούνται.
Γι’αυτό άλλωστε αν βρεθούν ποτέ σε ένα μπαρ, οι φίλοι, οι υπάλληλοι και η γυναίκα του Μάνου, πρώτον θα γίνει ανέκδοτο και δεύτερον θα έχουν πολλά να μάθουν ο ένας απ’τον άλλο.
Συντάκτης: Κώστας Ξυλάς
