Αν ρωτήσεις ένα μοναχοπαίδι αν θα ήθελε να είχε αδέλφια, δύσκολα θα λάβεις καταφατική απάντηση. Όχι επειδή είναι στριμμένο ή γεμάτο παραξενιές. Απλά δε θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει τη δύναμη μιας σχέσης που δεν έχει βιώσει. Είναι σαν να ρωτάνε εσένα πώς σου φαίνεται το φεγγάρι. Το έχεις χαζέψει άπειρες φορές αλλά δεν μπορείς να το αντιληφθείς στην πραγματική του διάσταση γιατί ποτέ δεν έχεις πάει.
Τα μοναχοπαίδια είναι μια κατηγορία από μόνα τους. Συχνά διχάζουν τον κόσμο γύρω τους. Άλλοι τα προσεγγίζουν με συμπάθεια λόγω του ότι δεν έχουν κάποιον για να μοιράζονται τα πάντα κι άλλοι με προκατάληψη καθώς βιάζονται να τα βαφτίσουν κακομαθημένα. Δύο γνώμες που δημιουργούνται αυθαίρετα, μόνο και μόνο επειδή μεγάλωσαν χωρίς αδέρφια.
Λυπάμαι που θα σας χαλάσω τα σχέδια, μα πρέπει να γνωρίζετε πως τα παιδιά που δεν έχουν αδέλφια είναι πιο ευτυχισμένα. Γελούν συχνότερα κι έχουν πολύ λιγότερο άγχος. Αρκεί να σκεφτείτε πως δεν προσπαθούν συνεχώς να κερδίσουν την προσοχή των γονιών τους ή να αποδείξουν τις δυνατότητες τους σε σχέση με κάποιο άλλο σημείο αναφοράς. Σημείο αναφοράς είναι ο εαυτός τους και είναι υπεραρκετός.
Τα μοναχοπαίδια ωριμάζουν γρηγορότερα και προσαρμόζονται ευκολότερα. Αυτό είναι αποτέλεσμα της γενικότερης συναναστροφής τους με ενήλικες. Παρακολουθώντας τις συζητήσεις τους, μαθαίνουν πιο γρήγορα κι αποκτούν γλωσσικές δεξιότητες κι εμπειρίες που δεν έχουν άλλα παιδιά μεγαλύτερων οικογενειών.
Αυτά τα παιδιά είναι πολύ λιγότερο ανταγωνιστικά και μαθαίνουν από νωρίς να σέβονται την ιδιωτικότητα του απέναντι. Έχουν τον δικό τους χώρο και μαθαίνουν από νεαρή ηλικία να είναι υπεύθυνα σε ό,τι αναλαμβάνουν. Δεν τρέχουν να ρίξουν τις ευθύνες αλλού. Μαθαίνουν να κουβαλούνε οι ίδιοι το βάρος των ευθυνών τους, να αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες τους κατάματα και να απολαμβάνουν τις επιτυχίες τους ολόκληρες.
Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν χωρίς αδέλφια ξέρουν να πατούν στα πόδια τους γερά. Δεν χρειάζονται αποδιοπομπαίους τράγους στα ζόρια. Είναι αυτοί, μόνοι τους. Για να στηρίζονται και για να σηκωθούν έχουν μόνο τα δικά τους πόδια και τα δικά τους χέρια. Μ’ αυτά στηρίζονται και μ’ αυτά σηκώνονται όταν πέφτουν. Είναι δυνατοί και περήφανοι. Δύσκολα θα ζητήσουν βοήθεια, για να μη βρεθεί ποτέ κανείς να τους το «χτυπήσει». Είναι πεισματάρηδες και αγωνιστές.
Δεν δέχονται εύκολα την ήττα τους. Δεν εκπαιδεύτηκαν ποτέ γι’ αυτό. Είναι τα ίδια παιδιά που κάποτε σου έσπαγαν τα νεύρα στο παιχνίδι. Γαλουχήθηκαν για να κερδίζουν εκτός συναγωνισμού κι έγινε γνώρισμα του χαρακτήρα τους.
Συχνά τους ζηλεύεις. Φαντάζουν τόσο ανεξάρτητοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση που σε εκνευρίζουν. Κι εκείνοι, υπάρχουν φορές, που σε ζηλεύουν. Όσο ωραία φίλη κι αν είναι η μοναξιά για ένα μοναχοπαίδι, έρχονται στιγμές που εύχεται να μην ήταν μόνο του – να είχε κάποιον να μοιραστεί φόβους, αγωνίες και κοινά βιώματα, όπως τόσα άλλα παιδιά με αδέρφια, που έχουν συνηθίσει να μοιράζονται και εμπειρίες αλλά και την αναπόλησή τους μετά από χρόνια.
Δεν θα το πουν ποτέ, όμως, γιατί είναι κλειστοί και καχύποπτοι. Ίσως αμφιβάλλουν για το αν θα είναι ποτέ σε θέση να δίνουν, να παίρνουν και να μοιράζονται όσα απαιτεί μια σχέση. Φοβούνται το άγνωστο που κρύβει, το δέσιμο και το νοιάξιμο. Φοβούνται το δεσμό που ενώνει δυο ανθρώπους για όσο ζουν, που μπορεί όμως να χαλάσει για μια περιουσία, για ένα σπίτι, για μια διένεξη.
Προτιμούν να είναι μόνοι και να ανοίγουν συζητήσεις με τον εαυτό τους. Όλα τα μοναχοπαίδια, άλλωστε, έχουν έναν κρυφό αδελφό μες το κεφάλι τους. Κάποιες φορές του μιλάνε δυνατά, λες και μπορεί να τους απαντήσει. Του απευθύνουν τον λόγο όποτε θέλουν, τον ακούνε όποτε γουστάρουν και τον απομακρύνουν όποτε τους κάνει κέφι. Έτσι δεν είναι μόνοι τους ποτέ.
Για τις άλλες συζητήσεις, τις αληθινές, έχουν φίλους με σάρκα κι οστά που έχουν διαλέξει με πολύ προσοχή κι ενίοτε, στα μουλωχτά τους αποκαλούν αδέλφια.
Μπορεί να μην ξέρουν τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη, ξέρουν όμως πώς σε κάνει να νιώθεις.
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
