Ανεκτίμητα τα άυλα αγαθά

Όλο και πιο συχνά αντιλαμβανόμαστε πως οι εποχές αλλάζουν. Θεωρούμε ότι η νέα γενιά έχει αλλοτριωθεί. Κι αυτό δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε. Άλλαξαν οι αξίες και δυστυχώς και οι ηθικοί φραγμοί. Κάποιοι εκφράζουν ισχυρές κατηγορίες για τον τρόπο που μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά. Θεωρούν την αμέριστη προσοχή της οικογένειας και την υπερβολική αγάπη ως τα όπλα που έστρεψαν τα παιδιά ώστε να αποκτήσουν έναν αλόγιστο χαρακτήρα.

Άμα το σκεφτούμε και πρακτικά ποιον έβλαψε η αληθινή αγάπη; Η μητέρα όλων των συναισθημάτων και η βασίλισσα των αξιών; Αυτή που μέσα της αγκαλιάζει τη συγχώρεση, τη στοργικότητα, την ανιδιοτέλεια και την προσφορά; Ποιο πλάσμα σε αυτή τη γη, απόλαυσε τους καρπούς της και του βγήκε σε κακό; Ποιος άνθρωπος ένιωσε το αληθινό χάδι, την πραγματική αγκαλιά, το φιλί στο μέτωπο και πήρε τον «κακό» τον δρόμο;  Φυσικά όλα αυτά ισχύουν με ένα και μόνο όρο: Να συμβαίνουν σε λογική και συνάμα πραγματικά αληθινή συνθήκη και κατάσταση.

Δυστυχώς πολλοί από μας έχουμε την έννοια της αγάπης λανθασμένα στο μυαλό μας. Ειδικά οι γονείς. Προσπαθώντας να δείξουν στα παιδιά τους το ιερό μεγαλείο της γονικής αγάπης, μπαίνουν στη σπηλιά του Κύκλωπα, στη σπηλιά των υλικών αγαθών. Εκεί που μόνο κακούς οιωνούς μπορείς να πάρεις. Γιατί πόσοι δεν προσπάθησαν να δείξουν αυτό που νιώθουν με ένα δώρο; Με ελευθερία κατανάλωσης στα ανήλικα τέκνα τους; Μέχρι και τις πιστωτικές τους δίνουν για να πάρουν ό,τι θέλουν. Γιατί έτσι «ο μπαμπάς αγαπάει το παιδί του». Αυτό, όμως, τι αποτέλεσμα έχει μακροπρόθεσμα;

Τα παιδιά συνδέουν την αγάπη με τα υλικά αγαθά. Όπου τους δίνονται πολλά λεφτά και δώρα θεωρούν πως εκεί τα αγαπάνε κιόλας. Γίνονται υλιστές, κακομαθαίνουν. Γιατί προφανώς και η αξία του ατόμου δεν είναι το πόθεν έσχες. Αυτή δυστυχώς είναι και η τάση της εποχής. Λόγω των καλύτερων οικονομικών συνθηκών και της παγκοσμιοποίησης, οι άνθρωποι μάθαμε να ζητάμε όλο και περισσότερα. Γιατί ποιος μίσησε το χρήμα και τη δόξα; Πόσο μάλλον δε, όταν αυτό είναι κυρίαρχο στη ζωή από τα παιδικά χρόνια. Όταν αυτό το λάθος έχει ταυτιστεί με την έννοια της αγάπης. Όχι, λοιπόν, δεν κακομαθαίνει η αγάπη τα παιδιά, αλλά ο λάθος ορισμός που ο νεόκοσμος της έχει αποδώσει.

Στην άλλη πλευρά της σύγχρονης εποχής έρχεται να σταθεί και η υπερ-προστατευτικότητα των γονέων. Θέλουν να τα προφυλάξουν από κάθε κίνδυνο που παραμονεύει στη γωνία. Από διαδικτυακούς κινδύνους, ανθρώπινους και παγίδες στον δρόμο του Βενιαμίν της οικογένειας. Δε θέλουν το παιδί τους να πέσει θύμα οποιασδήποτε κατάστασης. Ποτέ. Προσπαθούν να έχουν τον έλεγχο. Γίνονται πολλές φορές παρεμβατικοί στην προσπάθειά τους αυτή. Με ποιον μιλάει το παιδί, με ποιον θα βγει, πού θα πάει, τι θα σπουδάσει ακόμα και τι θα φάει.

Όλα πρέπει να περάσουν από το αλάνθαστο βλέμμα της μάνας και την αδιάσειστα σωστή κριτική του πατέρα. Αυτό όλο το παιχνίδι επιβίωσης καταντάει, όμως, ένα μαρτύριο. Τόσο γι’ αυτούς που πεθαίνουν με την αγωνία για το βλαστάρι τους και το κάθε του βήμα, αλλά κυρίως για το ίδιο. Καμία πρωτοβουλία, καμία αυτονομία. Πόσοι από σας θυμάστε τον εαυτό σας να πάρετε μια απόφαση, χωρίς οι γονείς σας να πουν γνώμη. Συνειδητά ή ασυνείδητα να σας επηρεάσουν. Λίγες, πιστέψτε με.

Προσπαθώντας, λοιπόν, οι γονείς να προσφέρουν στο παιδί τους, το ευνουχίζουν. Δεν πλάθει μόνο του τον χαρακτήρα του. Δεν έχει δική του βούληση σύμφωνα με τις εμπειρίες και τα παθήματά του. Γιατί αυτά ακριβώς τα παθήματα, οι γονείς προσπαθούν να τα περιορίσουν βάζοντάς τα στη σαπουνόφουσκα. Μια σαπουνόφουσκα που σκάει απότομα όταν φύγεις από το σπίτι και χάνεις το σημείο αναφοράς σου. Όντας μεγάλος πια, καλείσαι στα 20φευγα να γνωρίσεις από την αρχή τον κόσμο. Δύσκολο και σκληρό. Γιατί τόσα χρόνια σε είχαν στα όπα-όπα και τώρα λογικό είναι να αρνείσαι τη θλιβερή πραγματικότητα.

Συνεπώς, η στέρηση της ελεύθερης άποψης, κινήσεων και πράξεων υπό την αψίδα της προστασίας και όχι μόνο, αλλάζει τον άνθρωπο. Τόσο αυτό, όσο και οι υλιστικές πράξεις εναγώνιας απόδειξης της αγάπης αποτελούν κύριες αιτίες που εμείς ως νέα γενιά κακομαθαίνουμε. Αδυνατούμε να χειριστούμε καίρια ζητήματα στη ζωή μας γιατί συνηθίσαμε να τα βρίσκουμε όλα έτοιμα.

Δεν είναι κακό να δίνεις αγάπη, προς θεού. Παράδοξο είναι, ωστόσο, στο όνομα αυτής να στερείς από ένα παιδί να μεγαλώσει με ουσιώδη ερεθίσματα και παθήματα, ώστε να διαπλάσει ρεαλιστικά τον χαρακτήρα του. Κι όταν πια σε χρειαστεί αγαπητέ γονέα, τότε άνοιξε την αγκαλιά σου και δώσ’ του ένα φιλί στο μέτωπο. Απόδειξέ του πως θα είσαι εκεί ό,τι και να γίνει. Σωματικά και ψυχικά, όχι υλικά. Γιατί αυτό έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Όταν πάθει και μάθει κι αντιληφθεί τι θα πει πραγματικός κόσμος, να έχει κάποιον δίπλα του να τον φροντίσει από καρδιάς γιατί τα αντικείμενα που θα έχει λάβει ως δώρα δεν παρηγορούν και χαρίζουν μόνο μια πρόσκαιρη χαρά.