Έχει τύχει και σε σένα εκεί που ψάχνεις στην αποθήκη, σε κουτιά αναμνήσεων να πέσει στα χέρια σου κάποιο παλιό τετράδιο, ένα λεύκωμα των μαθητικών σου χρόνων, ένα ερωτικό γράμμα, μια παλιά φωτογραφία με αφιέρωση.
Καθώς διαβάζεις πέρα από τη νοσταλγία που νιώθεις, θυμάσαι. Σου έρχονται μνήμες με υποσχέσεις που έπαιρνες και έδινες, τις καρδιές με τα αρχικά που χάραζες στα θρανία στις τάξεις του γυμνάσιου «Χ+Α=L.F.E» . Βέβαια τότε είχες αρκετά ελαφρυντικά, λίγο η εφηβεία, λίγο τα πρωτόγνωρα συναισθήματα, λίγο οι αθώοι νεανικοί έρωτες.
Μετά την ενηλικίωση; Αναλογίσου ποία είναι τα ελαφρυντικά για να δικαιολογήσουν φράσεις που ξεστομίζονται;
Κάνε εικόνα: Ευτυχισμένο ζευγάρι σε ταξίδι αναψυχής, δυο τους, μακριά από όλους και από όλα. Περπατάνε χέρι χέρι. Έρωτας με την πρώτη ματιά ή όχι δεν έχει σημασία. Τι και αν η σχέση τους μετράει 3 χρόνια ή 3 μήνες. Κοντοστέκονται να χαζέψουν τη θέα. Κοιτάζονται στα μάτια. Ο ένας λέει: «Δε θα σε αφήσω ποτέ.» Ο άλλος απαντά: «Ούτε και εγώ.» (Γνωστά κλισέ και υποσχέσεις).
Πριν προλάβεις να ξενερώσεις σκέψου ότι και εσύ σε παρελθοντικές σου σχέσεις, λίγο πολύ έδωσες υποσχέσεις που δεν τήρησες που ξεχάστηκαν με το πέρασμα του χρόνου.
Η υπόσχεση παρ΄όλο που αναφέρεται στο μέλλον ουσιαστικά απαντάει στο παρόν. Είναι η στιγμιαία ανακούφιση του ζευγαριού.
Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι βιώνουμε ρηχά συναισθήματα, θέλουμε αυτά τα οποία βιώνουμε να αντέξουν στον χρόνο. Μόνο τότε μπορούμε να πιστέψουμε στην αγάπη αυτή, στη σχέση αυτή, διότι μόνο μια σχέση η οποία θα αντέξει στον χρόνο θεωρούμε ότι είναι μια σχέση η οποία έχει αξία. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι η επαφή και η συνάντηση που έχουμε με έναν άνθρωπο είναι κάτι στιγμιαίο.
Ίσως μια μεγάλη αγάπη να είναι μια σειρά από πολλές όμορφες στιγμές.
Είμαστε πάρα πολύ εύθραυστοι, εμείς σαν άτομα και προφανώς και οι σχέσεις μας.
Όλη αυτή την ανασφάλεια μας κάποιες φορές την βγάζουμε μέσα στον έρωτα, εκεί τα συναισθήματα έρχονται και παίρνουν μεγάλο πεδίο έκφρασης. Δηλαδή εκεί νιώθουμε έντονα το πόσο εύθραυστοι είμαστε εμείς. Εκεί βγαίνει στην επιφάνεια η μεγάλη ανασφάλεια, το τι είμαστε εμείς μέσα στον χρόνο.
Θα θέλαμε να κρατήσει παντοτινά αυτό που λέμε. Όταν δίνεις την υπόσχεση δε σημαίνει ότι θα την κάνεις πράξη.
Αν το δούμε ρεαλιστικά οι ορθές φράσεις είναι κάπως έτσι «Θα ήθελα να σ’αγαπώ για πάντα»
Γιατί ξέρεις ότι δε θα τον αγαπάς για πάντα.
«Θα ήθελα να είσαι η γυναίκα της ζωής μου»
Ξέρω ότι δεν είσαι γιατί ξέρω ότι είμαι εύθραυστος και κάποια στιγμή θα ξεχάσω αυτό που σου λέω αλλά θα ήθελα να ισχύει αυτό.
Αυτομάτως περνάει στο πεδίο της επιθυμίας και έτσι θα πρεπε να εκφράζεται.
Θα θέλαμε να ήταν έτσι, θα θέλαμε να αγαπάμε για πάντα τον συγκεκριμένο άνθρωπο εκείνη τη στιγμή.
Επομένως ξεχνάμε αυτά που λέμε και αυτά που τάζουμε μετά τον χωρισμό γιατί στην πραγματικότητα δεν τα πιστέψαμε ποτέ.
Επίσης αυτό φαίνεται έντονα με το γεγονός ότι ξεχνάνε και οι δύο.
Έχεις προσέξει ότι παντρεμένα ζευγάρια στην Αμερική που ο γάμος τους μετράει αρκετά χρόνια, ανανεώνουν τους όρκους τους;
Κάνουν μια τελετή όπου ξανά γιορτάζουν την ένωσή τους. Καλούν συγγενείς και φίλους και ενώπιων τους ανταλλάσσουν ξανά υποσχέσεις αγάπης. Αμερικάνικο έθιμο ή όχι αυτοί οι άνθρωποι υπενθυμίζουν στους συντρόφους τους την αγάπη τους και όλα όσα δεν θέλουν να ξεχάσουν.
Μήπως ενδόμυχα, φοβόμαστε να παραδεχθούμε ότι αυτό που ζούμε είναι τόσο εφήμερο; Σκέψου πότε λες τα μεγάλα λόγια. Κυρίως σε στιγμές του έρωτα, γιατί ο έρωτας σε τελική ανάλυση είναι απλά στιγμές.
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
