Δε γιατρεύονται οι πληγές με μια συγγνώμη, μάτια μου.
Σε ποιας συγγνώμης το όνομα έσβησαν τα σημάδια και ο χωρισμός έγινε καινούργια αρχή; Ποια συγγνώμη έγινε βάλσαμο σε λόγια ή πράξεις που πόνεσαν; Ποια μετάνοια γύρισε πίσω το χρόνο και έφτιαξε τους ανθρώπους από την αρχή;
Μια φορά να μάθουμε να εκτιμάμε αυτά που μας περιτριγυρίζουν. Πριν μας φύγουν να αντιλαμβανόμαστε την αξία τους, να εκτιμάμε την ευτυχία που μας προσφέρουν και να μην εγκαταλείπουμε σε κάθε δυσκολία.
Οι ευκαιρίες που δίνουμε σε σχέσεις τελειωμένες είναι ακαθαρσίες που κρύβουμε κάτω από το χαλί για να υποκριθούμε ότι δεν υπάρχουν. Όταν ξεκινάμε να ζητάμε συγχώρεση ο ένας από τον άλλο πάει να πει ότι ξεκίνησαν τα λάθη. Ότι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση που θα μας κάνει μια μέρα να κοιτάξουμε κάτω από το χαλί τις ευκαιρίες που μαζεύτηκαν πολλές. Η αλήθεια θα είναι πως εμείς παραμείναμε ίδιοι κι ας μπορούσαμε να βελτιωθούμε.
Με αδίκησες γι’ αυτό δεν μπορώ να δεχτώ ένα παραμύθι ακόμα. Γιατί αν το κάνω, θα υπογράφω ταυτόχρονα μια καταδίκη που θα κρατά προσκείμενο πάντα το φόβο της φυγής σου κι εμένα με μια αφανή αξιοπρέπεια. Μετάνοια είναι η συνειδητοποίηση του λάθους σου και η επιθυμία για αλλαγή. Όφελος δηλαδή μόνο για τον εαυτό σου. Εγώ τι έχω να κερδίσω; Τι να μου κάνει ένα σκυμμένο κεφάλι και δυο κούφια λόγια εδώ που φτάσαμε;
Μπορείς να γυρίσεις πίσω εμάς; Άφθαρτους και ανεπηρέαστους; Μπορείς να φέρεις τις μέρες που μετρούσα τα δευτερόλεπτα μήπως και βρεθείς στην πόρτα μου; Είναι ικανή μια συγγνώμη να απαντήσει στο κάθε «απόψε γιατί δεν είσαι εδώ»; Να με πείσει πως δεν έφυγες ποτέ; Έχεις την πεποίθηση πως η συγγνώμη σου θα αγκάλιαζε το κορίτσι σου όπως το άφησες τότε; Ποιους χειμώνες θα μου δώσεις πίσω και πόσα καλοκαίρια θα μου φέρεις με υποσχέσεις; Καμιά συγγνώμη δεν μπορεί να σκουπίσει δάκρυα που στέγνωσαν από καιρό. Καμιά μεταμέλεια δεν μπορεί να πάρει πίσω λόγια, να δώσει στοργή και σεβασμό.
Μάθε πως η συγγνώμη σου δεν αρκεί. Κι ας κάνεις πράξεις σωρό και προσπάθειες μεγάλες. Δε μου λέει τίποτα το ότι δείχνεις μετανιωμένος. Δεν μπαλώνει τις πληγές, δε διαγράφει τα γεγονότα, δε μας φτιάχνει από την αρχή. Κι αν τώρα ξεπέρασες τον εγωισμό, με νοιάζει που τον φορούσες όταν έφευγες. Καμιά ικανοποίηση από όλο αυτό τον πόλεμο που κέρδισα. Κέρδισα! Μα ποτέ δε με ένοιαξε ο πόλεμος αν -χωρίς να το επιλέξω- όλες τις μάχες θα τις έδινα μόνη.
Τι ζητάς ρε αγόρι μου τώρα; Να πάρεις όσα δεν πρόλαβες να πάρεις την προηγούμενη φορά; Την αγάπη σου ήθελα και μια γαμημένη ειλικρινή απάντηση στο φευγιό σου. Μια ανταπόκριση στις κλήσεις μου κι ένα φιλί στο μέτωπο πριν φύγεις. Όχι τη συγγνώμη σου ετεροχρονισμένη. Η μπέσα θα φαινόταν αν με τράβαγες από το μανίκι τότε και μου έριχνες μια αγκαλιά τόσο μεγάλη που να μου επιβεβαίωνε αυτά για τα οποία έμενα εκεί. Αυτό χρειαζόταν και μια συγγνώμη που δεν ειπώθηκε όταν έπρεπε, «συγγνώμη που σε φορτώνω αλλά χωρίς εσένα δε θα ‘χε γούστο». Τώρα δε μου κάνει τίποτα αυτό που βλέπω. Αν με πρόδωσες δεν έχεις δικαίωμα να μ’ αγαπάς, να σου λείπω ή να ρωτάς για μένα. Ούτε να μπαίνεις στο χώρο μου.
Συγγνώμη θα σου ζητήσω εγώ. Που το βλέμμα μου είναι άδειο και που η παρουσία σου δε μου προκαλεί την ίδια ανατριχίλα.
Τι επιλέγεις; Θάρρος ή αλήθεια; Θάρρος θα πεις. Μα το θάρρος δεν το είχες όταν έπρεπε να πεις τη μοναδική συγγνώμη την οποία θα μπορούσα να δεχτώ. Πάρε τα κατεβασμένα μάτια, το σκυμμένο κεφάλι, τις δικαιολογίες σου και γεια σου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
