Άβολο να συναναστρέφεσαι πρώην κολλητούς

Λίγο-πολύ, όλοι κάποια στιγμή θα ‘χουμε βρεθεί στην αμήχανη, ίσως κι αστεία –για κάποιους δραματική– θέση να συναντάμε τυχαία παλιούς φίλους –ακόμα και πρώην κολλητούς– που κάποτε κάναμε την καλύτερη παρέα και γενικότερα είχαμε πολύ στενές σχέσεις, ενώ τώρα δεν επιθυμούμε καμία επαφή μαζί τους. Ανήκει στις ειρωνείες της ζωής αυτή η κατάσταση κι αντί να προσπαθούμε μάταια να την αποφύγουμε, πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με χιούμορ, για να μην τρελαθούμε.

Το ζήτημα είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια κι όσο κυλάει η ζωή κι οι ρυθμοί της, εμείς ωριμάζουμε, αλλάζουμε κι αποφασίζουμε τι και ποιους θέλουμε δίπλα μας. Ποιοι αξίζουν να είναι κοντά μας, ποιοι μας στάθηκαν στα δύσκολα, ποιοι μας πούλησαν, ποιοι μας εκμεταλλεύτηκαν και ποιοι απέδειξαν πως μας αγαπάνε πραγματικά. Έτσι, λοιπόν, κι ο κύκλος με τις φιλίες αλλάζει, μεγαλώνει ή μικραίνει αντίστοιχα. Όπως είναι φυσικό, με άτομα που άλλοτε διατηρούσαμε στενές φιλικές σχέσεις μπορεί να απομακρυνθήκαμε λόγω καταστάσεων και συγκυριών, ίσως και να προέκυψε ένας μεγάλος τσακωμός που να έριξε τις μάσκες, μια διαφωνία που δύσκολα επιλύεται και τα μέρη πια δε συμφιλιώνονται ή έστω δεν είναι πρόθυμα γι’ αυτήν την επανασύνδεση.

Φανταστείτε, λοιπόν, έναν τέτοιο φίλο να πρέπει να τον συναντάμε καθημερινά, ή έστω συχνά. Λόγω κοινής παρέας, ή επειδή μένουμε στην ίδια γειτονιά, ίσως επειδή οι γονείς μας είναι οικογενειακοί φίλοι, ή επειδή δουλεύουμε στον ίδιο χώρο εργασίας. Τουλάχιστον τραγικό. Απίστευτο τι παιχνίδια παίζει η ζωή και πώς μπορεί να μας τα φέρει όλα τούμπα. Είμαστε αναγκασμένοι και δίχως καμία δυνατότητα διεξόδου να συναναστρεφόμαστε αυτούς που κάποτε υπήρξαν φίλοι μας και τώρα μοιάζουν ξένοι.

Ίσως αυτό συμπεριλαμβάνει μία τυπική καλημέρα, ή συνύπαρξη σε έναν κοινό καφέ ή ακόμα και συνεργασία σε ένα πρότζεκτ στη δουλειά. Καταστροφή. Αμηχανία και δυσφορία απ’ όλες τις πλευρές. Κάθε φορά που συναντάμε αυτά τα άτομα αυτόματα επανέρχονται στο μυαλό μας –ίσως αμυντικά– όλες οι άσχημες στιγμές που ζήσαμε μαζί τους, τι μας οδήγησε στο να απομακρυνθούμε ή να τσακωθούμε, η αχαριστία που ενδεχομένως να βιώσαμε και το απίστευτο θράσος τους να θεωρούν πως έχουν δίκιο -κι έτσι σκέφτονται κι οι δύο πλευρές, καθώς σπάνια κάποιος αναγνωρίζει τις ευθύνες του.

Συνεπώς, αδυνατούμε να σταθούμε δίπλα τους και να μιλήσουμε μαζί τους έστω και λίγα λεπτά. Οι παλμοί αυξάνονται, τα νεύρα μας χτυπάνε κόκκινο κι η υπομονή μας έχει εξαντληθεί. Λύση δεν υπάρχει, απλώς καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που κάποια αόρατη δύναμη στήνει κακόγουστες φάρσες πίσω από την πλάτη μας και γελάει εις βάρος μας.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως όλα αυτά είναι παροδικά. Συμβαίνουν στην αρχή που ο θυμός δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει, τότε που όλα τα τραύματα είναι νωπά, που η στενοχώρια κι η απογοήτευση δεν έχουν μαραθεί. Με το πέρασμα του χρόνου, με αυτοκριτική κι ώριμη σκέψη, ηρεμούμε, χαμηλώνουμε λίγο τους εγωισμούς κι απλά δεχόμαστε πως αυτό το άτομο με το οποίο πλέον δεν κάνουμε παρέα, αποτέλεσε κάποτε κομμάτι μας ή μέρος της καθημερινότητάς μας ή εν γένει έναν άνθρωπο που μετρούσε για εμάς. Δυστυχώς, μας απογοήτευσε ή τον απογοητεύσαμε, αλλά η πικρία έχει πια φύγει. Κι ο καθένας τράβηξε τον δικό του δρόμο με αξιοπρέπεια, δίχως μνησικακίες κι απωθημένα.

Το ιδανικό θα ήταν να σεβόμαστε τα άτομα που κάποτε θεωρήσαμε δικούς μας ανθρώπους ή ακόμα κι οικογένειά μας. Ίσως ο θυμός για όσα μας πλήγωσαν, η απογοήτευση για όσα διαψεύστηκαν ή η απορία για το πώς καταντήσαμε έτσι να επανέρχονται πού και πού συναντώντας αυτούς τους ανθρώπους -θέλοντας και μη. Όμως όλα αποτελούν ένα κομμάτι παλιό στην ιστορία που γράφουμε κι έχουν πια ξεπεραστεί.

Ο χρόνος κάνει το θαύμα του ώστε, κάποιο διάστημα μετά, να μπορούμε ίσως να συνυπάρχουμε ή να συναναστρεφόμαστε αυτούς τους ανθρώπους και να μη μας επηρεάζει τίποτα και κανείς. Να τους κοιτάμε με ένα χαμόγελο, δίχως κακία και δίχως ειρωνεία, κι απλά να προσπερνάμε. Ένα χαμόγελο που για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό.