Η ελευθερία της φυγής δίνει νόημα στην παραμονή

Πόσες φορές μείναμε κάπου γιατί δυσκολευόμασταν να αντιμετωπίσουμε την αόρατη αντίσταση του άλλου; Η αντίσταση που μας φρενάρει απ’ το εξωτερικεύσουμε τη διάθεσή μας για φυγή είναι ο δείκτης της υγείας των σχέσεών μας. Αν νιώθουμε αβίαστη την ενέργεια να εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε, τότε έχουμε έναν εξαιρετικό δείκτη που αντανακλά την ποιότητά της. Αν και μόνο στη σκέψη πως θα εκφραστούμε, νιώθουμε έναν επιτόπιο πανικό, τότε υποβόσκει ξεκάθαρα κάτι τοξικό. Κάτι που δε δημιουργήθηκε από μόνο του μέσα στο μυαλό μας, αλλά είναι αποτέλεσμα της ίδιας της σχέσης.

Μερικές φορές τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αρκεί λίγη από εμάς προσοχή σ’ αυτές τις εσωτερικές απαντήσεις μας, που τόσο άμεσα μπορούμε να ‘χουμε πρόσβαση. Το ποια εκδοχή του εαυτού μας βγαίνει τις άβολες στιγμές λέει πολλά για τα θεμέλια της σχέσης μας. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαία η φράση που λέει πως «απ’ τον τρόπο που πέφτει η αυλαία καταλαβαίνεις την αλήθεια και το βάθος μιας σχέσης».

Η μεγάλη παγίδα βρίσκεται στο πώς βαφτίζουμε τα συναισθήματά μας. Τα απαράδεκτα γίνονται αποδεκτά. Απαρνιόμαστε τη δική μας πραγματική άποψη για το πώς μοιάζει μια ουσιαστική σχέση. Ο εκβιασμός, η πίεση κι ο εξαναγκασμός, που στεγάζουν μια αγάπη υπό όρους και συνθήκες, γίνονται συνήθεια ή τα θεωρούμε ελαττωματάκια που θα αλλάξουν. Και, ναι, όλα μπορούν να αλλάξουν. Υπάρχει, όμως, κάτι που δεν αλλάζει επειδή το θέλουμε εμείς: η πρόθεση του άλλου!

Η πρόθεση να δει, να αναγνωρίσει, να εξελιχθεί, να γκρεμίσει και να ξαναχτίσει. Να πάει πέρα απ’ τον εαυτό του και να τον υπερβεί. Αυτό, λοιπόν, απαιτεί μεγάλα κότσια. Κι εμείς δεν είμαστε αυτοί που θα αλλάξουμε κάποιον ή που θα αναμείνουμε για κάποιο θαύμα. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι μόνο για εμάς.

Τι πρέπει, επομένως, να μας νοιάζει κατά βάση; Το πόσο ελεύθεροι νιώθουμε με τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει κι επιλέγουμε καθημερινά να μας περιβάλλουν. Αγάπη ίσον άνεση. Αγάπη ίσον ροή. Αγάπη ίσον αποδοχή. Να σταθούμε λίγο στην πολυσυζητημένη αποδοχή. Σ’ αγαπώ και δέχομαι πως ίσως, κάποια στιγμή, δε θέλεις να συνεχίσουμε. Γι’ αυτήν την αποδοχή συζητάμε. Την ολοκληρωτική. Θέλουμε-δε θέλουμε, εκείνη θα αναμετρηθεί τις δύσκολες κι άβολες στιγμές.

Ο κόσμος μας τα ‘χει όλα. Ανθρώπους που έμαθαν απ’ τα λάθη τους κι ανθρώπους που, ακόμη, αντιστέκονται στις ωμές πραγματικότητες. Θέλουμε, καθώς περνούν τα χρόνια της ζωής μας, οι αναλογίες να αλλάζουν. Αποζητάμε περισσότερη ελευθερία και λιγότερο μπλοκάρισμα. Μαζί δημιουργούμε αυτές τις ενέργειες.

Η καθημερινότητα είναι ανάλαφρη και πιο ανέμελη με ανθρώπους που τολμούν να δεχτούν, να διαπραγματευτούν, να συλλογιστούν και να αναρωτηθούν. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Ακυρώνουμε τώρα την πεποίθηση πως είναι ακατόρθωτο να βρεθούν. Ακατόρθωτο θα ήταν, αν ζούσαμε σε απομόνωση. Ο πλανήτης έχει πληθυσμό κοντά στα επτά δις κι οι πιθανότητες είναι άπειρες για τα πάντα! Για ειλικρινή επικοινωνία, για κατανόηση, για σεβασμό, για έρωτα, για αγάπη! Τι πάμε και σκουντουφλάμε στα ίδια και τα ίδια;

Μην κλείνεσαι στα υπάρχοντα, ειδικά αν αυτά σε ζορίζουν. Δεν έχουμε καιρό για ζορίσματα! Η ψυχική μας γαλήνη δεν επιδέχεται άλλων αναβολών. Τσαμπουκαλέψου σε ό,τι σε περιορίζει. Βγάλε νύχια, δόντια, ό,τι σε βολεύει. Μην το κάνεις μόνο όταν σ’ έχουν σακατέψει. Γίνε αμείλικτος με την ελευθερία σου. Πάψε πια να συμβουλεύεις και να προστατεύεις τους άλλους. Το καλύτερο παράδειγμα είναι το δικό σου.

Η δική σου κοσμοθεωρία είναι αυτή που θα εμπνεύσει και θα βοηθήσει όσους νοιάζεσαι να βάζουν όρια και να επιλέγουν σοφά. Η πύλη της ευτυχίας είναι μία πόρτα. Η πόρτα που οφείλεις να κλείσεις στα μούτρα μερικών!