Φλερτάρουμε σαν γάτες

«Φάρμακο»: 5 σφηνάκια ρακή, καρπούζι

Κόβουμε το καρπούζι σε μικρά κομμάτια, να χωράει ένα σε κάθε σφηνοπότηρο (τα μεγάλα). Γεμίζουμε με ρακή το ποτήρι. Επαναλαμβάνουμε μέχρι να ξεχάσουμε γιατί πίναμε.

Γράφω μέσα από ένα φαράγγι. Και μάλλον θα το απέφευγα, αν ένα μήνυμα μιας αναγνώστριας δεν αναρωτιόταν πού είναι ο Θαμώνας κι αν ακόμα γράφει. Οπότε, αγαπητή Ελένη, εδώ γύρω είμαι. Όσο δουλεύουν μυαλό και χέρια, θα γράφω κι εγώ.

Στο διά ταύτα, τις τελευταίες μέρες τις πέρασα παρέα με γάτες. Κι αν αυτό σας φαίνεται κάπως περίεργο, είναι γιατί υποθέτω ότι στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως κι όταν έχουμε κατοικίδια, το είδος του κατοικίδιου αντανακλά κάπως τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Τι δουλειά, λοιπόν, έχει τούτος ο θαμώνας παρέα με γάτες; Οι γάτες –αντίθετα με τα σκυλιά– έχουν συνεχώς ένα επικριτικό βλέμμα προς τον φροντιστή τους και προς τους ανθρώπους γύρω τους, οπότε μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουμε πολύ.

Ίσως να ταυτίζομαι περισσότερο με τον μικρό άγνωστο θαμώνα της παραλίας που μου κρατάει παρέα όσο χαζεύω τη θάλασσα, παρά με άνθρωπο αυτή στιγμή. Σίγουρα μ’ εμπνέει περισσότερο.

Καθώς μπαίνει το καλοκαίρι παρατηρώ ότι οι άνθρωποι επιλέγουν να φοράνε όλο και λιγότερα κι όλο και πιο διάφανα ρούχα. Ταυτόχρονα φέρονται είτε με τρόπο ο οποίος δείχνει τον πραγματικό τους εαυτό είτε με τρόπο ο οποίος τον κρύβει εντελώς. Άσπρο ή μαύρο∙ καμία απόχρωση του γκρι δεν υπάρχει εδώ. Αντιμετωπίζουν κι αντιμετωπίζονται, δηλαδή, βάσει μιας προσωρινότητας, που εκφράζεται είτε με το να έρθουν σε επαφή με τα καταπιεσμένα ένστικτά τους είτε με το να φορέσουν μια υπέροχη μάσκα και να γίνουν αυτοί που ήθελαν πάντα, αλλά ακόμα δεν κατάφεραν.

Γι’ αυτό το καλοκαίρι είναι η κατεξοχήν κακή περίοδος για να γνωρίσεις κάποιον.  Και αλίμονό σου αν παρασυρθείς από κάνα ξαφνικό κύμα κι αφεθείς να αισθανθείς.

Όχι ότι μας σταματάει αυτό από εφήμερες σχέσεις ή προσπάθειες ακόμα να βρούμε το εντός εισαγωγικών άλλο μας μισό. Απλά η άνωθεν προειδοποίηση είναι κάτι που ενώ οι θερμοκρασίες και τα πάθη ανεβαίνουν, αυτή παραμένει σταθερή.

Το ‘χει πει, άλλωστε, ο Dr. House: People lie.

Πίσω στις γάτες. Σε παρατηρούν, σε επεξεργάζονται, σε μυρίζουν. Μόνο μετά από αυτήν την ιεροτελεστία, που μπορεί να διαρκέσει από λεπτά ως μήνες, προχωράνε στο να σε αφήσουν να τις αγγίξεις. Πάντα με όρους, πάντα με όρια. Καμία φορά όχι τόσο ξεκάθαρα, θέλουν μια κάποια αποκρυπτογράφηση.

Αν θυμίζει σε κάποιους εκεί έξω τη συναισθησία του φλερτ είναι γιατί στο παιχνίδι του φλερτ η μυρωδιά, η αφή, και τα χάδια –λεκτικά και μη– έχουν κυρίαρχο ρόλο. Κι όσο περισσότερο λείπουν, τόσο πιο έντονα τα ζητάμε.

Σαν εκείνες τις γάτες που μας ζητάνε επίμονα χάδια κι εμείς δε θέλουμε να ασχοληθούμε, γιατί μας αποσπούν. Και που στο κάτω-κάτω, στο διάολο λίγο με το façade του να το παίζεις σκληρός στην αρχή και μετά να ανοίγεσαι και να γίνεσαι πιο ευαίσθητος, δοτικός, ρομαντικός.

Από πού μας έχει έρθει η εντύπωση ότι το να το παίζεις αδιάφορος είναι παράγοντας που ελκύει τον άλλον; Μάθαμε κάπως απ’ τις ταινίες ότι θέλει αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα να κερδίσουμε την προσοχή του αποδέκτη των συναισθημάτων μας, λες και δεν ξέρουν κι οι πέτρες ότι αν σε γουστάρω σε νοητικό και σωματικό επίπεδο θα κρέμομαι απ’ τα χείλη σου ακόμα και αν μου αναλύεις τα exit polls των δημοτικών εκλογών στο Πετροκεφάλι Μεσσαράς.

Κι έχω σιχαθεί που οι άντρες ξερνάνε σεξισμό λέγοντας τις γυναίκες «γάτες» και «γατούλες», υπονοώντας ότι είναι ύπουλες και ναζιάρες όταν θέλουν να πετύχουν κάποιο σκοπό κι ότι βγάζουν νύχια με την πρώτη ευκαιρία απροειδοποίητα. Όλοι ξέρουμε ότι τα αρσενικά γατιά είναι αυτά που σου τρίβονται σαν να μην υπάρχει αύριο.

Πάω για μπάνιο. Θα τα λέμε συχνότερα, ο Θαμώνας άρχισε τα θερινά μπαρ και τα ξενύχτια.

Κι η νύχτα όλο και μεγαλώνει…