Κολλημένοι με την ορθογραφία

Ορθογραφία· ένας αγώνας, ένας εφιάλτης. Αγώνας με τη γλώσσα. Εφιάλτης με τα γράμματα του αλφαβήτου να διαδέχονται το ένα το άλλο σε κάθε απόπειρα εγγραφής κειμένου. Είναι μια μάστιγα που μπορεί να μας ταλαιπωρήσει ανά καιρούς σ’ ό,τι ηλικία κι αν είμαστε.

Η ελληνική γλώσσα είναι μία από τις πιο πλούσιες γλώσσες στον κόσμο. Από την αρχαία εποχή, τα ελληνικά έδιναν ένσημο μόρφωσης και πολιτισμού. Αποτελούσαν και αποτελούν μέγα προσόν να χρησιμοποιείς σωστά αυτόν τον θησαυρό. Βέβαια, κάτι τέτοιο προαπαιτεί και τις κατάλληλες βάσεις. Από μικρά κιόλας τα παιδιά προκειμένου να κάνουμε κτήμα μας τη νεοελληνική καλούμαστε να διαβάζουμε δεκάδες λογοτεχνικά, άρθρα διαφόρων συγγραφέων και κάθε λογής πνευματικό έργο μπορεί να πέσει στα χέρια μας. Βέβαια, κάποιες φορές δεν αρκεί μόνο αυτό. Είναι και ταλέντο έμφυτο να ξέρεις να χειρίζεσαι τον λόγο. Λες και κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν με επιπλέον τμήμα εγκεφάλου. Τους είναι τόσο απλό να βρίσκουν γρήγορα τις κατάλληλες λέξεις και ταυτόχρονα να μπορούν να τις εκφράσουν με 15 διαφορετικούς τρόπους.

Δυστυχώς, όμως, δεν αρκεί πάντα να μιλάς σωστά, πρέπει και να γράφεις. Και κάπου εκεί πολλοί από μας χάνουμε την μπάλα. Ευτυχώς το μειονέκτημά μας αυτό λίγοι το προσέχουν. Ελάχιστοι είναι και αυτοί που θα ασχοληθούν. Και ο λόγος είναι απλός. Λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν όχι μόνο που μπαίνει το «οι» αντί του «ει» αλλά ξέρουν και γιατί γίνεται αυτό.

Μπορεί να σου είναι αδύνατο να το πιστέψεις αν δεν έχεις γνωρίσει έναν τέτοιο τύπο. Έναν τύπο που συνήθως σπουδάζει παιδαγωγικά ή φιλολογικά, ή μπορεί απλά να έχει μητέρα φιλόλογο. Αυτός ο τύπος που θα σου εξηγήσει ακόμα και την ετυμηγορία της λέξης «ηωσινόφιλο». Μα δε γίνεται να μην ξέρεις ότι το «ηω» σημαίνει ήλιος. Είναι πασιφανές για αυτόν. Όχι όμως για μας τους απλούς θνητούς. Ας πάρουμε ένα πιο απλό παράδειγμα.

Σηκώστε τα χέρια όσοι δε γράψατε έστω και μια φορά το μήνυμα ως «μύνημα», το πάιρνω ως «πέρνω». Όσοι δεν μπουρδούκλωσατε τα πολλά «ι» στο συνειδητοποιώ. Και παρόλο που αυτά είναι προϊόντα βιασύνης, μέρα με τη μέρα γίνονται συνήθεια. Και πλέον ούτε το autocorrect σε σώζει. Έχεις γράψει παραπάνω φορές τη λάθος λέξη από τη σωστή που μέχρι κ αυτό ανορθόγραφο έγινε.

Χάνοντας, λοιπόν, και την τελευταία σανίδα σωτηρίας, γίνεσαι εύκολος στόχος για τους τύπους που ψάχνουν το παραμικρό ορθογραφικό σου ψεγάδι. Αυτούς που δε θέλουν να σε αφήσουν να παραστρατήσεις από τον δρόμο της γνώσης. Αντιθέτως, θα βρίσκονται εκεί στυλοβάτες, να τσαντίζονται και να σου υπενθυμίζουν πως την ώρα του μαθήματος στα φιλολογικά, εσύ σκεφτόσουν το κρουασάν του διαλείμματος. Πέρα από το γεγονός ότι αφηνιάζουν με τα greeklish, κάνεις μια υπέρτατη προσπάθεια να γράψεις στη μητρική σου.

Κάπου εκεί πέφτεις ο ίδιος στην παγίδα σου. Ακούς χαρακτηριστικές φράσεις όπως «ποσό σκράπας είσαι», «τι στ’ αλήθεια έχεις στο κεφάλι σου» και «πραγματικά απορώ πως πέρναγες την τάξη». Αναστατώνονται, συγχύζονται. Τραυμάτισεις την ορθογραφία και λες και τραυματίσεις τους ίδιους. Και κάπως έτσι, το βρισίδι θα συνεχιστεί για τα επόμενα δέκα μηνύματα αφού επικαλεστεί και τον οίκτο του Μπαμπινιώτη.

Κάτσε, το χειρότερο ακόμα δεν έφτασε. Σκέψου πως υπάρχουν και αυτοί που αφήνουν τον σχολιασμό της ατσαλοσύνης σου στην ορθογραφία, κατά πρόσωπο. Μέχρι και ποστάκια θα βρεις κολλημένα σε κάθε λογής επιφάνεια, γραφείο, βιβλία, υπολογιστή. Αρκεί να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για τη γραφή σου. Δε γίνεται, όμως, βρε αδερφέ να μάθεις από την αρχή ορθογραφία στα 20φεύγα.

Κι όσο αυτοί τσαντίζονται, τόσο εσύ σπάς πλάκα. Γελάς από μέσα σου. Το ευχαριστιέσαι που έχεις τέτοια άτομα στη ζωή σου κι ας σε ξεφτιλίζουν. Είναι αξιοθαύμαστο που ξέρουν τόσα και αξιολάτρευτο που φοράνε τα γάντια του μποξ σε κάθε κίνδυνο διάπραξης ορθογραφικού εγκλήματος.

Ευχαριστούμε που μαζί με το καλό της αναγνωστικής σας ηρεμίας κάπου ενδόμυχα μας σκέφτεστε και μας. Αν και γίνεστε τόσο σπαστικοί, εμείς απολαμβάνουμε αυτόν τον αυθορμητισμό σας γιατί όσο και να προσπαθήσουμε πάντα θα κάνουμε λάθη. Και πάντα στο τέλος αυτά θα είναι η αιτία να γελάσετε ομαδικά.  Ίσως, βέβαια και να διορθώσουμε εν μέρει, σε κάποιο κόσμο, κάποτε. Ποιος ξέρει;