Τα τέσσερα στάδια της ζωής του ανθρώπου είναι όσες και οι βασικές μαθηματικές πράξεις.
Από τη γέννηση μέχρι και την εφηβεία προσθέτεις.
Για να μεγαλώσεις, να τραφείς, να μάθεις παίζοντας, να πας σχολείο, να δυναμώσεις γυμνάζοντας το σώμα.
Προσθέτεις ύψος, βάρος γνώσεις.
Είναι η περίοδος της δίψας για καινούρια πράγματα, ο ενθουσιασμός, η τόλμη και η ελάχιστη αντίληψη των κινδύνων. Η περίοδος που ρουφάς σαν σφουγγάρι κάθετι καινούριο, που θέλεις ν’ αλλάξεις τον κόσμο. Που απορρίπτεις κάθε τι παλιό βέβαιος πως θα χτίσεις το δικό σου το καινούριο.
Αμφισβητείς τα πάντα γοητευμένος από κάθε τι πρωτόγνωρο και ο συντηρητισμός είναι ο μεγάλος σου εχθρός.
Με την ενηλικίωση αρχίζει ο πολλαπλασιασμός.
Να πάρεις πτυχία και μεταπτυχιακά, να κάνεις λεφτά, ν’ αγοράσεις αυτοκίνητα, ρούχα, ν’ αποκτήσεις πολλούς εραστές, ν’ αποκτήσεις πιο πολλούς φίλους και θαυμαστές.
Με την ωριμότητα αρχίζεις να διαιρείς. Να μοιράζεσαι. Με την οικογένεια, με τα παιδιά σου, με τους φίλους σου, μοιράζεις τη βοήθειά σου σ’ αυτούς που αγαπάς.
Έχοντας περάσει από τα τρία αυτά στάδια αρχίζει να ολοκληρώνεται ο κύκλος της ζωής και τότε αρχίζει η αφαίρεση. Αντιλαμβάνεσαι πια πως δεν είναι στα πολλά το καλό αλλά τα σημαντικά βρίσκονται στα λίγα.
Αρχίσεις ν’ αφαιρείς το περιτύλιγμα.
Τα ψεύτικα λόγια, τις γλυκανάλατες σχέσεις, τους δήθεν φίλους.
Αρχίζεις να εκτιμάς την μοναχικότητα, όχι την μοναξιά.
Τις ίδιες ακριβώς μαθηματικές πράξεις σαν μορφές έχει και ο έρωτας.
Υπάρχουν αυτοί που ερωτεύονται σαν παιδιά ή σαν έφηβοι. Που θέλουν όλο να παίρνουν και κάποιος «γονιός» πρέπει συνέχεια να δίνει. Που διαρκώς θέλουν να προσθέτουν «τροφή» μήπως και μεγαλώσουν. Δύσκολα μοιράζονται και έχουν μια απληστία πιστεύοντας πως όλοι πρέπει να φροντίσουν για το μεγάλωμά τους.
Δεν είναι κακό αλλά μέχρι την εφηβεία. Προκλητικοί και αυθάδεις συνήθως, ερωτικά γοητεύουν και παρασέρνουν σαν σίφουνας σε κάθε τους ερωτική πράξη σε νέα αλλά και πολλές φορές επικίνδυνα μονοπάτια θέλοντας να δοκιμάσουν τα πάντα. Γίνονται απαιτητικοί έχοντας πλήρη άγνοια των κινδύνων. Γοητεύουν με την αφέλειά τους και το θράσος τους.
Κάθετι που θα τους τραβήξει το ενδιαφέρον ερωτικά το προσθέτουν στις εμπειρίες τους, αδιαφορώντας για τη γνώμη του περιβάλλοντος, πιστεύοντας πως επαναστατούν.
Μετά τους εφηβικούς έρωτες αρχίζει η αγωνία του πολλαπλασιασμού του ενήλικα. Του ανταγωνισμού. Της διαρκούς προσπάθειας για περισσότερους εραστές, φίλους, δραστηριότητες, κραιπάλες, και ξενύχτια. Όλα να είναι υπερβολικά και πολλά. Για να εντυπωσιάσει, να κυριαρχήσει, να καυχιέται για το «στρατό» όλων αυτών που τον επιθυμούν. Μια καταξίωση χτισμένη με πολύ κόπο αλλά χρήσιμη. Αν δε χορτάσει ερωτικά δεν θα προχωρήσει πιο κάτω.
Ακολουθούν αυτοί που ερωτεύονται με ωριμότητα.
Που αρχίζουν να διαιρούν αυτά που έχουν και να τα μοιράζονται με τον/την σύντροφό τους.
Που κάνουν οικογένεια και μοιράζουν στα μέλη της αυτά που κόπιασαν για ν’ αποκτήσουν, να τα θρέψουν και να τα μεγαλώσουν. Είναι τότε που η αγάπη περιέχει και φιλικά στοιχεία, ανθρώπινα.
Που δεν κάνουν κάτι μόνο για τον εαυτό τους μόνο. Η χαρά των αγαπημένων τους ανθρώπων είναι και δική τους χαρά.
Στο τέλος χορτάτος πια αρχίζεις ν’ αφαιρείς κάθε παραπανίσιο στοιχείο που κάλυπτε τις πραγματικές επιθυμίες και τις ερωτικές ανάγκες. Δεν έχεις ανάγκη κανένα στολίδι να ωραιοποιήσει αυτό που ποθείς. Μια αγκαλιά ζεστή είναι τόσο σημαντική όσο η ζωή που πέρασε.
Νιώθεις πως κλείνει ένας κύκλος αλλά χωρίς να λυπάσαι. Νιώθεις ολοκληρωμένος, γεμάτος από εμπειρίες και γνώση. Μια καλή κουβέντα, ένα ευθύ και ειλικρινές βλέμμα είναι τόσο ηδονικό όσο αυτό που πρωτοείδες ερωτικά στην εφηβεία. Είναι η ηλικία και η πράξη της αφαίρεσης γιατί δεν τα χρειάζεσαι πλέον. Είναι απαραίτητα και χρήσιμα σε αυτούς που θα τ’ αφήσεις πίσω σαν γνώση.
Η γελοιοποίηση της προσωπικότητας και ειδικά στην ερωτική συμπεριφορά προκύπτει όταν προσπαθείς να κάνεις διαφορετικές πράξεις από αυτές που βρίσκεσαι ηλικιακά.
Όταν προσπαθείς να μιμηθείς το μικρό παιδί ενώ είσαι ενήλικας και να συνεχίζεις να κυνηγάς μικρά. Ενώ δηλαδή είσαι στην ηλικία της διαίρεσης και του μοιράσματος εσύ να προσπαθείς ακόμα να προσθέτεις.
Ή όταν είσαι έφηβος και θέλεις να προσθέσεις κατακτήσεις, γνώσεις και υλικά που θα σε κάνουν να φουσκώνεις σαν κοκόρι, εσύ να συμπεριφέρεσαι με τη σοβαρότητα του πενηντάρη και ν’ αφαιρείς παριστάνοντας τον μοναχό σε μοναστήρι.
Τέλος, οι πιο ερωτικοί άνθρωποι, αυτοί δηλαδή που απολαμβάνουν με τον σύντροφό τους τη ζωή, είναι εκείνοι που έζησαν όταν έπρεπε τις πράξεις ανάλογες με την ηλικία τους και δεν διστάζουν να προσθέσουν μια ελάχιστη δόση από κάποια άλλη πράξη στη συμπεριφορά τους. Μπορεί δηλαδή ένας ενήλικας που διαιρεί, να προσθέσει παιδικότητα στον τρόπο που φέρεται, να χρησιμοποιήσει δηλαδή την πρόσθεση.
Ή ένας έφηβος που μόνο προσθέτει, να θέλει να προστατέψει και να φροντίσει τον άνθρωπο που αγαπά. Να διαιρέσει δηλαδή.
Με τον συνδυασμό πράξεων μαλακώνει η αυστηρότητα της ηλικίας και λειαίνουν οι σχέσεις.
Δυναμώνει ο πόθος της επαφής παίρνοντας τη μορφή μιας ολοκληρωμένης συμπεριφοράς.
Και στις τέσσερις πράξεις η ηθική ορίζεται από την λόγο που τις χρησιμοποιείς στη ζωή του. Το καλό και το κακό συνυπάρχουν σε όλες. Η επιλογή είναι δική σου.
Μια είναι η κοινή συνισταμένη. Να μπορείς χρησιμοποιώντας μια πράξη ή συνδυασμό και των τεσσάρων ακόμα για να συνυπάρξεις με ηρεμία και έρωτα στο περιβάλλον σου.
Προσοχή: με κακή χρήση ή λάθος συνδυασμό πράξεων μπορεί να γίνει το σώσε, φέρνοντας τ’ αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
