«Γεια σου, με λένε Φόβο κι αγαπώ τον εαυτό μου.»
«Γεια σου, Φόβε, χαίρομαι που αγαπάς τον εαυτό σου.»
«Πώς χαίρεσαι; Τώρα με γνώρισες.»
«Λάθος κάνεις. Σε ξέρω από παλιά, από τότε που δεν αγαπούσες τον εαυτό σου και φοβόσουν να αγαπήσεις το οτιδήποτε.»
«Σε έχω πληγώσει, ε;»
«Όχι εσύ. Η φάση της ζωής σου.»
«Νομίζω με δικαιολογείς.»
«Δε σε δικαιολογώ. Ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου περιτριγυρίζεται καθημερινά από συμπεριφορές. Οι συμπεριφορές αυτές επηρεάζονται απ’ τον περίγυρό του, λειτουργώντας σαν καθρέφτης. Το να κοιτάω το είδωλό μου στον καθρέφτη δε σε δικαιολογεί. Απλά σε κάνει κομμάτι της εικόνας.»
«Αυτή η εικόνα είμαι εγώ, όμως!»
«Δεν είσαι εσύ αλλά η αντανάκλασή σου. Θα ήταν χαζό να παραβλέψω ότι η γωνία του καθρέπτη σου αλλάζει ανάλογα με τη συμπεριφορά.»
«Και τώρα τι θες;»
«Να αφήσεις τον καθρέπτη κάτω, να σπάσει.»
«Θα πετύχει λες;»
«Τι σε κάνει να πιστεύεις πως όχι;»
«Η πρώτη φορά.»
«Η πρώτη φορά απέτυχε. Το γυαλί έσπασε. Και με πολύ πόνο και κόπο προσπάθησες να το ξανακολλήσεις. Τα κατάφερες περίφημα, αλλά αυτή τη φορά δε σου ζητάω αυτό. Θέλω απλά να αφήσεις τον καθρέπτη. Να μη βλέπω την αντανάκλασή σου αλλά εσένα.»
«Φοβάμαι να το κάνω.»
«Αγαπάς, όμως, τον εαυτό σου. Αγαπάς αυτό που βρίσκεται πίσω απ’ τον καθρέπτη.»
«Τόσο εύκολο νομίζεις πως είναι;»
«Κανείς δεν είπε πως είναι εύκολο. Θέλει θάρρος και πυγμή να αφήσεις κάτω ό,τι σε επηρεάζει απ’ τον έξω κόσμο και να δείξεις τι βρίσκεται πίσω απ’ τον καθρέφτη.»
«Και πώς θα καταλάβω αν πέτυχε;»
«Δε θα μου πεις πότε τον άφησες. Οι άνθρωποι αλλάζουν ολοκληρωτικά όταν αφήσουν τον καθρέφτη τους. Φυσικά, η διαδικασία δε γίνεται απ’ τη μία μέρα στην άλλη κι οι περισσότεροι δεν το πετυχαίνουν ίσως και πότε στη ζωή τους. Ο άνθρωπος που είναι ικανός να διακρίνει από μία μικρή χαραμάδα αλλαγής τι βρίσκεται πίσω απ’ τον καθρέφτη είναι σίγουρα κατάλληλος για ‘σένα.»
«Και γιατί να μην ήταν ικανός πριν δέκα χρόνια, για παράδειγμα, όταν πρωτογνωριστήκαμε;»
«Γιατί πολύ απλά δεν ήσουν ούτε εσύ ικανός να δείξεις τι βρίσκεται από πίσω. Δεν είχες τον ίδιο περίγυρο, την ίδια εμβάθυνση μέσα σου.»
«Δηλαδή, θες να μου πεις ότι οι άνθρωποι αλλάζουν;»
«Δες το από ‘σένα, πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις; Να γίνεις καλύτερος; Να υπάρχει εξέλιξη;»
«Ναι, μέχρι το σημείο που θα γνωρίσω απόλυτα τον εαυτό μου. Αυτό θες να μου πεις; Ότι οι άνθρωποι αλλάζουν μέχρι το σημείο που γνωρίζουν τον εαυτό τους; Και τι γίνεται, για παράδειγμα, όταν δύο άνθρωποι έχουν γνωρίσει απόλυτα και τον εαυτό τους και τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους; Ποια είναι η επόμενη εξέλιξή τους;»
«Αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν εξαλείψει κάθε εξωτερικό παράγοντα, και γνωρίζουν κάθε σπιθαμή του “είναι” τους, τότε εισέρχονται στον άγνωστο κόσμο του “μαζί”. Οι άνθρωποι αλλάζουν μέχρι το σημείο που γνωρίζουν απόλυτα τον εαυτό τους. Εκείνη τη στιγμή αγγίζουν την ψυχή τους. Από το σημείο αυτό κι έπειτα, αρχίζουν να δημιουργούν. Είτε αυτό είναι ένας πίνακας ζωγραφικής είτε μια ανθρώπινη σχέση. Το ότι, για παράδειγμα, πριν δέκα χρόνια δε φτάσαμε στο σημείο να πιάσουμε το πινέλο, δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ζωγραφίσουμε.»
«Δεν είναι πισωγύρισμα;»
«Έχει διαφορά το μαύρο απ’ το μαύρο. Πισωγύρισμα είναι να ξεχνάς ότι μπορεί να δημιουργηθεί με πολλούς τρόπους. Ως μαύρο ορίζεται η απουσία χρώματος. Αυτή η απουσία, λοιπόν, είναι διαφορετική όντας αυτούσια ή έχοντας περάσει χιλιάδες χρώματα από πάνω της και δημιουργώντας, τελικά, το μαύρο. Έτσι είναι και το ταξίδι προς την ψυχή μας. Μπορούμε να σταθούμε στο ότι το μαύρο δεν αλλάζει, άρα ούτε κι οι άνθρωποι. Ή να θυμηθούμε πόσα χρώματα μπορεί να μας το δημιουργήσουν μέσα μας. Ένα από αυτά είναι και το λευκό. Ίσως στην πρώτη γνωριμία μας να μην τον χρησιμοποιήσαμε τόσο.»
«Και πάλι, αυτό δε σημαίνει ότι αλλάζουμε, απλά είμαστε ελεύθεροι να δημιουργήσουμε.»
«Υπάρχει μεγαλύτερη αλλαγή από την ελευθερία;»
«Θα πετύχει, λοιπόν;»
«Δεν ξέρω, τώρα με γνώρισες.»
«Χάρηκα για τη γνώριμα, Φόβε.»
Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι απ’ το βιβλίο του μυαλού μου. Κάποιες στιγμές στη ζωή μας επιστρέφουν άνθρωποι απ’ το παρελθόν. Κάποιοι την κατάλληλη στιγμή, κάποιοι άλλοι όχι. Το αν θα πετύχει μια νέα σχέση μαζί τους δεν έχει να κάνει με το χρώμα που μας άφησαν στο τέλος, αλλά με αυτά που πέρασαν από πάνω μας. Μπορούμε να τα διακρίνουμε, όταν φτάσουμε στο λευκό καμβά της ψυχής.
Υ.Γ. Τα χρόνια των συναισθημάτων είναι πάντα μεγαλύτερα απ’ τα ημερολογιακά.
Συντάκτης: Γεώργιος-Κωνσταντίνος Ψύλλας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
