Έκαναν τον πόνο χαμόγελο και δύναμη

Πόνος. Ένα συναίσθημα με πολλές ταυτότητες. Θάνατος, απώλεια, χωρισμός, απογοήτευση. Πλήγμα κάθε λογής που μπορεί να σε τραυματίσει βαθιά. Όσο πιο βαθιά, τόσο πιο δύσκολο είναι για κάποιους να εκθέσουν τον εαυτό τους μέσα από αυτό το τραύμα. Να ανοίξουν όλα τα χαρτιά τους και να δεχτούν ποσό πληγωμένοι είναι. Κρύβονται πίσω από γέλια, ξενύχτια και μια ανεύθυνη υπευθυνότητα.

Μέσα σε αυτό το χαοτικό κεφάλαιο λαμβάνουν θέση τα γενναία άτομα, οι ήρωες –έτσι τους ονομάζω εγώ–, άνθρωποι που κουβαλάνε στην πλάτη τους μεγάλο φορτίο, παρ’ όλα αυτά, όμως, θα ομορφύνουν τη μέρα σου με το γέλιο, την τρέλα και τον αυθορμητισμό τους. Θα πάψουν για λίγο να φιλοσοφούν τα αινίγματα της ζωής τους, έτσι κι αλλιώς δεν παίρνουν ποτέ απάντηση, και θα γίνουν ο πυρήνας της παρέας, αυτός που κλέβει πάντα την παράσταση με τα αστεία και την παραστατικότητά του, δίνοντας την πινελιά που χρειάζεται κάθε παρέα.

Δε σου περνά η ιδέα απ’ το μυαλό πως αυτός ο άνθρωπος, που φαίνεται να ‘ναι ξέγνοιαστος, ίσως ακόμα και λίγο χαζοβιόλης, μπορεί τα βράδια να βγάζει τη μάσκα και να ‘ρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια, τη δίκη του αλήθεια. Να περικλείεται από τέσσερις τοίχους που τον κάνουν, όμως, να νιώθει ασφάλεια, γιατί η μοναξιά του δε θα απαιτήσει να φορέσει πάλι την εύθυμη μάσκα και να προσποιηθεί. Χρειάζεται αυτή τη σιγή, την έχει ανάγκη για να θυμηθεί γιατί έφτασε σε αυτό το σημείο και τι τον έκανε να πονάει. Μπορεί να ‘ναι ο εαυτός του απόψε. Αυτός, η μοναξιά κι οι πληγές του.

Πόνεσε και μεγάλωσε απότομα. Κατάλαβε τι είναι ζωή και πόσο εύκολα μπορεί να τον γονατίσει. Εκείνος, όμως, δε γονάτισε, το παλεύει ακόμα. Είναι η χαρά στη ζωή πολλών ανθρώπων, σε βαθμό που χωρίς αυτόν βουλιάζουν σε μονοτονίες, αδιαφορίες και σιωπές. Χαρίζει απλόχερα και γενναιόδωρα την αγάπη του, καμία φορά ακόμα και με χιουμοριστικό τρόπο κι αυτό είναι που κλέβει τις καρδιές όλων.

Κάπου-κάπου, όμως, καταλαβαίνει πως αυτό τον τρώει, θέλει να απελευθερωθεί απ’ την ανούσια, χωρίς βάθος, καθημερινότητα του. Μα το μοναδικό που μπορεί να τον σώσει είναι αυτό που τον έκανε να πονάει. Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι πάντα εφικτό, κάπως έτσι λοιπόν, απ’ τον πόνο, δημιουργείται χαρακτήρας και πυγμή. Το ζήτημα είναι να καταφέρεις να κανείς τον πόνο μάθημα ζωής, ώστε να επιβιώσεις και να προχωρήσεις, όχι να σε παρασύρει και να σε πνίξει μαζί του.

Έτσι, ο γενναίος αυτός άνθρωπος, που θα σε κάνει να ξεχάσεις κάθε δικό σου προβληματισμό, γιατί απλά έτσι μπορεί, δεν προσπαθεί καν, το ‘χει σαν χάρισμα από τον Θεό. Ίσως να μην ήταν τόσο δυνατός να ξεπεράσει τον δικό του πόνο, τη δίκη του δυσκολία και φυλακή, στηρίζει όμως όσους αγαπάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κι ίσως αυτό να ‘ναι η άμυνά του για να μην κατρακυλήσει πάλι στη δίκη του απόγνωση. Άμυνα ή επίθεση; Τρέχει σε έναν αγώνα δρόμου και παλεύει για το τρόπαιο, ώστε να το αφιερώσει στους δικούς του ανθρώπους. Μήπως, τελικά, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι τόσο αδύναμος; Μήπως είναι ο πιο δυνατός απ’ όλους;

Κάποιοι θυσιάζονται για να ‘ναι καλοί φίλοι, αδέρφια, σύντροφοι, και τι κάνουν για τον εαυτό τους; Ίσως και τίποτα που να ‘ναι πραγματικά και μόνο για τον εαυτό τους!

Αν έχεις την τύχη, λοιπόν, κάποια στιγμή στη ζωή σου να γνωρίσεις έναν τέτοιον «ήρωα», κρατά τον και να τον προσέχεις, να μην τον αφήσεις να φύγει απ’ τη ζωή σου. Κι ίσως, αν καταλάβεις τι κρύβει και με τι πολεμάει, να γίνεις εσύ ο δικός του ήρωας, γιατί το αξίζει!