Confession week για το pillowfights.gr λοιπόν, θα το έχετε μυριστεί ήδη πως βγάζουμε τα σώψυχά μας εδώ μέσα!
Μην ελπίζετε να διαβάσετε για ξεπέτες και καλοκαιρινούς έρωτες. Δε θα είναι αυτή η ιστορία μου. Αποφάσισα να σας μιλήσω για τους ανθρώπους που μου άλλαξαν τη ζωή μέσα σε 6 μήνες και κέρδισαν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Μια αρκετά παγωμένη μέρα, με έβγαλε ο δρόμος σε ένα στενάκι στο κέντρο της Αθήνας. Είχα ραντεβού με μια κοπέλα για τη φοιτητική οργάνωση Αiesec. Θα με ενημέρωνε για το τι είναι ο οργανισμός, πώς γίνεσαι μέλος του και πώς μπορείς μέσα από τη βοήθεια που δίνεις στους φοιτητές να κερδίσουν μια εμπειρία που θα τους αλλάξει τη ζωη, να βοηθήσεις την κοινωνία σου. Η κολλητή μου, ήδη μέλος, μου είχε δώσει ραντεβού κάτω από το κτήριο για να ανέβουμε μαζί.
Να σας πληροφορήσω πως, καλώς ή κακώς, δεν έχω καμία απολύτως αίσθηση κινδύνου ή φόβου. Όμως, εκείνη τη στιγμή, με είχε πιάσει αυτό το ηλίθιο σφίξιμο στο στομάχι, λες και δίνω Πανελλήνιες.
Η λατρεμένη μου φίλη, όπως ήταν αναμενόμενο, είχε αργήσει. Έτσι κι εγώ είχα κάτσει πλάι στην είσοδο και χάζευα ένα μαγαζάκι που συνδύαζε κατσαρολικά με καθρέπτες και χαρτομάντιλα. Και η ώρα περνούσε…
Κάποια στιγμή, λέω –δε γαμιέται;– θα ανέβω μόνη μου πάνω!
Πήρα τις σκάλες για τον ημιώροφο, και στη διαδρομή συνάντησα τον πιο χαμογελαστό άνθρωπο του κόσμου: ένα ξανθό κοριτσάκι, μες στη γλύκα που πέφτει και με αγκαλιάζει λες και γνωριζόμαστε χρόνια.
Φτάνω στον όροφο, κι η επόμενη σκηνή ήταν ένας μουσάτος, ανεβασμένος σε μια καρέκλα, να χορεύει και από κάτω καμιά εικοσαριά άτομα και γελάνε και να χειροκροτάνε.
Το συναίσθημα εκείνης της στιγμής δεν μπορώ να το περιγράψω με απλά λόγια. Ίσως γιατί δεν ήταν ένα μόνο συναίσθημα, αλλά συνδυασμός πολλών, που σε χτυπάνε τόσο γρήγορα και δεν προφταίνεις να συνειδητοποιήσεις την εναλλαγή τους μέσα σου.
Ένα είναι μόνο σίγουρο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τι πάει να πει «σαν στο σπίτι σου».
Κι έγινα μέλος αυτής της ομάδας και σιγά-σιγά ξεκίνησα να γνωρίζω όλα αυτά τα πανέμορφα πλάσματα. Μα πάνω απ’ όλα, ξεκίνησα να γνωρίζω τον εαυτό μου, τις επιθυμίες μου και να ξεδιαλύνω τα όνειρά μου.
Σε κάθε βήμα που έκανα, είχα κάποιον δίπλα μου. Να γελάει μαζί μου, να με συμβουλεύει, αλλά και να κλαίει πλάι μου. Πολλές φορές να κλαίει και στην αγκαλιά μου ή εγώ στη δικιά του.
Κι έτσι κύλησαν οι μέρες κι έγιναν μήνες. Δεν έλειψαν οι αναποδιές, δεν μπορώ να σας το κρύψω. Απογοητεύτηκα, νευρίασα, έκλαψα, μα γέλασα και μοιράστηκα στιγμές που δεν περιγράφονται με λόγια.
Και κάπου εκεί, τη στιγμή που βασιζόμουν σε ανθρώπους για να με μάθουν πώς να λειτουργώ σε ομάδα, πώς να συμβάλω στο να βελτιώσω τη ζωή των γύρω μου, έμαθα και πώς να κερδίζω εγώ από αυτές τις σχέσεις.
Μέχρι που κλήθηκα να γίνω εγώ ο άνθρωπος που έπρεπε να δείξει το δρόμο, να συμβουλέψει, να εμψυχώσει, αλλά και να μαλώσει εκεί που έπρεπε. Και τρομοκρατήθηκα. Όμως δεν έπρεπε να το δείξω. Φόρεσα το χαμόγελο του κλόουν και προσπάθησα να δώσω ό,τι καλύτερο είχα.
Όλα τα ωραία, όμως, κάποτε τελειώνουν – ή έστω, κάνουν διακοπές για καλοκαίρι κι από Σεπτέμβρη τα κεφάλια μέσα πάλι για άλλο ένα πανέμορφο ταξίδι.
Στην ομάδα έχουμε ένα έθιμο, που λέτε. Για κάθε θητεία που τελείωσε, μαζευόμαστε όλοι μαζί να πιούμε το καφεδάκι μας, να πούμε για τα καλά και τα άσχημα και να δούμε τι κάναμε τελικά για να αλλάξουμε, έστω και στο ελάχιστο, τον κόσμο γύρω μας.
Έτσι έγινε και φέτος, ένα απόγευμα στις αρχές του Ιούλη στο μέρος που ξεκίνησαν όλα. Και μιλήσαμε για όλα όσα καταφέραμε και όλα όσα έχουμε να καταφέρουμε από Σεπτέμβρη.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε γέλια, νούμερα και στατιστικούς πίνακες, κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο πολύ άλλαξα μέσα σε 6 μήνες μαζί με αυτούς τους ανθρώπους. Πόσα πράγματα κατάλαβα για τον εαυτό μου, τα όριά μου, τα πάνω και τα κάτω μου…
Και αυτό που ένιωσα ήταν περηφάνια! Είμαι περήφανη που είδα ανθρώπους δίπλα μου να αλλάζουν και μαζί τους να αλλάζω κι εγώ. Είμαι περήφανη που συνειδητοποίησα ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να πάνε μπροστά αλλά δεν τους ενδιαφέρει να πάνε μπροστά μόνοι τους.
Εξάλλου, ένα από τα μότο μας είναι πως μόνος σου μπορεί να φτάσεις πιο γρήγορα, μαζί όμως θα φτάσουμε πιο μακριά!
Η αποκορύφωση έφτασε όταν άκουσα τη λατρεμένη μου, πλέον, φράση «δε θα τα είχα καταφέρει χωρίς εσένα». Πόση συγκίνηση μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος, Θεέ μου;
Και μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού, που κάνει την Αθήνα να μοιάζει με καζάνι της Κόλασης, εγώ ήθελα να τους αγκαλιάσω όλους και να μην τους αφήσω ποτέ. Έγιναν, βλέπετε, το δεύτερο σπίτι μου.
Αν, λοιπόν, σας βγάλει ο δρόμος σας προς το κέντρο της Αθήνας, περάστε μία βόλτα από την Ευριπίδου, αριθμός 14 ανεβείτε μία βόλτα στον ημιώροφο, στο κέντρο της Aiesec. Θα μας βρείτε να αγκαλιαζόμαστε, να χορεύουμε και να γελάμε! Και πού ξέρετε; Ίσως λειτουργήσει και για σας αυτή η μαγεία.
Μπορείτε να ανεβείτε για μία ενημέρωση, αν θέλετε να συμμετέχετε σε ένα πρόγραμμα εθελοντικής δράσης ή πρακτικής άσκησης στο εξωτερικό. Ο οργανισμός στελεχώνεται αποκλειστικά και μόνο από φοιτητές και θα χαρουμε όλοι να σας βοηθήσουμε να βρείτε το κατάλληλο πρόγραμμα για σας!
Σας περιμένουμε όλους…
ΥΓ. Μου λείπετε, ρεμάλια!
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
