Αγάπη. Μόλις πέντε γράμματα, κι όμως μια τόσο ισχυρή λέξη. Αγάπη που δίνεις κι αγάπη που παίρνεις. Αγάπη που πληγώνεις κι αυτή που πληγώνεσαι. Αγάπη που θυσιάζεις κι αυτή που θυσιάζεσαι. Αγάπη που γελάς μέχρι δακρύων, κι εκείνη που κλαις μέχρι να σου στερέψουν τα δάκρυα.
Για αυτή την αγάπη, με τις τόσες διαφορετικές όψεις για τον καθένα μας, κι όμως πάντα το ίδιο ελκυστική και πλανεύτρα, έχουν γραφτεί αμέτρητα ποιήματα, βιβλία, αποφθεύγματα. Έχουν γίνει πόλεμοι κι έχουν ξεκινήσει βεντέτες. Κι όμως ακόμα δεν έχουμε μάθει πώς να την εκδηλώνουμε σωστά. Αναρωτιόμαστε συνεχώς αν θα δείξουμε την αγάπη μας και πώς, αν θα στείλουμε μήνυμα ή αν θα πάρουμε τηλέφωνο, αν θα πάρουμε λουλούδια και ποιο είναι το κατάλληλο δώρο για γενέθλια και γιορτές. Ξοδεύουμε εξωφρενικά ποσά σε χλιδάτα εστιατόρια και ερωτικές αποδράσεις για να εντυπωσιάσουμε το άλλο μας μισό. Λες και η αγάπη μας μετριέται σε μια χούφτα εικοσάευρα. Προσαρμόζουμε τα ενδιαφέροντά μας στα δικά του για να τον καταπλήξουμε και να μας θαυμάσει.
Αναλωνόμαστε καθημερινά σε τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες, λησμονώντας πως η πραγματική εκδήλωση αγάπης είναι αυτή που γίνεται κρυφά από τον άλλον. Όταν μένεις ξύπνιος όλο το βράδυ βλέποντας τον άνθρωπό σου να κοιμάται ήρεμα πλάι σου. Όταν τον παρακολουθείς να χαμογελάει μέσα στον ύπνο του και ταξιδεύεις μέσα σε κείνο το χαμόγελο μέχρι που ξημερώνει, ενώ εσύ δεν έχεις κοιμηθεί λεπτό. Κι όταν σε ρωτάει πώς κοιμήθηκες δεν του φανερώνεις την αιτία της αϋπνίας σου.
Όταν μυρίζεις το μαξιλάρι του ενώ εκείνος είναι στο μπάνιο, γιατί η μυρωδιά του λειτουργεί πάνω σου σαν το πιο σκληρό ναρκωτικό. Όταν χάνεσαι στη σκέψη του και χαζογελάς μπροστά από τον υπολογιστή σου, για να επανέλθεις απότομα στην πραγματικότητα λίγα λεπτά αργότερα από τις εκκωφαντικές τσιρίδες του αφεντικού σου. Όταν ακούς στο repeat κάθε πρωί το αγαπημένο του τραγούδι πηγαίνοντας στη δουλειά και αντί για τον τραγουδιστή φτάνει στα αυτιά σου η λατρεμένα φάλτσα ερμηνεία του.
Όταν έχεις δει ήδη τρεις φορές την ταινία που θέλει να δείτε, δεν το μαρτυράς όμως για να μην του χαλάσεις το αίσθημα της ανακάλυψης που σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Όταν χάνεις όλες τις σκηνές δράσης γιατί λατρεύεις να βλέπεις τις απότομες αντιδράσεις του.
Όταν θέλεις μόνο να είναι ευτυχισμένος, χωρίς απαραίτητα να είσαι εσύ η αιτία. Όταν σου είναι αρκετό να τον παρακολουθείς να πετυχαίνει τους στόχους του χωρίς να ζηλεύεις. Ενδεχομένως, χωρίς να είσαι καν μέρος αυτών των στόχων. Όταν εγκαταλείπεις ακόμα και τα δικά σου όνειρα για να μη μπουν εμπόδιο στα δικά του ή στην ευτυχία σας.
Όταν δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Δίνεις πάθος, έρωτα, αγάπη, σεβασμό, συντροφικότητα, στήριξη, όλα μέσα σε μια ανιδιοτελώς μεγάλη αγκαλιά. Όταν φροντίζεις να μεσολαβήσεις για να βρει τη δουλειά των ονείρων του, χωρίς να ξέρει πως ήσουν εσύ από πίσω, χωρίς να πάρεις καμία επιβράβευση και κανένα «ευχαριστώ». Όταν παίρνεις κρυφά τον αδερφό του τηλέφωνο και τον πείθεις να του ζητήσει συγνώμη, γιατί ξέρεις πως εκείνος είναι πολύ εγωιστής ώστε να κάνει το πρώτο βήμα.
Όταν δεν κακιώνεις που θα μετακομίσει τόσα χιλιόμετρα μακριά, γιατί ξέρεις πως είναι για το καλό του. Όταν δεν του χαλάς τις προσωπικές στιγμές ή εκείνες που αφιερώνει σε φίλους με γκρίνιες, γιατί ξέρεις πως περνάει όμορφα, έστω κι αν εσύ δεν είσαι μαζί του.
Κι ας μη μάθει ποτέ όσα κάνεις για κείνον. Αρκεί που θα το ξέρεις εσύ. Φτάνει που θα βλέπεις το σύντροφό σου ευτυχισμένο και μαζί του θα νιώθεις ολοκληρωμένος. Θα χαμογελάς μέσα από το χαμόγελό του, θα γελάς μέσα από το γέλιο του, και θα βλέπεις όλη σου την αγάπη να αντανακλάται σ’ αυτά τα μάτια.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερία Ευαγγελοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελευθερία Ευαγγελοπούλου
