Στην εβδομάδα γενεθλίων του pillowfights.gr μας ζητήθηκε να γράψουμε κάτι προσωπικό μας. Χαίρομαι που είμαι στο site, γιατί έχω την δυνατότητα να εξωτερικεύσω όσα είχα συσσωρευμένα μέσα μου.
Σαν χτες θυμάμαι που ήμουν εικοσιδύο και άμυαλη, ερωτευμένη με τον καλύτερό μου φίλο. Ήμουν φρεσκοχωρισμένη και βρισκόμουν στη φάση που ήθελα να μείνω μόνη μου.
Εκείνος με πλησίαζε αλλά δεν καταλάβαινα τις προθέσεις του, λόγω του πόνου που ένιωθα, αλλά κι επειδή ήταν ο φίλος μου.
Γύρω στους δέκα μήνες μετά μου αποκάλυψε πως με θέλει. Δεν το πίστευα γιατί ήταν ο ψηλός, καστανός, μουσάτος, barman στο επάγγελμα, που όλες οι γυναίκες έλιωναν για πάρτη του αφού και έμοιαζε σε γνωστό μοντέλο.
Τον είχα βάλει στη μαύρη λίστα που έλεγε «don’t do it with him», επειδή με τέτοιους τύπους δεν πρέπει ποτέ να μπλέκεις, μιας και κατά ένα μεγάλο ποσοστό, τρως τα μούτρα σου. Αν πάλι δε ζηλεύεις και δε σε ενοχλεί το επάγγελμά του, άνετα μπορείς να πας μαζί του.
Σε ‘κείνη την ηλικία ερωτευόμουν με τα λόγια και όχι με τις πράξεις. Τον ήθελα σαν τρελή, όμως από την πρώτη μέρα της σχέσης μας υπήρχε ένα εμπόδιο. Οι γονείς μου δεν τον συμπαθούσαν με τίποτα, όχι μόνο επειδή επαγγέλλονταν barman –αν και αυτό δεν τους ένοιαζε– όσο γιατί δε με έκανε χαρούμενη και θεωρούσαν πως δε μου άξιζε.
Ήθελα όμως να το ζήσω με κάθε κόστος, παρόλο που ένιωθα πως αυτό ήταν φάουλ.
Τώρα που το σκέφτομαι ίσως ήταν και το μεγαλύτερο λάθος μου. Όσο και αν τον αγαπούσα δεν έβλεπα αυτά που μου επισήμαναν οι φίλοι και οι συγγενείς. Ήταν για μένα όλος μου ο κόσμος. Φέρθηκα σα χαζή και πήγα και έμεινα μαζί του –χειροκροτήστε με ή μάλλον μουντζώστε με.
Ήμουν τόσο ευτυχισμένη, έτσι τουλάχιστον νόμιζα.
Φτιάχναμε το σπίτι μας, μέναμε μαζί, πήγαινα στη δουλειά του, δούλευα –τη σχολή την είχα βάλει σε τρίτη μοίρα. Τον λάτρευα, αλλά βαθιά μέσα μου ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα πολλά λόγια της μαμάς με βάζανε σε σκέψεις. Ήμουν νέα, χαλούσα τη ζωή μου. «Σε κερατώνει», μου έλεγε, «πρόσεχε!».
Έτσι άρχισα να ψάχνω τα πάντα, να δω ποιος μου λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Ίσως ήταν λάθος μου, αλλά ήμουν είκοσι δύο και ερωτευμένη. Ίσως πάλι ήταν λάθος μου που έμενα μαζί του. Μπορεί να το έκανα από φόβο ή από συναισθηματική ανασφάλεια, λες και δε μπορούσα να βρω κάτι καλύτερο.
Έλειπε ώρες λόγω δουλειάς, ένιωθα μόνη μου, είχα πάθει κατάθλιψη. Δεν άντεχα άλλο, αισθανόμουν πως πνίγομαι, αλλά έκανα πάντα τα στραβά μάτια.
Τσακωνόμασταν διαρκώς, είτε για τους γονείς, είτε γιατί δε μου πήρε δώρο, είτε για χίλια δυο μικροπράγματα. Ακόμα το έχω στο μυαλό μου, γιατί δε μου πήρε άραγε ποτέ;
Γιατί μου έλεγε πάρε λεφτά και πήγαινε πάρε ό,τι θες; Και μετά απο κάθε καυγά πήγαινε και μου έπαιρνε κάτι. Γιατί μόνο τότε; Μα τι να το έκανα;
Και πάλι, όμως, έκανα τα στραβά μάτια, γιατί τον αγαπούσα.
Το μεγάλο βήμα το έκανε με την πρόταση γάμου. Ίσως την πιο αντιρομαντική πρόταση γάμου στην ιστορία. Το είχαμε συζητήσει και το θέλαμε. Τότε ένιωσα τόσο μα τόσο ευτυχισμένη που είχα οργανώσει τα πάντα.
Εκείνος φυσικά ήταν αμέτοχος, αλλά άκουγε πάντα αυτά που του έλεγα, μέσα μου όμως ακόμα τρωγόμουν με τα ρούχα μου. Μέχρι που άρχισα να αλλάζω. Του αράδιαζα ψέματα, τον ήλεγχα, πλέον είχα πάρει το μέρος των γονιών μου και προσπαθούσα να τον τεστάρω πριν κάνω το μεγάλο βήμα.
Δεν είμαι τέλεια. Κι εγώ έκανα λάθη. Το παραδέχτηκα, περάσαμε πέντε μήνες που παλεύαμε, αλλά ήταν αργά πλέον.
Διαλύσαμε αρραβώνες, ακυρώσαμε γάμο, όλα χάθηκαν. Δυόμιση χρόνια ήμουν σε άσχημη κατάσταση. Άργησα να το ξεπεράσω, η κατάθλιψη δε με άφηνε, ώσπου μια μέρα ξύπνησα και είπα στον εαυτό μου «μην εγκαταλείπεις! Ό,τι λάθη έκανες, τα έκανες. Πάει, τελείωσε.»
Ωρίμασα απότομα. Συγχώρεσα τον εαυτό μου, σταμάτησα να νιώθω τύψεις και είπα ότι φταίγαμε και οι δυο, γιατί για να φτάσω να λέω ψέματα σημαίνει ότι και εκείνος μου ‘δίνε δικαιώματα.
Έχω ξεχάσει, αλλά φοβήθηκα πολύ. Δεν άνοιξα ξανά την καρδιά μου, δεν ήθελα να αγαπήσω πάλι και μετά να πληγωθώ ή να πληγώσω. Από γλυκιά κοπέλα που ήμουν πάντα, μεταμορφώθηκα σε σκληρή και σκύλα.
Δε θέλω να αναφέρω άλλα πράγματα που έγιναν τότε. Έμαθα από αυτή την ιστορία πως η ζωή συνεχίζεται. Φυσικά, έμαθα πως έχει άλλη. Χάρηκα για εκείνον. Δεν κρατάω κακίες άλλωστε. Θέλω να είναι καλά και σαν άνθρωπο τον αγαπώ.
Εγώ τα λάθη μου τα έμαθα και έμαθα από αυτά. Έπιασα πάτο και σηκώθηκα. Για εμένα, για κανέναν άλλο.
Έπρεπε να μάθω να αγαπάω την Τίνα με τα ελαττώματά της και φυσικά δεν είπα ποτέ ξανά ψέματα. Δε μου ταιριάζει άλλωστε.
Αλλά τότε ένιωσα πως έπρεπε να το κάνω, γιατί δε γνώριζα. Ήμουν ανώριμη και ερωτευόμουν με τα λόγια.
Μετά από δυόμιση χρόνια είμαι επιτέλους καλά, τελειώνω τη σχολή μου κι έχω δίπλα μου άτομα που με αγαπάνε πραγματικά. Όσο για εκείνον, καλά να ‘ναι!
Συντάκτης: Τίνα Μιχαηλίδου
