Με το πτυχίο οι δικοί μας χαίρονται παραπάνω από 'μας

Ευχάριστες στιγμές, στιγμές υπερηφάνειας. Στιγμές μοναδικές για τη ζωή σου ολάκερη. Στιγμές που το πιο πιθανό είναι να μην ξαναζήσεις. Σε όλες αυτές τις στιγμές οι γονείς σου αποκλείεται να λείπουν. Αποκλείεται να μην είναι εκεί να σε καμαρώσουν. Και φυσικά αποκλείεται να μην είναι εκεί να χρωματίσουν αυτή τη μοναδική μέρα για ‘σένα με τη δική τους πινελιά.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ξεκινώντας από το δημοτικό. Αν θυμάσαι την πρώτη σου μέρα στο σχολείο αποκλείεται να μη θυμάσαι τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σαν σήριαλ. Όλα τα παιδάκια να μπαίνουν σε τάξεις και με το που ακούει η μαμά σου το όνομά σου, τη βλέπεις να σκεπάζει με το χέρι της το στόμα της να μη τη δεις που συγκινήθηκε, κι αυτόματα αρχίζει να σε φιλάει στο κεφάλι λες και θα σε έστελνε κατασκήνωση στον Βόρειο Πόλο.

Γίνεται μετά να μην αγχωθείς για το τι μπορεί να ακολουθήσει όταν τη βλέπεις έτσι αναστατωμένη; Τη στιγμή που πρέπει να σε βάλει στην τάξη και να φύγει περνάτε έναν έντονο «αποχαιρετισμό». Βλέπεις έξω από το παράθυρο τη μορφή της να κοιτάει με αγωνία αν κάθισες σε μπροστινό θρανίο για να βλέπεις, και το χέρι της να κυματίζει, χαιρετώντας το βλαστάρι της. Ή μπορείς να ξεχάσεις τον μπαμπά σου που στον πρώτο σου αγώνα ποδοσφαίρου ανέβασε πανό στις κερκίδες και ήταν έτοιμος να βουτήξει στο γήπεδο να πανηγυρίσει μετά το πρώτο σου γκολ; Λες και πήρε η εθνική το παγκόσμιο κύπελλο ήταν. Είναι δυνατόν να ξεχάσεις αυτές τις παιδικές εμπειρίες;

Μεγαλώνοντας, βέβαια, θυμάσαι τη μέρα που πέρασες στη σχολή. Θυμάσαι τις φωνές, τις αγκαλιές ενθουσιασμού αλλά και τα κλάματα αποχαιρετισμού. Θυμάσαι τους γονείς σου να διαπραγματεύονται ανελέητα για το ενοίκιο, να λένε παντού ότι το παιδί τους πέρασε στη σχολή και ότι είναι πολύ περήφανοι για αυτό. Σαν να βλέπεις ακόμα και τώρα τη μάνα σου μπροστά σου με τα τάπερ να κατεβαίνει σε κάθε εξεταστική και τον μπαμπά να φορτώνει το αμάξι λες και κάνετε μετακόμιση. Φυσικά, δε φανταζόσουν ότι αυτή η αντίδραση των γονιών σου, που σου φαινόταν υπερβολική, δεν ήταν τίποτα μπροστά στις αντιδράσεις τους τη μέρα της ορκωμοσίας. Νόμιζες πως τα είχες δει όλα; Αμ δε! Το καλύτερο το ζεις τη μέρα του πτυχίου σου.

Ναι, αυτή τη μαγική μέρα για όλη την οικογένεια. Αυτή τη μέρα που περιμένεις από την πρώτη κιόλας εξεταστική, αυτή που με αδημονία εύχεσαι να έρθει το συντομότερο, αλλά και με τόση νοσταλγία εύχεσαι να είχε καθυστερήσει τώρα που τελείωσες. Ντύνεσαι με τα καλά σου ρούχα που αγόρασες με τόση λαχτάρα, η μαμά μετά το κομμωτήριο σε κοιτάει και χαμογελάει, ο μπαμπάς κουμπώνει το πουκάμισο και κλέβει κρυφές ματιές. Μπαίνετε στο ταξί, πάτε στην πρυτανεία. Ποζάρετε παντού στους φωτογράφους που λυσσάνε για μια φωτογραφία και σε κάνουν να νιώθεις διάσημος. Εσύ στη μέση, ανάμεσά τους. Ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που στέκονται καμαρωτοί σαν παγώνια για το επίτευγμα του σπλάχνου τους.

Μπαίνετε μέσα στην αίθουσα, και κάπου εκεί τους αφήνεις για να πας να ετοιμαστείς. Όταν μπαίνεις πια στην αίθουσα φορώντας τον πολυπόθητο τήβεννο, αναγνωρίζεις τους γονείς σου που κάθισαν όσο πιο μπροστά μπορούσαν. Αν γινόταν θα κάθονταν και δίπλα στον πρύτανη. Βλέπεις να κρατούν τα κινητά τους στο χέρι και να τραβάνε βίντεο. Παρατηρείς, επίσης, την ανθοδέσμη που κρατάει ο μπαμπάς και μάλλον την πήρε κρυφά όσο εσύ ετοιμαζόσουν. Πας στη θέση σου, αρχίζουν οι ομιλίες. Τα ονόματα προχωράνε αργά. Ακούς ξαφνικά το δικό σου. Στη διαδρομή για το πολυπόθητο χαρτί, σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα περνάνε από μπροστά σου οι κόποι τεσσάρων ή έξι χρόνων σαν ταινία μικρού μήκους. 

Νιώθεις το χαμόγελό σου που είναι έτοιμο να σκίσει τα μάγουλά σου, και την καρδιά σου που χτυπάει τόσο δυνατά. Μοναδικό συναίσθημα. Ακούς χειροκρότημα. Γυρνάς με την άκρη του ματιού σου και βλέπεις τη μαμά σου όρθια να χειροκροτεί συγκινημένη. Τον μπαμπά να φωνάζει «άξιος» και να σε βγάζει απανωτές φωτογραφίες και κάπου από πίσω ένα πανό να σχηματίζει το όνομά σου. Τόση αγάπη, τόση περηφάνια. Πόσο δυνατή στιγμή.

Βέβαια, υπάρχουν και οι γονείς που δεν αρκούνται μόνο σ’ αυτά. Αρχίζουν τα σφυρίγματα στο άκουσμα του ονόματός σου, τρέχουν κάτω από την εξέδρα να σε αγκαλιάσουν και δημοσιεύουν παντού το κατόρθωμά σου. Κάποιοι δε, κουβαλούν και όλο το σόι μαζί. Η χαρά είναι για να μοιράζεται! Όσο ρεζίλι και αν νιώσεις παροδικά πως γίνεσαι, κατά βάθος το απολαμβάνεις. Χαίρονται με τη χαρά σου, περισσότερο ίσως και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι ας γύρισε όλο το ακροατήριο προς το μέρος τους μετά τον πανηγυρισμό.

Είναι αυτές οι στιγμές που οι γονείς μας ήταν παρόντες και έκαναν οτιδήποτε άλλο από το να κρατηθούν αθόρυβοι. Το silent mode άλλωστε ποτέ δεν τους χαρακτήριζε. Πόσο μάλλον στους εορτασμούς και τις οικογενειακές επετείους. Γάμοι, βαφτίσια, γέννα, πτυχίο, νέο σπίτι, ό,τι και να είναι αυτό. Σε όποια καινούρια αρχή ή επιτυχημένο τέλος τους θυμάσαι κάπου σε μια άκρη πρωταγωνιστές ή μη. Γιατί φροντίζουν πάντα να δείξουν ότι χαίρονται με τη χαρά σου και ότι πάντα θα είναι στο πλάι σου.

Κάποιες στιγμές είναι λίγο υπερβολικοί. Νομίζουν πως είσαι το κέντρο του κόσμου, και πως όλοι οφείλουν να το ξέρουν αυτό. Αλλά άμα αυτή η αντίδρασή τους σε κάθε ευχάριστο γεγονός της ζωής σου δεν είναι απόδειξη ανιδιοτελούς αγάπης, τότε τι είναι; Είναι η πραγματική εικόνα της περηφάνιας που εσύ ο ίδιος τους χάρισες και η χαρά τους πως οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι.

Για ‘σένα που έγινες άξιος του δικού τους θαυμασμού.

Αφιερωμένο στη δική μου μάνα, που έλαμψε από χαρά στην ορκωμοσία μου.