Αν ο έρωτας αποτελεί, μια φορά, έμπνευση πάσας είδους τέχνης και συζητήσεων ο χωρισμός αποτελεί δέκα. Γιατί ο χωρισμός, θα σου πει ένας σκληρός ορθολογιστής, είναι η φυσική εξέλιξη του έρωτα. Σε αυτή την άποψη, θα συμφωνήσει κι ένας αθεράπευτα ρομαντικός, μόνο και μόνο για να συμπληρώσει ότι ναι, ο χωρισμός είναι φυσικό επακόλουθο του έρωτα, αλλά εκείνου χωρίς ουσία, που απλά υπάρχει στη ζωή σου για να σε προετοιμάσει για τον απόλυτο, τον έναν, τον άνευ χωρισμού.
Ο χωρισμός, εν πάση περιπτώσει, έχει τη δική του αίγλη. Στην Ελλάδα τη λέμε και καψούρα. Στο βωμό της, θα δεις ροκάδες να θεοποιούν λαϊκούς τραγουδοποιούς, μπουκάλια δηλητηριωδών χημικών ουσιών να ρέουν άφθονα στο αίμα άμαθων οργανισμών, άντρες να κλαίνε και γυναίκες να ορκίζονται πως δε θα ερωτευτούν ποτέ ξανά. Κι όλοι αυτοί, να γίνονται μια μεγάλη παρέα, συγκαταβατικών νευμάτων κι αλληλοσυμπαράστασης, να βιώνουν στο έπακρο τον αβάσταχτο πόνο της ζωής χωρίς το πολυπόθητο έτερον ήμισυ.
Κι αν είσαι από αυτούς, που θα κοιτάξουν κατακριτέα το χωρισμένο, που εξωτερικεύει στη δίπλα παρέα το συναίσθημα του με ολίγον τι υπερβάλλον ζήλο, σε παρακινούμε να θυμηθείς για λίγο τα δικά σου. Όλοι μεθύσαμε για έναν έρωτα, όλοι στείλαμε δακρύβρεχτα μηνύματα –αχ καταραμένη τεχνολογία, εδώ δεν είμαι μαζί σου- κι όλοι, μα όλοι, καταναλώσαμε πολύτιμες εργατοώρες ξαπλωμένοι σε ένα καναπέ να κοιτάζουμε το ταβάνι με απελπισμένα μάτια, μήπως και καταφέρει να μας βρει τον τρόπο, να γυρίσουμε πίσω το χαμένο μας έρωτα. Αν, πάλι, ανήκεις στην συντριπτική μειοψηφία που τίποτα από τα παραπάνω δε σου φαίνεται γνώριμο, καλομελέτα κι έρχεται, μεγάλη μπουκιά φάε μα μεγάλη κουβέντα μη λες, γιατί η ώρα σου θα ‘ρθει κι η πρώτη φορά είναι πάντα η δυσκολότερη.
Γιατί, την πρώτη φορά, φίλτατε, δε γνωρίζεις ότι θα έρθει η πολυπόθητη εκείνη ημέρα, που θα βγεις από τη λούπα σου και θα συνειδητοποιήσεις ότι ο ήλιος λάμπει, η γη γυρίζει και τα πουλάκια κελαηδούν με ή χωρίς το ζευγάρι σου. Θα ξαναδιαβάσεις τα δακρύβρεχτα προαναφερθέντα μηνύματα, με άλλο μάτι. Και θα ντραπείς λιγάκι. Αυτή τη φορά όχι επειδή έριξες τα μούτρα σου, αλλά για τον υπέρμετρα μελό εαυτό που κρύβεις μέσα σου, που πλέον σου φαίνεται τραγικά γελοίος.
Αλλά θα γελάσεις. Μαζί θα γελάσουν και οι κολλητοί σου, που επιτέλους πήραν πίσω τον άνθρωπο που έκαναν κάποτε παρέα κι αποχωρίστηκαν το γκρινιάρικο ερωτευμένο-παρατημένο ζόμπι που σ’ είχε αντικαταστήσει για εύλογο χρονικό διάστημα. Θα πάρεις βαθιά ανάσα και θ’ ανεχτείς όλη τους την καζούρα. Αυτοί, άλλωστε, ανέχτηκαν τόση γκρίνια, τόσες ψυχολογικές αναλύσεις κι άλλα τόσα δάκρυα στον ώμο τους. Θα τ’ ανεχτείς όλα, λοιπόν και θα γίνεις για αρκετό διάστημα ο περίγελος της παρέας και του ίδιου σου του εαυτού, που γελάει πλέον με τα κλάματα και τους οδυρμούς του παρελθόντος.
Έτσι είναι οι χωρισμένοι, τι να κάνουμε; Θα κλάψουν με καψουροτράγουδα, με ταινίες, με μπλούζες που μυρίζουν ακόμα το άρωμα που πασχίζουν να ξεχάσουν, θα βάψουν τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε, θα δουν το Ημερολόγιο και θα εθιστούν στις αστρολογικές προβλέψεις. Αν το καλοσκεφτείς, ο χωρισμός στηρίζει ολόκληρες Βιομηχανίες. Αλλά ξεπερνιέται. Κι όταν έρθει ετούτη η ώρα, εκτός από εμπειρίες σου αφήνει κι ιστορίες, λίγο τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά, που τώρα πια σε κάνουν λίγο να γελάς και λίγο να απηυδήσεις με τον μελό εαυτό σου. Όλα αυτά, μέχρι να σου ξανασυμβεί. Και φτου και πάλι απ’ την αρχή.
Eπιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Νικοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Νικοπούλου
