Μόνος. Και πάλι μόνος. Εδώ και καιρό για την ακρίβεια οι παραστάσεις σε θέλουν μόνο, να διώχνεις επίμονα κάθε ευκαιρία που βρίσκεται στο δρόμο σου. Σου πήγαινε, ομολογουμένως, πολύ στις αρχές κι όλα γύρω συμφωνούσαν πως ήταν ό,τι χρειαζόσουν για να σε βρεις ξανά, καλύτερα από πριν, για να πατήσεις γερά εκεί που λίγο καιρό πριν βρισκόσουν χιλιόμετρα μακριά.
Κι αλήθεια τα κατάφερες. Ξανασυστήθηκες με σένα, με το τι είσαι και με το τι δεν είσαι και συνειδητοποίησες, επιτέλους, πως η απαρχή για τις σωστές επιλογές είναι η ξεκάθαρη οριοθέτηση κριτηρίων. Κι από τέτοια έχεις πολλά ξεκάθαρα κι αυστηρά, όπως συνηθίζεις να λες κάθε φορά που κάτι καινούριο τολμά να σε πλησιάζει.
Μα με τον καιρό, όσα έρχονται γίνονται ακόμη πιο δελεαστικά. Είναι που η μοναξιά δεν παλεύεται, είναι που στοιχημάτισες μέσα σου πως μπορείς να νιώσεις ξανά, είναι καταστάσεις που σε βρίσκουν ξαφνικά αιχμάλωτο να τις επιζητάς και ν’ αφήνεις πίσω σου όλα αυτά, που καυχιόσουν πως κατάφερες.
Τι να το κάνεις που τα βρήκες με τις σκοτεινές εκφάνσεις σου, όταν πια περιορίζεις το φως σου προσφέροντάς το στα λίγα; Δεν είσαι εξηγημένος, ούτε με σένα όταν το μόνο που σε ικανοποιεί είναι να μπεις σε σχέση ανεξάρτητα με οτιδήποτε άλλο.
Καταρχήν, επιδεικνύεις ανωριμότητα σε μια περίοδο που έπρεπε να σέβεσαι τα κριτήρια των επιλογών σου πιο πολύ από κάθε άλλη φορα. Και κατά δεύτερον, όλα εκείνα τα επιφανειακά, που σου πλασάρανε και σε εκνευρίζανε, όλα εκείνα που έκρυβαν μισή αλήθεια, όλη εκείνη η ανειλικρίνεια που σε έφθειρε, όλα αυτά γυρνάνε τώρα σε σένα κι εσύ μετατρέπεσαι σ’ αυτό που μισούσες.
Δεν είσαι για τα λίγα και τα μέτρια, θα συμφωνήσεις. Μα όσο φέρεσαι ως τέτοιος, όλα σ’ αυτό θα καταλήγουν. Γιατί όσο το κυνηγάς με τόση απολυταρχία και τόσο μηδενισμό όσον αφορά τι πραγματικά θες, δεν πρόκειται να στεριώσει η σχέση, γιατί οι βάσεις της μπάζουν ολοσχερώς.
Ένας άνθρωπος να προσπαθεί να δώσει, να παλεύει αγνά, με προθέσεις που άλλοι θα ζήλευαν κι εσύ να μην είσαι καν σε θέση να τ’ αντιληφθείς. Γιατί η φούσκα κι η τόση τεράστια επιμονή να μπεις σε σχέση, ήταν σπασμένες και τρύπιες, καιρό πριν το συνειδητοποιήσεις. Και μετά λες με θράσος πως ο ενθουσιασμός έφυγε, μα ενθουσιασμός αληθινός, όπως του αρμόζει, δεν υπήρξε ποτέ. Και σ’ όλο αυτό φταις μόνο εσύ.
Αναπηρία συναισθημάτων θα επικαλεστείς με την πρώτη ευκαιρία και θα δικαιολογήσεις όλα, όσα πέρασες. Μα πώς να καταφέρεις να νιώσεις, μάτια μου, όταν ο πήχης χαμηλώνει κι όταν δέχεσαι στη ζωή σου κάτι που, ούτως ή άλλως, δεν πληροί όσα επιζητείς και ψάχνεις να σ’ ολοκληρώσουν;
Μειώνεις εσένα, όσα έχεις κρυμμένα μέσα σου κι αποδεικνύεσαι ανεπαρκής σε μια ακόμη σελίδα της ζωής σου. Δεν είναι που θες να είσαι τέτοιος, είναι που κάτι τέτοιοι πειραματισμοί θα παραμείνουν για πάντα επικίνδυνοι, όσον αφορά την εικόνα μας, το τι είμαστε και το πώς φερόμαστε στον όποιο μπαίνει στο δρόμο μας.
Και για όλους εσάς που μπαίνετε σε σοβαρές σχέσεις, αρραβώνες, παντρειές, μόνο και μόνο, επειδή φοβάστε να ‘στε μόνοι, αναλογιστείτε πως μια αξιοπρεπής μοναξιά αξίζει όλα τα πάθη μας, όλες τις προσπάθειες ταύτισης με τον εαυτό μας. Γιατί ο συμβιβασμός σε μια ζωή, που δε θα σου ανήκει ποτέ, προσβάλλει την υπόστασή σου και μόνο. Κι εσύ ζεις γι’ αυτή την υπόσταση, κάνεις όνειρα μαζί της, αλλά κάποιες φορές αδιαφορείς για το καλό της, ένα καλό που ξέρεις καλά.
Σεβάσου τι θες κι άστο να έρθει μόνο του. Κυνήγησέ το, όταν θα φωνάζει από μακριά πως σε χρειάζεται για να ολοκληρωθεί. Μέχρι τότε, σταμάτα να ταλαιπωρείς όσους δε φταίνε, σταμάτα να ταλαιπωρείς την ψυχή σου και να υποτιμάς τον εαυτό σου τον ίδιο!
Επιμέλεια κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
