Κι επιτέλους ξημέρωσε. Ξημέρωσε αυτή η άγια μέρα που ξύπνησες μαζί με τον άνθρωπο που ήθελες πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Στην αγκαλιά του. Να τον κοιτάς και να είναι ακριβώς έτσι όπως τον φανταζόσουν, τότε, όταν ακόμα πάλευες να τον κάνεις δικό σου. Όμορφος κι αγνός. Όλη η ηρεμία είναι μαζεμένη στο πρόσωπό του κι εσύ νιώθεις ευτυχία. Το όνειρό σου έχει επιτέλους πραγματοποιηθεί κι αντιλαμβάνεσαι πως τελικά υπάρχει το «happy ending».
Η χαρά σου δεν μπορεί να κρυφτεί με κανένα τρόπο. Και να θέλεις, δε σε αφήνει. Έχει την ανάγκη να εξωτερικευτεί, να βγει από μέσα σου και να κάνει μπαμ! Να δείξει παντού, το τι πραγματικά νιώθεις. Και γιατί να μην αισθάνεσαι έτσι, άλλωστε; Κάποτε έτρεχες σαν τρελός μέσα στην πόλη κυνηγώντας με κάθε δυνατό τρόπο να κάνεις αυτόν τον άνθρωπο δικό σου. Να τον κοιτάς και να λιώνει, όπως έκανες εσύ. Να του χαμογελάς και να γεμίζει με δύναμη, όπως νιώθεις κι εσύ κάθε φορά που αυτός ο άνθρωπος χάραζε στα χείλη του ένα χαμογελάκι μόνο για σένα. Γενικότερα, να είσαι γι’ αυτόν ένα στήριγμα.
Και τώρα το έχεις καταφέρει. Και μάλιστα, με το παραπάνω. Βόλτες, καφέδες, φιλιά κι αγκαλιές αντικαθιστούν τις παλαιότερες ανησυχίες σου ως προς τον άνθρωπό σου. Πλέον είσαι σίγουρος. Στο δείχνει με κάθε δυνατό τρόπο. Ο έρωτας ρέει με αφθονία και εσύ ζεις το παραμύθι. Ή μήπως όχι;
Καμία φορά η ζωή μάς παίζει περίεργα παιχνίδια. Καμία φορά αποκρυπτογραφούμε με λάθος τρόπο τα μηνύματα που μας στέλνει. Ίσως ο εγωισμός, μας κάνει να μη βλέπουμε καθαρά. Ίσως η μεγάλη αυτοπεποίθηση κι αυτά που θεωρούμε εμείς ότι μας αξίζουν, μας κάνουν να πέφτουμε στην παγίδα που εμείς οι ίδιοι στήσαμε.
Προσπαθούμε μανιωδώς να καταφέρουμε κάτι που στην αρχή μοιάζει ακατόρθωτο, με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε τις μικρές λεπτομέρειες, οι οποίες είναι και καταλυτικές. Ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος που κάθε φορά που έκλεινες τα μάτια σου, φανταζόσουν μια ολόκληρη ζωή μαζί του, έχει κάποια χαρακτηριστικά τα οποία σε προβληματίζουν, σε ρίχνουν και στη χειρότερη ακόμα περίπτωση, σε υποβαθμίζουν.
Φανταζόσουν έναν άνθρωπο να σ’ ανεβάζει και να σε απογειώνει με κάθε του κίνηση και κάθε του βλέμμα, όπως τότε που κάθε φορά που σε πλησίαζε, έτρεμε το φυλλοκάρδι σου κι η καρδιά σου ακουγόταν μέχρι το απέναντι τετράγωνο. Αντ’ αυτού γνωρίζεις έναν άνθρωπο που σε κάνει να νιώθεις ότι δε σου δίνει όσα περίμενες πως θα σου δώσει.
Ίσως να φταίει το γεγονός ότι η απόρριψη που ένιωθες όταν δεν ήταν δικός σου, γεννούσε μέσα σου ένα τεράστιο κύμα πείσματος κι επιμονής. Δημιουργούσε ένα καλά στημένο παιχνίδι το οποίο ήθελες να τερματίσεις. Κι όταν τελικά έφτασες στο τέλος, το βραβείο δεν ήταν ισάξιο της διαδρομής.
Φτάνεις λοιπόν σε ένα σημείο που δεν ξέρεις τι νιώθεις και πώς να διαχειριστείς την κατάσταση. Ο εγωισμός για ακόμα μία φορά δε σ’ αφήνει να δεις ξεκάθαρα κι ενώ βλέπεις ότι δεν είναι τελικά αυτός που έψαχνες, φοβάσαι να το πεις δυνατά, μόνο και μόνο για να μην απογοητεύσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η απόσταση που υπάρχει τελικά ανάμεσά σας είναι πολύ μεγάλη για να την κρύψεις πίσω απ’ το δάχτυλό σου και να την προσπεράσεις. Ένα πέπλο αδράνειας αρχίζει και σκεπάζει το μυαλό σου χωρίς να ξέρεις τι να κάνεις. Κι όλη αυτή η αδράνεια, όλη αυτή η ησυχία σε κάνει να αναρωτιέσαι. Η απόσταση και το τίποτα σε τι ωφελεί; Το να μη μιλάς για τα συναισθήματά σου και να φοβάσαι να πεις δυνατά ότι έκανες λάθος επιλογή κι απλά να περιμένεις για κάποιο αποτέλεσμα, δε βοηθάει στο να φτιάξουν τα πράγματα.
Ή ίσως σε κάνει να ελπίζεις; Να ελπίζεις ότι κάποια μαγική δύναμη θα κάνει τα πράγματα να ταυτιστούν με τη ζωή που ονειρευόσουν; Το θέμα είναι τι αξίζει πιο πολύ. Αξίζει να περιμένεις μένοντας με την ελπίδα του να γίνει κάτι ή να οδηγήσεις τα πράγματα εκεί που θέλεις;
Ίσως απ’ την άλλη, μέσα από αυτήν την ησυχία, την απόλυτη κι απελπιστικά ελκυστική ησυχία, που σε κάνει απλά να θέλεις να γίνεις κομμάτι της και να βυθιστείς σ’ αυτήν, να περιμένεις κάτι. Κάτι μικρό να σου αλλάξει τη ζωή.
Θέμα χρόνου είναι να ξαναφτάσεις τα πράγματα εκεί που θέλεις. Όλα κρύβονται κάπου ανάμεσα στις επιθυμίες και στο πείσμα σου. Σκέψου καλά λοιπόν τι θέλεις. Ένα απωθημένο που τελικά δεν είναι για σένα ή ένα τέλος οριστικό κι αυτομάτως μία καινούρια ευκαιρία;
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Σεπέρα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Σεπέρα
