Να το προσέχεις το κολλητάρι μου!

Το φιλαράκι μας είναι και πάλι ερωτοχτυπημένο, μετά από τόσους μήνες που του πήρε να ξεπεράσει τον προηγούμενό του έρωτα. Εκείνον τον άνθρωπο που ίσως και να το διέλυσε ψυχικά και σχεδόν σωματικά, εκείνον που το έκανε να γεμίζει τα βράδια τα ποτήρια με αλκοόλ, μπας κι αδειάσουν οι σκέψεις και τα «γιατί;», να κλειδώνεται και να χάνει λίγη απ’ την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους, σβήνοντας τα τελειωμένα τσιγάρα στο τασάκι, μήπως σβήσει έτσι και τις αναμνήσεις.

Και να που μετά από τόσο καιρό αποχής από έρωτες και φλερτ, μας ανακοινώνει ότι γνώρισε κάποιον και μάλιστα βλέπει και πολύ θετικά τα πράγματα. Και σιγά-σιγά έρχεται η ώρα να γνωρίσουμε κι εμείς αυτό το πρόσωπο. Είμαστε ενθουσιασμένοι κι ανυπομονούμε, μα με το που σκάει μύτη μπροστά μας το καινούργιο αίσθημα περνούν απ’ το μυαλό μας ένα σωρό σκέψεις και λόγια που θα θέλαμε να του πούμε.

Αν μας δινόταν αυτή η ευκαιρία να το κάνουμε, αλήθεια, τι ακριβώς θα λέγαμε; Θα μπορούσαμε μέσα από δυο γραμμές να αποτυπώσουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε να πούμε. «Μην τολμήσεις και πληγώσεις το φιλαράκι μου, θα σε πνίξω». Δέκα λέξεις όλες κι όλες, και το νόημα είναι ξεκάθαρο. Έλα, όμως, που εμείς θέλουμε να πούμε κι άλλα, πολλά.

«Πρέπει να ξέρεις ότι ο άνθρωπος που έχεις εκεί δίπλα σου, τώρα, είναι ένα παιδί ατόφιο χρυσάφι. Ένα παιδί που παρόλο που δε θα πλήγωνε ποτέ κανέναν –τουλάχιστον ηθελημένα– πληγώθηκε πολύ. Απογοητεύτηκε  από ανθρώπους που μιλούσαν για έρωτες και συναισθήματα βαθιά, δίνοντας υποσχέσεις αιώνιας αγάπης και τάζοντας ουρανούς με άστρα. Λόγια του αέρα, δηλαδή, που όμως τα πίστεψε.

»Και ξέρεις γιατί τα πίστευε όλα εκείνα που άκουγε το κολλητάρι μου; Όχι γιατί είναι ευκολόπιστο ή απελπισμένο για ρομάντζα, όχι. Τα πέρναγε για αλήθειες, επειδή τα ίδια έλεγε κι εκείνο, με τη διαφορά ότι τα ένιωθε και τα εννοούσε. Γιατί, πολύ απλά, είναι από εκείνους τους ανθρώπους που ό,τι λένε το εννοούν. Γιατί δεν έχει μάθει να παίζει με τα αισθήματα και τις ζωές των άλλων. Γι’ αυτό, τον νου σου.

»Μπορεί να σου φαίνεται παράξενο, αλλά αυτός ο άνθρωπος που κάθεται τώρα δίπλα σου και σου χαμογελά, που μοιάζει η χαρά της ζωής κι η ψυχή της παρέας, για ένα διάστημα έκλαιγε πολύ. Όχι γιατί χώρισε κι έχασε κάνα σπουδαίο έρωτα (εξάλλου, αν ήταν σπουδαίος θα ‘ταν ακόμα εδώ). Αλλά γιατί, προτού έρθει το φινάλε, πέρασε πολλά μέχρι να καταλάβει ότι έπρεπε να φύγει, ότι άξιζε κάτι πολύ καλύτερο.

»Άργησε, αλλά κατάλαβε πως όλα όσα έδωσε σε εκείνον τον άνθρωπο, όχι μόνο δεν εκτιμήθηκαν, αλλά πήγαν εντελώς χαμένα. Όλες οι υποχωρήσεις κι οι συμβιβασμοί, όλος ο χρόνος κι η ενέργεια που σπαταλούσε καθημερινά, ήταν για να ευχαριστηθεί και να ικανοποιηθεί μόνο ο ένας. Γιατί έδινε αγάπη πιστεύοντας πως το συναίσθημα επιστρέφεται, και συνέχιζε να δίνει, χωρίς όμως να παίρνει τίποτα απολύτως πίσω. Κι αυτό είναι που τον πόνεσε και περισσότερο από όλα.

»Κι ήταν κρίμα, γιατί πίστευε πραγματικά πως έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί έτσι θα ήταν ευτυχισμένοι μαζί, και πως έτσι πρέπει να ‘ναι οι αληθινοί έρωτες. Έλα, όμως, που ένα πρωί, όταν σηκώθηκε, ξύπνησε ταυτόχρονα κι απ’ τον λήθαργο που είχε πέσει. Σαν ένα κακό όνειρο που διήρκεσε χρόνια και βαρέθηκε να το βλέπει. Άνοιξε τα μάτια και καλημέρισε την καινούργια του ζωή.

»Έπειτα από όλο αυτό κι επιλέγοντας τη μοναξιά του για πολύ καιρό, αυτός ο άνθρωπος γνώρισε εσένα. Σε κοίταξε, σου χαμογέλασε και σου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσεις έστω κι ένα μέρος του εαυτού του. Ξέρεις πόσο μεγάλο και σημαντικό βήμα ήταν αυτό για εκείνον; Και, τελικά, αποφάσισε ότι του κάνεις! Ακριβώς εδώ θα μπορούσα να σου πω και τη φράση “Μην τολμήσεις και πληγώσεις το φιλαράκι μου, θα σε πνίξω”. Έλα, όμως, που εγώ δε θα στην πω!

»Θα σου πω, όμως, ότι χαίρομαι πάρα πολύ που βρέθηκες στον δρόμο του. Γιατί μετά από όλα όσα έχει περάσει, βλέπω το κολλητάρι μου επιτέλους να χαμογελά ή, μάλλον καλύτερα, να γελά με την ψυχή του. Είχα καιρό να δω αυτό το χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αφτιά. Και μου είχε λείψει! Μου είχε λείψει όχι μόνο το χαμόγελο αλλά κι εκείνη η λάμψη που είχαν τα μάτια του, και τώρα τα βλέπω να γυαλίζουν κάθε φορά που κοιτάει εσένα.

»Απ’ το βλέμμα αυτό και μόνο μπορώ να καταλάβω ότι είναι πλέον ένας ήρεμος και ευτυχισμένος άνθρωπος, γιατί η πραγματική ευτυχία, δεν κρύβεται ούτε προσποιείται, φαίνεται στα μάτια του άλλου. Και ξέρεις γιατί είναι πραγματικά ευτυχισμένος; Γιατί τον αφήνεις να ‘ναι ο αληθινός του εαυτός!

»Γι’ αυτό, τελικά, θα σου πω απλά να το προσέχεις το κολλητάρι μου, γιατί τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν κι είσαι πολύ τυχερός που τον έχεις δίπλα σου αλλά κι εκείνο που έχει εσένα.

»Και κάτι ακόμα. Μην τολμήσεις και πληγώσεις το φιλαράκι μου, θα σε πνίξω!»