Γλιστρά το κινητό, δεν ξέρεις αν έσπασε∙ τα δεύτερα του τρόμου

Οι καιροί περνάνε, οι εποχές αλλάζουν, μαζί κι οι συνήθειές μας, που ακολουθούν πιστά την εξάπλωση της τεχνολογίας σε κάθε τομέα της ζωής μας. Τα λάπτοπ και τα κινητά τηλέφωνα έχουν εισβάλει τόσο έντονα στην καθημερινότητά μας, που δεν μπορούμε να μας φανταστούμε χωρίς αυτά.

Οι σημειώσεις των φοιτητών βρίσκονται πια όλες στα λάπτοπ τους. Οι αναμνήσεις φυλακισμένες σε φακέλους κάπου στο desktop. Τα στατιστικά των εταιρειών, τα επόμενα σχέδια, τα νέα project κι οι ιδέες επίσης, σε ‘κείνους τους μικρούς φορητούς υπολογιστές. Κι ο παράδεισος της τεχνολογίας ανοίγει τα φτερά του δίνοντας ίσες δυνατότητες και στα κινητά μας τηλέφωνα. Ένα κινητό  πια είναι μια πιστή αντιγραφή ενός λάπτοπ. Οι λειτουργίες του πολλές, με τη μοναδική που μένει εκτός να ‘ναι η παραγωγή καφέ. Πολυμηχάνημα, που έχει γίνει απαραίτητο (ή έστω έτσι έχει περαστεί στις συνειδήσεις μας) στον καθένα, απ’ τον 15χρονο μέχρι και τον 65χρονο -παίζοντας, άντε, και λίγο πιο κάτω αλλά και πολύ πιο πάνω. Δεν κοιτάει ηλικίες η τεχνολογία.

Παιδιά, γονείς και παππούδες περνούν το μεγαλύτερο μέρος της μέρας τους πάνω από μια οθόνη κι πώς να το αποφύγουν αφού, πέρα από μέσο επικοινωνίας και διασκέδασης, είναι πλέον και κομμάτι των υποχρεώσεων και της δουλειάς τους. Έγγραφα, σημειώσεις, και γραφήματα μέσα στο δίσκο, μουσική, φωτογραφίες από κάθε σημαντική μέρα, κάθε όμορφη στιγμή, κάθε γιορτή αλλά και ταινίες, όλα αποθηκευμένα μέσα σε αυτές τις συσκευές. Αυτός είναι κι ο λόγος που τις προσέχεις σαν κόρη οφθαλμού. Γιατί, πέρα απ’ το ότι στοιχίζουν μια περιουσία, φυλούν κομμάτια απ’ τη ζωή σου, κι αυτά είναι ανεκτίμητα.

Κι αν χάσεις την ισορροπία σου, αφαιρεθείς, σκοντάψεις; Αν πέσουν κάτω αυτές οι μαγικές συσκευές; Θα μείνεις να κοιτάς με βλέμμα απλανές, σαν πρωταγωνιστής σε σαπουνόπερα, κι αυτά τα τρία δευτερόλεπτα που θα μεσολαβήσουν, αφού θα πέσει το κινητό (ή το λάπτοπ, αντίστοιχα) απ’ τα χέρια σου, με την καρδιά σου να σταματάει κυριολεκτικά μέχρι να σιγουρευτείς πως δεν έσπασε, νομίζεις πως είναι μισός αιώνας.

Άλλες φορές δε βρίσκεις καν το θάρρος να το σηκώσεις, αφού τρέμεις για το τι θα αντικρίσεις. Μένεις ακίνητος μπροστά του, περιμένοντας ένα θαύμα. Ο χρόνος παγώνει κι εσύ θες να ουρλιάξεις. Γιατί συμβαίνουν κακά πράγματα σε καλούς ανθρώπους; Ποιος σε καταράστηκε; Ματιασμένος θα ‘σαι. Και τα συναφή.

Μια βαθιά ανάσα και παίρνεις την απόφαση να το σηκώσεις. Πανικοβάλλεσαι. Υπάρχει γρατζουνιά; Υπάρχει ράγισμα; Η ζημιά είναι μεγάλη; Φτιάχνεται; Πόσο θα πάει το μαλλί; Ερωτήματα που σκάνε στο μυαλό σου το ένα μετά το άλλο. Απ’ τον πανικό σου ακόμα και μια μικρή γρατζουνίτσα μπορεί να τη δεις για ολική καταστροφή. Μπορεί, όμως, και να ‘σαι τόσο τυχερός που να μην έχει πάθει απολύτως τίποτα. Ουφ. Τι ανακούφιση, Θεέ μου!

Δεν είναι και λίγο αυτό που πήγες να πάθεις. Απ’ τη μία στιγμή στην άλλη να βρεθείς χωρίς κινητό. Πέραν των προσωπικών σου αρχείων, που δε θες να τα χάσεις για κανέναν λόγο (κι ίσως να μην είχες προνοήσει, αντιγράφοντάς τα) και τη συναισθηματική ήττα, είναι και πρακτικό το θέμα κι οικονομικό το σοκ, αφού η απώλειά του κι άρα η ανάγκη για επιδιόρθωση ή (χειρότερα) η αντικατάστασή του κοστίζει!

Προστατευτικά, θήκες τζάμια, τζαμάκια και παρατζαμάκια είναι η πανοπλία σου, αλλά κι αυτά δεν κάνουν θαύματα. Τις επόμενες ώρες μετά την τούμπα, που σου έκοψε για λίγο την ανάσα, το αγγίζεις πιο προσεκτικά από ποτέ, χρησιμοποιείς λεπτές κινήσεις και το αφήνεις με ευλάβεια στο τραπέζι, σαν πολύτιμο θησαυρό (μεταξύ μας, είναι). Μέχρι την επόμενη φορά, που θα ξεχαστείς, δε θα προσέξεις ή απλά θα σου ξεφύγει και θα φλερτάρεις με νέο εγκεφαλικό.

Αν γλιστρήσει και πέσει το κινητό μας κάτω, ή ακόμα χειρότερα φύγει απ’ το χέρια μας το λάπτοπ μας, εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε, χάνουμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Παθαίνουμε μια μίνι κρίση πανικού, σαν να ‘πεσε άνθρωπος (τόσο αποχαυνωμένοι πια) και πλησιάζουμε με κινήσεις που μοιάζουν χειρουργικές. Κι όλα θα πάνε καλά, αν η λατρεμένη μας συσκευή παραμένει σώα. Διαφορετικά, κατεβάζουμε πλερέζες, κι εμείς κι η πιστωτική μας…