Καλλιτεχνικός χώρος, ή αλλιώς το μέρος που είναι γεμάτο, κατά πλειοψηφία, από άτομα που αυτoπροσδιορίζονται ως καλλιτέχνες, ενώ στην ουσία περάσαν και ούτε καν ακούμπησαν τη λέξη ταλέντο.
Γιατί το lifestyle της δόλιας μας της πατρίδας, αποτελείται από wannabe τραγουδιστές που από φωνή κορμάρα, ηθοποιούς και παρουσιαστές που δολοφονούν αλύπητα την ελληνική γλώσσα.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, έχουν τόσο σχέση με το αντικείμενο, που χωρίς ντροπή λένε ότι επαγγέλλονται, όση εγώ με τη λειτουργία ενός πυρηνικού αντιδραστήρα. Ή μάλλον όχι, εγώ τουλάχιστον ξέρω περίπου τι κάνει ή τουλάχιστον τον γράφω με τη σωστή ορθογραφία.
Και ενώ πλέον βομβαρδιζόμαστε ανελέητα με όλους αυτούς, που είναι ο ζωντανός ορισμός του κλισεδιάρικου αγαπημένου «ό,τι δηλώσεις, είσαι», όλοι εμείς οι υπόλοιποι αφού τραβήξουμε για άλλη μια φόρα τα μαλλιά μας, προσπαθούμε να βρούμε τη ρίζα του προβλήματος.
Το πώς δηλαδή κατάφεραν να έχουν μια τέτοια θέση, αφού δεν έχουν τίποτε αξιόλογο να επιδείξουν.
Η ερώτηση αυτή καίει ιδιαιτέρα αν αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι που ομολογουμένως «το έχουν» είναι άνεργοι αυτή τη στιγμή, γιατί έχουν πιάσει τις θέσεις άλλοι, μπαίνοντας από παράθυρα και ας είναι και αλουμινίου.
Η απάντηση απλή, έχει βγει από τα χείλη όλων μας ανά περιόδους. Το σεξ.
Νέες και νέοι πάνω στην επιθυμία να βγουν από την ανωνυμία τους και να μπουν στον αστραφτερό χώρο του άρτου και του θεάματος, προθυμοποιούνται να θυσιάσουν για το όνομα της καημένης της τέχνης το μόνο που πράγμα που τους ζητούν, το κορμί τους.
Το αντάλλαγμα αυτών των υπηρεσιών δεν είναι χρηματικό, όπως στους υπόλοιπους τίμιους επαγγελματίες, αλλά υπό μορφής δίσκου, σίριαλ ή εκπομπής, την οποία συνήθως λούζεται ο φτωχός άμαχος πληθυσμός.
Πλάι στα ξερά, όμως, καίγονται και τα χλωρά, γιατί ακριβώς με τέτοιες βάσεις γεννιούνται στερεότυπα.
Έτσι, με το που ανακαλύψεις την κλίση σου προς τα καλλιτεχνικά και θελήσεις να τη μοιραστείς με το γύρω περιβάλλον σου, έχεις να αντιμετωπίσεις παγιωμένες απόψεις και επιχειρήματα.
Μιλάω για όλους αυτούς που σε προϊδεάζουν για τον αριθμό των ποικίλων κρεβατιών που πρέπει ακόλαστα να κυλιστείς για να πετύχεις, ενώ ταυτόχρονα σε ρωτούν με εύλογη απορία το μέχρι που είσαι πρόθυμη να φτάσεις.
Επειδή, όμως, η απολυτότητα δεν είναι ένα από τα αρνητικά χαρακτηριστικά που έχω γράψει στη μακρά λίστα μου, θα πω το γνωστό σε όλους, πως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν το κανόνα.
Θα σου μιλήσω για την περίπτωση της συνονόματης συμφοιτήτριας μου, που όταν της την έπεσε καθαρά και ξάστερα εκδότης για να την κάνει αγαπητικιά και να έχει θέση στην εφημερίδα του, εκείνη του έκλεισε την πόρτα κατά μούτρα και δε δέχθηκε να ξεπουλήσει την αυτοεκτίμησή της.
Όπως θα σου πω και για όλους αυτούς τους φτασμένους, που δίνουν ευκαιρίες σε ανερχόμενους, χωρίς να κάνουνε τέτοιου είδους πάρε δώσε.
Είναι αυτοί, που δε θα διακινδυνεύσουν την φήμη τους τοποθετώντας ανάξιους σε θέσεις που δεν μπορούν να στηρίξουν, μόνο και μόνο γιατί πέρασαν μαζί τους βράδια γεμάτα έρωτα και πάθος.
Γι’ αυτό το λόγο και για να μην χρειαστεί ποτέ να βρεθείς στην άβολη θέση να αρνηθείς ή να δεχτείς μια τέτοια πρόταση, φρόντισε να βρεις κάτι στο οποίο μπορείς να διαπρέψεις, έτσι ώστε όποιους και αν χρειαστεί να αντιμετωπίσεις, να έχεις πάντα στο νου σου ότι αυτοί που είναι στα αλήθεια ταλαντούχοι, βρίσκουν κάπως τον δρόμο τους και δε χάνονται.
Γιατί όπως πολύ σωστά μας είχε συμβουλέψει κάποτε ένας δάσκαλος μου, ο καλλιτεχνικός χώρος είναι ένα καζάνι, δεν επιπλέουν μόνο οι φελλοί, αλλά και αυτοί που ξέρουν να κολυμπάνε.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
