Σχέση που δε γουστάρει το κατοικίδιό μας την τελειώνουμε

Δεν είναι δεδομένο πως όλοι οι άνθρωποι αγαπούν ή έστω συμπαθούν τα ζώα και πόσο μάλλον τα κατοικίδια. Τι γίνεται όμως αν τύχει ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους, να είναι ο άνθρωπός σου; Τι γίνεται τότε; Αφήνεις εκείνον ή το κατοικίδιο ζωάκι που είχες πριν απ’ αυτόν;

Όταν κάνουμε την επιλογή και αποφασίζουμε να υιοθετήσουμε ένα ζωάκι, έχουμε και την ευθύνη του. Ξεκινώντας να το μεγαλώνουμε, το συνηθίζουμε, το αγαπάμε σαν να ήταν πραγματικό μας παιδί. Ζούμε με αυτό, χωρίς να μας βαραίνει η υποχρέωση που έχουμε να το πάμε βόλτα, να είναι υγιής, ούτε μας ενοχλούν οι τρίχες στα ρούχα μας, ούτε η μυρωδιά που αποκτά το σπίτι ή ο χώρος που το έχουμε, γιατί πολύ απλά το αγαπάμε. Στηρίζουμε την επιλογή μας να βάλουμε αυτό το πλάσμα στη ζωή μας και να το αγαπήσουμε.

Όμως, όταν έρχεται η στιγμή να γνωρίσουμε έναν καινούργιο άνθρωπο και του αναφέρουμε ότι έχουμε κατοικίδιο, απ’ την αρχή γίνεται φανερό αν κι εκείνος έχει την ίδια διάθεση με εμάς ή έστω αν θέλει να προσπαθήσει να την αποκτήσει. Είναι κατανοητό ότι δεν έχουμε όλη την ίδια ευαισθησία απέναντι στα ζωάκια.

Τι γίνεται όμως αν δε θέλει καν να προσπαθήσει και είναι κάθετος; Τι γίνεται αν αντιπαθεί γενικά τα ζώα ή συγκεκριμένα το δικό μας κατοικίδιο και δεν μπορεί την παρουσία του;

Ακόμη κι αν μας θέσει το δίλημμα: «Διάλεξε! Ή αυτό ή εγώ.» δεν υπάρχει περίπτωση να προδώσουμε το παιδί μας. Κανένας άνθρωπος, ο οποίος μπαίνει στη ζωή μας, δεν έχει το δικαίωμα να μας στερήσει οτιδήποτε αγαπάμε, πόσο μάλλον όταν αφορά μια ψυχούλα που η ζωή της εξαρτάται από μας.

Ένα ζωάκι μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να μιλήσει, να αγκαλιάσει, να συγκινηθεί, να σε καταλάβει, να σε υπερασπιστεί όπως θα έκανε ένας άνθρωπος, όμως σε νιώθει με τον τρόπο του περισσότερο απ’ τον καθένα. Είναι δίπλα σου σε ό,τι κι αν συμβεί, χωρίς να ζητάει παραπάνω απ’ το νεράκι και το φαγητό που θα του προσφέρεις. Το μόνο που θα σου ζητήσει είναι μια αγκαλιά, το πολύ και μια βόλτα.

Δε θα σε πληγώσει ποτέ και δε θα σου ραγίσει την καρδιά, όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αισθάνεται όταν δεν είσαι καλά και είναι δίπλα σου χωρίς να το νοιάζουν οι παραλείψεις που τυχόν έχεις κάνει στην ανατροφή του.

Ο άνθρωπος που θα σου ζητήσει να στερηθείς το κατοικίδιό σου, δε σε σέβεται. Δε δέχεται αυτό που είσαι και μία βασική ποιότητά σου, την αγάπη σου για τα ζώα. Είτε του αρέσει είτε όχι, εσύ και το ζωάκι σου πάτε πακέτο. Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αποχωριστείς το αγαπημένο σου πλάσμα για χάρη κάποιου άλλου, που δεν έχει τις ίδιες ευαισθησίες με σένα και σου είναι πολύ πιο εύκολο να δείξεις σ’ εκείνον την πόρτα της εξόδου. Δε χρειάζεται να σου δώσει περαιτέρω χρόνο για να κρίνεις αν θα μείνει στη ζωή σου ή όχι. Αρκεί που προσπάθησε να σε χωρίσει από το ζωάκι σου.

Ο άνθρωπός μας οφείλει να μας δέχεται γι’ αυτό που είμαστε, με όλο το πακέτο που μας συνοδεύει. Αν δεν μπορεί, τότε υπάρχουν πολλοί άλλοι, οι οποίοι είναι διαθέσιμοι, και καλύτερα θα ήταν να ψάξει κάπου αλλού το ταίρι του. Εκείνος ίσως, αν όχι σίγουρα, μπορεί να τα βγάλει πέρα μακριά μας. Όμως το ζωάκι μας, είναι δικό μας και εξαρτάται μόνο από εμάς.

Όσοι δεν μπορούν να έχουν κατοικίδιο ας μην έχουν, δεν τους υποχρέωσε κανείς. Εμείς όμως που έχουμε, θέλουμε και είμαστε ικανοί να έχουμε, ας μας αφήσουν να το κάνουμε με την ησυχία μας.