Γράφει η Φωτεινή Στάθη.
Κι είναι κι αυτό ρε γαμώτο, που κάθε φορά που βγαίνω από μια σχέση και λέω πως θα μείνω για κάποιο διάστημα μόνη μου, ξαφνικά εμφανίζεσαι πάλι εσύ. Λες και με παίρνεις μυρωδιά. Λες και παραφυλάς στη γωνία σαν τον κλέφτη. Εσύ!
Εσύ που σε νιώθω να ‘σαι η σκιά μου σε ο,τι κάνω ακόμα κι αν έχουμε να μιλήσουμε πάνω από ένα χρόνο. Εσύ που μου έμαθες τον έρωτα και πώς είναι να αγαπάς μέχρι η ψυχή σου να στάξει αίμα. Εσύ που με έκανες να μην εμπιστεύομαι ούτε τον εαυτό μου γιατί λες πως η επιπολαιότητα είναι συνώνυμο του εγώ μου.
Οι μεγάλοι έρωτες πνίγονται από την υπερβολική αδυναμία που τρέφει ο ένας για τον άλλο. Καίγονται στον παράδεισο και βγάζουν τα φτερά τους στη κόλαση. Είναι τόσο αυτοκαταστροφικό. Αλλά παράλληλα και τόσο αναγκαίο.
Εγώ τα άλλα μισά δεν τα θέλω. Αυτά που δένουν τόσο απόλυτα και κολλάνε τόσο δυνατά τα φοβάμαι. Επειδή όταν χωριστούν κάνουν βροντερό θόρυβο και πονάνε.
Να σε βλέπω όμως μετά από χρόνια και με ένα σου βλέμμα να διαβάζω στα μάτια σου όλα αυτά που δεν έχεις την ευκαιρία να μου πεις. Το «είμαι καλά», το «μου έχεις λείψει», το «θα ´μαι πάντα εδώ για εσένα και το ξέρεις». Αυτό θέλω μόνο.
Και ναι, το ξέρω. Και ξέρω καλά πως δεν είναι από αυτά τα «θα ´μαι πάντα εδώ για εσένα» που λένε οι άνθρωποι για να φανούν μεγαλόψυχοι. Είναι από αυτά τα λόγια που όταν βγαίνουν από το στόμα σου κάνουν τις λέξεις να πανηγυρίζουν από τη τόση αλήθεια.
Μα πώς το κάνεις αυτό, πες μου. Έχεις κάτι μαγικό. Όσο πόνο και να μου ´χεις δώσει, δεν σου κράτησα ποτέ κακία.
Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο άνθρωπός μου. Γιατί στο άκουσμα ενός τραγουδιού, θα σε ψάξω και θα με ψάξεις και όταν ιδωθούμε δεν θα υπάρχει κανείς άλλος τριγύρω εκείνη την στιγμή. Παρά μόνο εγώ κι εσύ.
Εμείς δε θα τελειώσουμε ποτέ. Μαζί χωριστά. Αυτή είναι η μοίρα μας μάτια μου. Να ζούμε μόνο τα μεσάνυχτα και τη μέρα να πεθαίνουμε. Σαν να ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν που από τη μια μιλάμε, κάνουμε αστεία ο ένας στον άλλον, θυμόμαστε τα παλιά και γελάμε, και από την άλλη όταν διασταυρωνόμαστε στο δρόμο διστάζουμε να πούμε ακόμα κι ένα γεια.
Γιατί έτσι σιωπηλά είμαστε καταδικασμένοι ν’ ανήκει ο ένας στον άλλον.
Επιμέλεια Κειμένου Φωτεινής Στάθη: Κατερίνα Κεχαγιά.
