Μας αρέσει να κρυφακούμε ιστορίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή ακόμα και να κρυφοκοιτάμε τι γράφει ο διπλανός στο κινητό. Έλα. Μην πεις πως δεν το έχεις κάνει. Και το ξέρεις, και το ξέρω. Όλοι το κάνουμε.
Η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα ποτέ γιατί. Γιατί το κάνουμε αυτό; Αλήθεια, δεν πρόσεξα καλά-καλά, αλλά ούτε και σκέφτηκα πότε ακριβώς το κάνουμε αυτό. Εντάξει, υπάρχουν και τα άτομα που το κάνουν συνεχώς, αλλά άλλο είναι αυτό. Δεν μιλάω γι’ αυτούς. Μιλώ γι’ αυτούς που το κάνουν μία κάθε τόσο.
Είναι οι φορές που είμαστε πληγωμένοι από κάποιον και χρειαζόμαστε κατά βάθος να δούμε πώς μιλάει ο διπλανός.
Είναι όταν απλώς δεν περνάει η ώρα και βλέπουμε δίπλα μας. Γι’ αυτό κρυφακούμε και τις ιστορίες; Είναι απλή περιέργεια;
Μπορεί να είναι όντως περιέργεια. Αν το σκεφτείς, και τηλεοπτικά προγράμματα που επιλέγουμε να δούμε ή και περιοδικά που επιλέγουμε να διαβάσουμε έχουν επίκεντρο το κουτσομπολιό. Ίσως κατά βάθος να θέλουμε υποσυνείδητα να γίνουμε καλύτεροι απ’ τους άλλους.
Στον τρόπο που μιλάμε, στον τρόπο που τρώμε, στον τρόπο που διαβάζουμε, στον τρόπο που περπατάμε, στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στους άλλους. Κι άλλα τόσα που περνάνε υποσυνείδητα απ’ το νου μας καθημερινά και τα προσπερνάμε.
Με όλα αυτά, ίσως θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι κι απλώς παρατηρούμε τον τρόπο συμπεριφοράς των άλλων. Πώς μιλάνε, πώς αντιδρούν για να έχουμε μια σιγουριά ή μια ώθηση για αλλαγή.
Ίσως αυτό να μας συμβαίνει κι όταν θέλουμε να κρυφακούσουμε ιστορίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Προσπαθούμε ν’ ακούσουμε τι έγινε μετά. Και πιο μετά. Και πού κατέληξε τελικά αυτή η κουβέντα. Τα βρήκανε; Χώρισαν; Αυτή μάλωσε με την κολλητή της; Αυτός έγινε σαράντα πρέπει να φύγει απ’ το σπίτι των γονιών του; Εκείνος κατέβηκε στη διαδήλωση;
Γενικά κι αόριστα πράγματα. Αυτά ακούς μέσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αλλά πάντα, όλο και κάτι σου μένει. Ίσως ακούσεις κάτι συνταρακτικό για σένα. Ίσως για παράδειγμα, ακούσεις μια ιστορία όπου έκλεψαν μια κοπέλα στην ίδια στάση του μετρό, την ίδια μέρα και ώρα που ήσουν κι εσύ εκεί.
Σοκάρεσαι! Και τώρα λες, εγώ αυτό γιατί το άκουσα; Καταλαβαίνεις ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και το ότι άκουσες αυτήν την κουβέντα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν ήταν τυχαίο. Δε λέω, ίσως και απλώς να θέλεις να χαζεύεις, όταν ακούς ιστορίες.
Να στέκεσαι για παράδειγμα μέσα στο λεωφορείο και συνειδητοποιώντας όλα όσα περνάς, να θέλεις απλώς ν’ ακούς πίσω σου κάτι σαν παραμύθι. Κάτι να σε παίρνει αλλού, να μη σκέφτεσαι τα δικά σου.
Κι απ’ την άλλη σκέφτεσαι: «Θα τον ξαναδώ;». Μια ιστορία είναι. Ας ακούσω. Γιατί να φορέσω τ’ ακουστικά μου και ν’ αφεθώ στον κόσμο μου πάλι; Αφού κι έτσι σε κόσμο δικό μου θα είμαι.
Απλώς ακούς. Στο κάτω-κάτω εμπειρίες είναι. Μαθαίνεις και πώς ζουν οι άλλοι. Μαθαίνεις να εκτιμάς περισσότερο όσα έχεις. Μαθαίνεις πώς ν’ αντέχεις στα δύσκολα, γιατί πάντα υπάρχουν και χειρότερα.
Μαθαίνεις πράγματα καινούρια για την πόλη σου, καινούρια στέκια, καινούριες παραστάσεις που θα γίνουν τον ερχόμενο μήνα. Ανοίγεται ένας κόσμος μπροστά σου που δεν είχες ανακαλύψει, ένας κόσμος με χιλιάδες ιστορίες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τις ακούσεις.
Απλώς, ν’ ακούς.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Χρυσοστόμου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Μαρία Χρυσοστόμου
