Τέχνη. Μεγάλη λέξη και μεγάλη οικογένεια. Οι τέχνες είναι πολλές. Θέατρο, μουσική, χορός, ζωγραφική, γλυπτική, κινηματογράφος, ποίηση. Κι όλα αυτά έχουν πολλά παρακλάδια. Και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τέχνη γύρω του, άσε που μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε. Ειδικά η τέχνη του γραψίματος, δε μένει μόνο στην ποίηση. Γράφεις άρθρα, στίχους, θεατρικά έργα, παραμύθια, ποιήματα και άλλα πολλά.
Και η τέχνη δε μαγεύει μόνο τον κόσμο των θεατών. Αυτοί που είναι πιο μαγεμένοι με την τέχνη είναι αυτοί που ασχολούνται με αυτήν. Ως επί το πλείστον είναι ένα χάρισμα, ένα ταλέντο. Και όσοι το έχουν, το έλαβαν απλόχερα, κι απλόχερα πρέπει να το δίνουν. Γιατί οι τέχνες είναι για όλους.
Υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν αυτό το χάρισμα αλλά δεν το χρησιμοποιούν και το αφήνουν να κοιμηθεί μέσα τους. Αλλά είναι και κάτι άνθρωποι που σπάζουν κανόνες και κανόνες για να παντρευτούν την τέχνη τους. Την κυνηγούν και κάνουν τα πάντα γι’ αυτή.
Πόσα ακούμε για γνωστούς μας, συγγενείς ή φίλους που τα παράτησαν όλα για την τέχνη τους; Άφησαν πίσω τους κολλέγια και Πανεπιστήμια. Άλλοι άλλαξαν πόλη και χώρα. Άλλοι βρήκαν την δύναμη και τα έβαλαν με όλους και με όλα, γονείς και φίλους. Δεν άφησαν τίποτα να τους κόψει το δρόμο για την τέχνη τους. Αυτή η κινητήρια δύναμη της τέχνης που τους έκανε να λένε «θα τα καταφέρω μόνος μου» και τελικά τα κατάφεραν!
Αρκετοί έγιναν γνωστοί, αρκετοί όμως και όχι. Και είναι και τόσο όμορφες ιστορίες πίσω από τον καθένα τους. Πώς τα κατάφεραν, πότε άρχισαν, πώς πήγαν κόντρα σε γονείς και φίλους, πώς ένιωσαν όταν άφηναν τη σχολή τους, κι άλλα τόσα.
Κι όσοι δεν κατάφεραν να γίνουν γνωστοί ίσως κρύβουν τις πιο ωραίες ιστορίες. Τις οποίες δε θα μάθουμε ποτέ, κι είναι κρίμα γιατί από αυτούς τους ανθρώπους παίρνεις ηθικά μαθήματα. Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που βολεύονται πίσω από ένα γραφείο και ξεχνιούνται με τα χρόνια. Κι ίσως να θέλουν πολύ να κυνηγήσουν κι αυτοί ένα όνειρο και δεν το κάνουν. Και τα χρόνια περνάνε.
Όμως, όσοι τα παράτησαν όλα για την τέχνη τους ξέρουν κάτι παραπάνω. Γιατί είναι μεγάλη δύναμη να καταφέρεις να πας κόντρα στον άνεμο. Πόσο μάλλον όταν εσένα σου αρέσει κάτι που δεν αρέσει και πολύ στους φίλους και στον κύκλο σου. Αυτό σημαίνει ότι ίσως δεν έχεις ούτε και γνωστούς επί του θέματος και να σε σπρώξουν προς τα εκεί που πρέπει.
Μ’ αρέσουν αυτοί που τα παράτησαν όλα και τους βλέπεις με μεγάλη μαγκιά μέσα στο δρόμο να κάνουν αυτό που αγαπούν. Είναι οι μουσικοί που παίζουν απλά για το κέφι τους στο κέντρο μιας πλατείας και ο κόσμος κάθεται και κοιτά μαγεμένος. Είναι αυτοί που ζωγραφίζουν διάφορα μεγαλεία πάνω σε κτίρια, σε δρόμους και σε πλατείες. Δεν μπορείς παρά να σταματήσεις και να κοιτάξεις την κοπέλα που είναι ζωγραφισμένη στον πλαϊνό τοίχο μιας πολυκατοικίας ύψους 40 μέτρων. Την κοιτάς, την ξανακοιτάς και προσπερνάς. Αλλά την υπογραφή στο κάτω μέρος δεν την πρόσεξες. Και ίσως δε μάθεις ποτέ το δημιουργό.
Είναι κι αυτοί που πάνε και κάνουν εθελοντικά δουλειές και δεν τους νοιάζει η αμοιβή που θα μπορούσαν να πάρουν μετά. Ένα είναι το σίγουρο όμως, ότι ρίσκαραν και πέτυχαν. Έστω, με τον δικό τους τρόπο. Και ο τρόπος που ζουν πλέον τους είναι αρκετός και δε μετάνιωσαν. Επειδή δε σπούδασαν απλά κάτι «που έπρεπε» για να συμβιβαστούν αργότερα με μια ζωή που δεν τους αρέσει.
Η τέχνη είναι μεγάλη δύναμη. Και μαζί της μπορείς να νικήσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χρυσοστόμου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Χρυσοστόμου
