Έχουν περάσει σχεδόν εννέα χρόνια.
Τρομακτικός μου ακούγεται ο αριθμός και μεγάλος, εάν σκεφτείς ότι εγώ νοιώθω ακόμη δεκαοκτώ. Όμως, δε βγαίνουν τα κουκιά. Εννέα χρόνια όμορφα, δύσκολα, αλλά δικά μου, απόλυτα δικά μου.
Ήμουν, που λες, μόλις δεκαοκτώ ετών όταν μάζεψα βαλίτσες, εφηβικά ημερολόγια και αναχώρησα από τις Βρυξέλλες, που ήταν το πατρικό μου, για να έρθω να εγκατασταθώ, στην Αθήνα.
Αφορμή οι σπουδές, αιτία οι τάσεις φυγής και τα όνειρα για επιστροφή στην Ελλάδα.
Έμεινα, για δύο έτη μαζί με την γιαγιά μου, καθώς οι γονείς μου συνέχισαν να μένουν στο εξωτερικό και εγώ έπρεπε κάπου να μείνω.
Δύσκολα χρόνια που τότε μου φάνταζαν μαρτυρικά. Μεγάλη πίεση και ζωή που καμία σχέση, δεν είχε με αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε φοιτητική.
Μέχρι που ένα βράδυ καυγαδίσαμε με τη γιαγιά και εκείνη μαζί με τον παππού, έβγαλαν τα ρούχα μου και εμένα έξω από το σπίτι.
Εκείνο το βράδυ, μάζεψα όλη μου την ψυχραιμία και τράβηξα δρόμο για το σπίτι μιας αγαπημένης θείας, που της ζήτησα να με φιλοξενήσει.
Όμως, όλα γίνονται για κάποιον λόγο και είμαι πολύ σίγουρη για αυτό.
Τόσο σίγουρη που πλέον βλέπω αισιόδοξα ακόμα και τα πιο άσχημα γεγονότα που έρχονται στη ζωή μου, γιατί ξέρω πως θα ακολουθήσει κάτι πιο όμορφο στη συνέχεια.
Επανέρχομαι στην ιστορία.
Την ίδια περίοδο, που συνέβη η έξωση από την γιαγιά, είχα μόλις βρει την πρώτη μου δουλειά. Μικρός μισθός και ήταν και δικαιολογημένος για μια φοιτήτρια που δεν ήξερε ακόμα που την κεφαλήν κλίνη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όπως αποδείχτηκε.
Με αυτό, τον πρώτο μισθό και χωρίς καμία βοήθεια, παρά μόνο στήριξη από ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο τότε, πήρα την απόφαση να νοικιάσω σπίτι. Ήμουν τότε μόλις είκοσι ετών.
Με φόβο, για το εάν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω οικονομικά και με τα πόδια μου να τρέμουν, υπέγραψα το συμβόλαιο με την σπιτονοικοκυρά μου.
Καμία σημασία δεν είχε που το σώμα καταβαλλόταν από άγχος, αλλά όλο το μέσα μου χοροπήδαγε από χαρά.
Ούτε οι γονείς μου, ούτε η θεία που με φιλοξενούσε, ούτε η γιαγιά που μου είχε κάνει την έξωση γνώριζαν για αυτή μου τη κίνηση. Ούτε είχαν καταλάβει ότι τα απογεύματα μετά την δουλεία πήγαινα στο σπίτι να το καθαρίσω και να το ετοιμάσω για τη μεγάλη είσοδο, τη δικιά μου.
Ένα απόγευμα από αυτά που ακολούθησαν, τηλεφώνησα στους γονείς μου και αμέσως μετά στη θεία και τους ενημέρωσα ότι από σήμερα θα ζούσα μόνη.
Τελεσίγραφα και αποφασιστικά, απλώς το ανακοίνωσα.
Όλα μου τα έπιπλα, ένας καναπές-κρεβάτι που είχα καταφέρει να αγοράσω. Ούτε ψυγείο, ούτε κουζίνα. Όμως ήμουν τόσο χαρούμενη και επιτέλους ελεύθερη.
Δε θα σας πω ότι ήταν όλα ρόδινα. Υπήρχαν δυσκολίες, διότι η μοναξιά όταν δεν έχεις κανένα άνθρωπο να σε στηρίξει είναι δύσκολη, όσο και εάν φαντάζει γοητευτική.
Πέρασα ημέρες άρρωστη με πυρετό, χωρίς να έχω κάποιον άνθρωπο να με βοηθήσει, πέρασα και Χριστούγεννα μόνη και Πρωτοχρονιές. Μέρες σαν όλες τις άλλες είναι και αυτές, δεν παραπονιέμαι.
Οι δυσκολίες όμως είναι για τους δυνατούς, για αυτούς που μπορούν να τα καταφέρουν.
Έμαθα να μαγειρεύω, να αλλάζω λάμπες, να συνδέω πλυντήρια, να καρφώνω καρφιά, να διαχειρίζομαι λογαριασμούς και κυρίως να διαχειρίζομαι τη ζωή μου.
Σήμερα, χαμογελάω και νιώθω περήφανη για εκείνη μου την απόφαση, γιατί ο άνθρωπος όταν επιθυμεί κάτι πολύ, το πετυχαίνει, άσχετα με το τι έχει πει, ο Γραμματόπουλος για τον Κοέλο στο άρθρο «Το σύμπαν δε συνωμοτεί», θα διαφωνήσω και σας πω ότι το σύμπαν συνωμοτεί.
Κάθε δυνατή συνωμοσία, αργεί να γίνει ίσως, αλλά αρκεί να τη θες και γίνεται.
Τελικά, εκείνη, η φοβισμένη απόφαση των είκοσι ετών μου αποδείχτηκε η πιο σημαντική όλων όσων έχω πάρει έως τώρα.
Σήμερα, είμαι στη καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Όχι, επειδή τα οικονομικά μου έχουν γίνει ιδανικά, ούτε επειδή παντρεύτηκα ή βολεύτηκα σε μία μακροχρόνια σχέση, αλλά ακριβώς για τους αντίθετους λόγους.
Σήμερα, είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής μου γιατί έχω πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά και έχω βγει δυνατή, γιατί δεν έχω σκοπό της ζωής μου να βρω ένα κακομοίρη και να βολευτώ μαζί του, επειδή ακριβώς δεν χρειάζομαι κάποιον να με υποβαστάζει.
Επειδή δε συμβιβάζομαι με τα μέτρια.
Επειδή κυνηγάω το όνειρο όσο δύσκολο και εάν είναι.
Επειδή έχω ερωτευτεί και ας μη το γνωρίζει ο ενδιαφερόμενος.
Είμαι στη καλύτερη φάση της ζωής μου, γιατί δεν είμαι μόνη, όπως κάποιοι πιστεύουν.
Έχω τους καλύτερους φίλους του κόσμου, τον αδερφό μου, τους εκπληκτικούς συνεργάτες μου στο γραφείο, το ζωηρό σκυλάκι μου και την χαρά να μοιράζομαι με όλους εσάς αυτή την ιστορία, με αφορμή την επέτειο του pillowfights.gr.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
