Φαντάστηκες πως ήσασταν μαζί

Έχω την τύχη να συγκαταλέγομαι στα άτομα εκείνα που έχουν νιώσει τον έρωτα. Έχουν νιώσει πώς είναι να ξυπνάς με τη σκέψη του και να χαμογελάς βλέποντας ήδη μήνυμά στο κινητό σου για καλημέρα. Έχω νιώσει να με αγαπούν και έχω καταλάβει πως το να ζεις όλα τα παραπάνω είναι τόσο δυνατά αλλά και τόσο απλά! Και είμαι ακόμα πιο τυχερή που βίωσα και το πένθος του χωρισμού από έναν τέτοιον έρωτα.

Τα δεδομένα αλλάζουν. Και αυτή η αθωότητα των συναισθημάτων τόσο στο να αφεθείς να τα νιώσεις όσο και να τα εκφράσεις, γίνεται πιο πολύπλοκη. Φίλτρα και ανούσιες φανφάρες στο λόγο σου, βιτρίνα και δηθενιά. Δε φταις μόνο εσύ. Είναι η «μάστιγα της εποχής» στη οποία συγκαταλέγονται άτομα που τα βιώματα τους γίνονται άμυνες και οι άμυνες καταλήγουν σε αποξένωση. Αναφέρομαι κυρίως στη δεκαετία 25-35 ετών, όπου έχουν νιώσει και έχουν καταφέρει να τους «κλειδώσουν».

Και αυτή φυσικά είναι η αρχή του κακού. Αλλά εσύ δεν το ξέρεις.

Η προσέγγιση ιδιαίτερη, προκειμένου να κερδίσουν λίγο από το χρόνο σου, τον οποίον θα εκμεταλλευτούν μέχρι το τέλος. Έχουν στο μανίκι τους την ηλικία τους που θεωρητικά «ξέρουν τι θέλουν» και στην περίπτωση που εντοπίσουν ενδιαφέρον από τη μεριά σου, η παρτίδα ξεκινά.

Το ζήτημα είναι να σε κάνουν να πιστέψεις ότι θέλουν κάτι πιο σοβαρό. Πως το να περάσουν την ώρα τους είναι κάτι γνώριμο αλλά χωρίς ουσία. Το να θέλουν να γνωρίσουν τον κύκλο σου, και’ συ τον δικό του και να γίνετε στο τέλος μια παρέα. Να σε καλεί στο σπίτι από τις πρώτες κιόλας ημέρες σε ώρες αθώες και όλα αυτά συνοδεύονται από μηνύματα και τηλέφωνα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.  Η εξέλιξη γρήγορη και αναρωτιέσαι αν έχεις υπερβεί των ορίων, όμως καταλήγεις πως είναι φυσιολογικό στην ηλικία μας να υπάρχει αυτή η ακολουθία.

Και τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς πως όλα αυτά ήταν στη φαντασία σου; Πως όλη αυτή η τάση για, υποτυπώδη, σχέση προκύπτει από την ανάγκη να ξεπεράσει τις φοβίες που έχουν προκαλέσει κάποιοι άλλοι; Πως το να εισπράξει ένα ενδιαφέρον είναι ο στόχος κι όχι το να προσφέρει; Σου δείχνει ξαφνικά τη θέση σου. Εκεί που μιλάτε αγκαλιά, μετά τις τόσες ώρες που περάσατε καλά όλοι μαζί σαν μια χαρούμενη παρέα και πέρασε άλλη μια μέρα, σου παρουσιάζει εσένα σαν μια «σωσίβια λέμβο». Απαραίτητη ναι μεν για όλη την προσπάθεια για επιβίωση, όμως χωρίς καμία ουσία.

Και δε ντρέπεται να το πει. Γιατί στα είχε πει από την αρχή. Άλλο αν εσύ με την μετέπειτα συμπεριφορά του κατάλαβες ότι είχες κερδίσει μια θέση. Δεν έχει συνειδητοποιήσει καν το πώς κινήθηκε και τι δικαιώματα έδωσε. Αν και μόνο ο όρος «δικαίωμα» θεωρείται υπερβολή. Υπερβολή ήταν όμως κι όταν εξομολογούνταν σε σένα τα πάθη και τα λάθη που φορτώθηκε στις προηγούμενες σχέσεις που βίωσε. Δεν ήταν ο ρόλος σου να επουλώσεις πληγές κι άλλωστε σε διαβεβαίωνε πως δεν είχε καμία ανάγκη.

Φαντάστηκες πως ήσασταν μαζί, δεν ήσασταν όμως.

Την έπαθα κι εγώ, αν σε παρηγορεί. Κι έπρεπε να κινηθώ άμεσα. Ωστόσο η παρτίδα κλείνει με τελευταίο μήνυμα δικό μου. «Μπράβο, δεν νικήθηκες πάλι. Σε αυτήν την παρτίδα τα κατάφερες και νίκησες εσύ! Σε αυτήν την περίπτωση εγώ ήμουν αυτή που φταίει γιατί χάθηκα στις στιγμές και ξέχασα να βάλω κάτω όλα τα δεδομένα προκειμένου να μιλήσει η λογική. Μου άρεσε ο χρόνος που σπαταλούσα δίπλα σου ακόμα και οι κώδικες επικοινωνίας που είχαμε κιόλας αποκτήσει. Με ξεπέρασε η ζωντάνια. Όμως πώς κοιμάσαι;  Σου αρέσει το σκοτάδι σου;»