Τα απωθημένα είναι οι στιγμές που δείλιασες, που σκέφτηκες ποιο είναι το σωστό, που κατάλαβες ότι αυτό που πας να κάνεις είναι το λάθος. Είναι οι αμαρτίες σου, είναι οι πιο γερές σου τύψεις. Είναι οι στιγμές που η λίμπιντο χτύπησε κόκκινο, οι στιγμές που έπρεπε να ζήσεις, που πρέπει να ζήσεις. Απωθημένο είναι μια τσιρίδα που ουρλιάζει από τα μύχια της ψυχής σου, που σε χτυπάει στα μηνίγγια.
Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν και κάπου εκεί τρυπώνει στην ιστορία μας το απωθημένο. Τα απωθημένα είναι άτιμα πράγματα, έχουν το χάρισμα να σε ταλαιπωρούν μήνες, χρόνια. Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, ένα πείσμα του, ένας ανθρώπινος, γαμημένος εγωισμός. Είναι ιστορίες που δεν ξεκίνησαν ποτέ, ιστορίες που τελείωσαν άδοξα χωρίς εσύ να προλάβεις να πάρεις αυτό που ήθελες. Ιστορίες που έμειναν στη μέση, που γεύτηκες για πρώτη φορά εκείνο που τόσο καιρό έψαχνες αλλά εκείνο δεν μπορούσε να σου κρατήσει το χέρι ώστε να πορευτείτε παρέα.
Ό,τι τελείωσε, πέρασε κι αν δεν πέρασε θα περάσει μα ό,τι έχει μείνει μισό θα υπάρχει σαν σαράκι μέσα σου και θα σε τρώει κι αυτό δε θα είναι άλλο απ’ το απωθημένο σου. Γιατί έχεις απωθημένα, αναρωτήθηκες ποτέ; Μήπως δε μίλησες όταν έπρεπε, μήπως δεν έτρεξες, δε ζήτησες συγγνώμη, έβλεπες δηλαδή τον έρωτα να φεύγει και προτίμησες να βολευτείς στην απραγία; Απωθημένο σημαίνει απόσταση κι εσύ βρίσκεσαι ένα μήνυμα, ένα λεωφορείο, μια πτήση μακριά του.
Σκέψου δυο σημεία χωρισμένα και φαντάσου τώρα μια γραμμή που έρχεται και δένει παράλληλα και με τα δύο. Αυτή η γραμμή, θα είναι εκείνη που θα που θα ορίζει και την μεταξύ τους απόσταση. Αν τα χωρίζει ή αν τελικά τα ενώνει; Μόνο εσύ ξέρεις, αν πάντως αυτή η γραμμή, περνάει από την Κηφισίας ντάλα μεσημέρι, την έχεις πατήσει. Για αυτό να προσέχεις ποιο δρόμο παίρνεις με τους ανθρώπους. Τα απωθημένα είναι οι δρόμοι που κάποτε την πάτησες κι ο νους σου ακόμη δεν κατάφερε να τα αποβάλει.
Τα απωθημένα επιστρέφουν, όμως δεν έχουν πάντα καλό timing. Συνηθίζουν να χτυπούν την πόρτα σου όταν έχεις ξανά φτιάξει τη ζωή σου. Τι κάνεις τότε; «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία τα μάτια δεν την βλέπουν…». Το είπε η αλεπού στον μικρό πρίγκιπα και νομίζω πως εσύ πήρες την απάντησή σου. Το ότι το απωθημένο θα γυρίσει στον τόπο του εγκλήματος, δεν πάει να πει όμως απαραίτητα ότι η δική σου η λαχτάρα θα έχει παραμείνει. Εκείνος ο άνθρωπος, δεν ήταν αυτός που σε έβαλε στον πάγο; Πώς τώρα, θα γίνουν όλα ξανά όπως παλιά;
Τα βήματα λοιπόν είναι απλοϊκά: Παίρνεις αυτό που ήθελες, ικανοποιείς τον εγωισμό και την κάβλα σου και χάνεσαι μέσα στο ξημέρωμα με χαμόγελο νικητή. Το κεφάλαιο αυτό μόλις έλαβε τέλος, γιατί εσύ δεν ένιωσες όπως τότε, γιατί δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα καπρίτσιο. Ένα καπρίτσιο που στο μυαλό σου, είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Η εκπλήρωση των απωθημένων μας είναι η απομυθοποίησή μας απέναντι στους άλλους. Απωθημένο πάει να πει πλάνη.
Πρόσεχε όμως, γιατί εκεί έξω κυκλοφορεί ο άνθρωπος που θα γίνει η μοίρα σου. Μη τον μπερδέψεις και τον εκδικηθείς περνώντας τον για ένα ακόμη απωθημένο…
«Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά. Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι… Ηρέμησε λοιπόν. Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα.»
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
