«Το λάθος από την αρχή ήταν ότι ήμαστε μαζί από το σχολείο. Μεγαλώσαμε μαζί, όλα μαζί. Πριν τα 25 μου δεν είχα να θυμάμαι τίποτα με καμία άλλη.» Τα λόγια αυτά που ειπώθηκαν από ένα καθηγητή μου στο Λύκειο αναφερόμενος στην πρώην γυναίκα του μας είχαν προβληματίσει ιδιαίτερα. Ομολογουμένως, είχαν κάποια βάση απόλυτη μεν, αλλά βάση. Η ζωή εξάλλου, μας υποδεικνύει περιπτώσεις που συμφωνούν αλλά και που καταρρίπτουν καθημερινά την πιο πάνω υπόθεση.
Πόσο εύκολο είναι να είσαι όλη σου τη ζωή με ένα μόνο άνθρωπο; Οι εμπειρίες σου αυτόματα περιορίζονται και ότι έχεις να θυμάσαι δεν απαιτεί πια και τόσο μεγάλη κινητοποίηση της μνήμης σου. Συναντάμε μακροχρόνιες σχέσεις που διαλύθηκαν χωρίς να υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος χωρισμού. Περνούσαν καλά, ήσυχα, χωρίς μεταξύ τους συγκρούσεις. Αιτία τις περισσότερες φορές ήταν η ανάγκη να ζήσουν κι άλλα, να απελευθερωθούν από αυτό που ένιωθαν ότι τους δένει τόσα χρόνια. Είναι και οι άνθρωποι οι αιώνια αλλεργικοί στις δεσμεύσεις που και σε μακροχρόνια σχέση να μπουν, μόλις συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα νιώθουν να πνίγονται, πανικοβάλλονται και συνήθως αυτό που είχαν χάνεται.
Αν το σκεφτούμε καλύτερα, δεν ακούγεται και τόσο παράλογο μιας και η φύση απαιτεί να εξελίσσεται, η στασιμότητα ποτέ δεν τη χαρακτήριζε πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το πλέον ανήσυχο πλάσμα της, τον άνθρωπο.
Όσο μεγαλώνεις βλέπεις ανθρώπους να ζουν όσα εσύ στερήθηκες και με τα χρόνια να περνούν νιώθεις ακόμη πιο περιορισμένος. Η ζωή σου μπαίνει σε μια ρουτίνα κι εσύ τη βαριέσαι την τόση μονοτονία.
Θα θέσω όμως τον εξής προβληματισμό: Ποιος ευθύνεται άραγε που η ζωή τους μαζί κατέληξε να γίνει μια βαρετή ρουτίνα; Πόσες φορές οι άνθρωποι δεν είχαν το σύντροφό τους δεδομένο και ο ενθουσιασμός χάθηκε πριν καν στεριώσει καλά–καλά;
Δεν πιστεύω ότι όλα γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Αντιλαμβάνεσαι καιρό πριν ότι πνίγεσαι και συνειδητοποιείς αρκετά έγκαιρα ότι ο άλλος δε σου προσφέρει κάτι καινούριο.
Εδώ μπαίνει και το δίλημμα για τη δύναμη του έρωτα. Είναι άραγε ο αληθινός έρωτας η αιτία για να σώσει τα πάντα; Δεδομένου ότι υπάρχουν ζευγάρια που μέσα στα χρόνια τα κατάφεραν, η απάντηση, επιτρέψτε μου να είναι ναι. Θα δεχτώ ότι αυτό εξαρτάται από το χαρακτήρα του καθένα. Σαφώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι και οι αντοχές του να παλεύουμε για κάτι διαφοροποιούνται από την ιδιοσυγκρασία μας. Παρ’ όλα αυτά όμως, άμα είσαι πραγματικά ερωτευμένος γιατί να μπεις στη διαδικασία να κυνηγήσεις κάτι άλλο μακριά από τον άνθρωπό σου;
Μπορεί βέβαια και να σου τελείωσε, πράγμα απόλυτα φυσικό και συνηθισμένο κι ας λένε οι απανταχού ρομαντικοί ότι το αίσθημα άπαξ και σου χτύπησε την πόρτα, κατσικώνεται εσαεί.
Συνήθως όμως, όταν είσαι μικρός είσαι και πιο επιπόλαιος με τις επιλογές σου. Αυτό μπορεί να αργήσει να φανεί, αλλά όταν έρθεις αντιμέτωπος με τις αρχικές σου αποφάσεις, ούτε κι εσύ φαντάζεσαι πόσες δικαιολογίες θα ενσωματώσεις στο μυαλό σου προκειμένου να ξεφύγεις. Κι όταν γίνεται αυτό, είναι καλύτερο και για τους δυο να φεύγουν. Το κενό στα συναισθήματα, η ουδετερότητα, είναι από τους μεγαλύτερους εχθρούς μιας σχέσης. Σε κάνουν να πιστεύεις ότι δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις και δεν υπάρχει και νόημα να μείνεις σε κάτι ανούσιο.
Δε σου εγγυάται κανείς ότι το να φύγεις είναι και η σωστή επιλογή. Μπορεί να πρόκειται για μια ακόμα παρόρμηση.
Είναι όλα θέμα ρίσκου. Στη φωτιά μαζί, ή στον πάγο μόνος;
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
