Φαντάσου ότι είναι Παρασκευή βράδυ μετά τη δουλειά κι έχεις κανονίσει να πας να βρεις τους κολλητούς σου στο στέκι σας. Εκεί που περπατάς αμέριμνος στο δρόμο, ξαφνικά βλέπεις από μακριά να πλησιάζει ένας παλιός σου συμμαθητής που, για να είμαστε και ειλικρινείς, αντιπαθείς οικτρά. Τι κάνεις τότε;
Σενάριο πρώτο: Αρχίζεις να τρέχεις προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Σενάριο δεύτερο: Κάνεις τον Κινέζο και προσεύχεσαι να μη σε προσέξει.
Σενάριο τρίτο: Προσποιείσαι ότι έχεις πάθει αμνησία και κάνεις πως δεν τον θυμάσαι.
Σενάριο τέταρτο: Θα το πιεις για άλλη μια φορά το πικρό αυτό ποτήρι της συνάντησης.
Σφίγγεις τα δόντια και προσπαθείς να χαμογελάσεις. Ενώ πλησιάζει ψάχνεις να βρεις έναν λόγο για τον οποίο μιλάτε, ενώ δεν συμπαθείτε καν ο ένας τον άλλον και δεν μπορείς να εντοπίσεις ούτε έναν.
-Πώς τα περνάς φίλε μου; Χρόνια και ζαμάνια! (Είσαι ακόμα ο ίδιος καραγκιόζης;)
-Όλα καλά μωρέ. Όπως τα ξέρεις βασικά. Κανόνισε να πιούμε εκείνον τον καφέ που λέγαμε. (Ας πει ότι δεν μπορεί Παναγία μου. Την όρεξη του είχα!)
-Φυσικά! Θα σε πάρω τηλέφωνο πολύ σύντομα. (Κι αν έχεις νέα να μου γράψεις.)
-Χάρηκα πολύ που σε είδα! (Καλά. Γι’ αυτό μην πάρεις κι όρκο.)
-Κι εγώ. Θα τα πούμε! (Θα χρειαστώ πολλά ποτά σήμερα. Ή, μάλλον, υπολόγισε ένα μπουκάλι.)
Δε θα ήταν υπέροχο αν κάθε άνθρωπος που τύχαινε να γνωρίσουμε ήταν ευγενικός, συμπαθητικός και χαμογελαστός; Σα να σε προκαλεί να τον συμπαθήσεις ένα πράγμα;
Πού τέτοια τύχη όμως! Δυστυχώς δε ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Καθημερινά καλούμαστε να συναναστραφούμε με πολλούς που μπορεί να είναι αγενείς, ενοχλητικοί, ζηλόφθονες ή απλά νευρόσπαστοι. Ξέρεις, από αυτούς τους εξαιρετικούς. Που μόλις τους αντικρίσεις καταλαβαίνεις ότι είναι πιο ξινοί κι από τα λεμόνια.
Παρά τις προσπάθειές που κάνουμε για να τους αποφεύγουμε, όπως ο διάβολος το λιβάνι, δεν το πετυχαίνουμε πάντα. Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να τους ανεχτούμε και να δουλέψουμε μαζί τους ή απλά να συνεργαστούμε. Είτε γιατί βρίσκονται στον ίδιο εργασιακό χώρο με μας, είτε γιατί έχουμε κοινές παρέες, είτε ακόμα χειρότερα γιατί είναι συγγενείς. Οπότε τότε δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος για να αποδράσει κανείς.
Το χειρότερο βέβαια είναι όταν τα αισθήματα είναι αμοιβαία και οι δύο πλευρές σε κάθε συνάντηση επιλέγουν να παίζουν θέατρο μεταξύ τους προκειμένου να προσποιηθούν ότι συμπαθιούνται και να αποδείξουν ότι δεν έχουν κανένα θέμα να κάνουν παρέα. Θα αναρωτιέσαι εύλογα ποια είναι η λογική σ’ αυτό. Έλα ντε! Κανείς δεν ξέρει πραγματικά.
Γιατί κάθε φορά να περνάμε τα ίδια; Αφού δε με συμπαθείς και φαίνεται. Και ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει. Ούτε εγώ σε συμπαθώ ιδιαίτερα. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να σπαταλάμε την ενέργειά μας στο να υποκρινόμαστε. Ας κάνουμε ότι δε γνωριζόμαστε καλύτερα. Θα σωθούμε και απ’ αυτά τα ψεύτικα χαμόγελα που καρφιτσώνουμε στα πρόσωπα μας κάθε φορά που βρισκόμαστε. Τσάμπα οι ρυτίδες βρε παιδί μου!
Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιείς ότι δε γίνεται ν’ αρέσεις σε όλους αλλά ούτε και σένα να σου αρέσουν όλοι οι άλλοι. Σίγουρα δεν υπάρχει κάποιος που να επιθυμεί να μην τον συμπαθούν, αλλά δε γίνεται διαφορετικά σε πολλές περιπτώσεις. Μπορεί να αισθάνεσαι σαν τον κακό της υπόθεσης αλλά, πίστεψε με, δεν είσαι. Απλά δε μοιράζεστε τις ίδιες απόψεις και διαθέτετε προσωπικότητες που πάντα θα είναι σε σύγκρουση μεταξύ τους. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείτε, τόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα.
Οι ψεύτικοι άνθρωποι έχουν ένα image να διατηρήσουν. Οι ειλικρινείς δε νοιάζονται γι΄αυτά. Δεν ξυπνούν με μόνο σκοπό να εντυπωσιάσουν τους άλλους και δε χρειάζονται ψεύτικες φιλίες ή μάλλον λυκοφιλίες για να επιβιώσουν. Αν υπάρχει ένα ενδεχόμενο να μη μας συμπαθούν, τότε υπάρχει ένα ακόμη μεγαλύτερο να μη μας νοιάζει καθόλου.
Το σωστό είναι να φερόμαστε σε όλους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται. Ακόμα και αυτοί που δε μας αρέσουν δε θα θέλαμε να μας προσβάλουν και να μας αγνοούν κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης. Οπότε, από την πλευρά μας, χαμογελάμε και διατηρούμε τους καλούς μας τρόπους. Έτσι και το επίπεδο διατηρούμε και τα νεύρα τους σπάμε λιγάκι παραπάνω. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Κάθε φορά που κάποιος θα δοκιμάσει την υπομονή σου τεντώνοντας τα νεύρα σου κάνε μια παύση και πάρε δυο-τρεις αναπνοές για να μπορέσεις να ελέγξεις τις αντιδράσεις σου. Στην τελική μίλα του και πες του όλα όσα σε εκνευρίζουν σ’ εκείνον. Δεν υπάρχει λόγος να τα κρατάς μέσα σου. Αν το καταλάβει, κάνε μια ακόμη προσπάθεια. Αν συνεχίσει να στο παίζει ιστορία μη δίνεις άλλη σημασία και μην πιέζεσαι να γίνεις αρεστός.
Δεν είσαι δέντρο και δεν έχεις ρίζες σ’ ένα μόνο μέρος. Μπορείς ανά πάσα στιγμή να μετακινηθείς. Απομακρύνσου λοιπόν χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις. Όσοι πρέπει να καταλάβουν θα το κάνουν. Για τους άλλους μην ανησυχείς.
Άσε που όσοι δε μας συμπαθούν, κατά βάθος είναι θαυμαστές μας. Αντί λοιπόν να προσπαθείς να τα βρεις μαζί τους ενώ δε σε νοιάζει καν, πέρνα όμορφα με αυτούς που σε κάνουν χαρούμενο.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
